Bart Brinckman: geen journalist maar professionele roddeltante

Zeven keer citeert Bart Brinckman in zijn reportage over De Wever en de N-VA in DS Weekblad (21 jan ’12) anonieme bronnen die men dus helemaal niet kan natrekken. Wat moet men met uitspraken toegeschreven aan 'een insider', 'een Open-VLD-onderhandelaar', 'een Franstalige'? Evengoed kan Brinckman die zogenaamde bronnen uit zijn duim gezogen hebben om zijn tendentieus artikel exact in de richting te kunnen sturen die hij zich voorgenomen had. Dit is helemaal geen journalistiek meer, maar roddel. Vriendelijk uitgedrukt.

De artikels van Bart Brinckman in De Standaard over de N-VA en Bart De Wever zijn steeds zo tendentieus, dat men zich moet afvragen of hij op de loonlijst staat van een andere partij of van het ABVV als militant, eerder dan op de loonlijst van De Standaard als journalist. Men kan niet elke keer reageren op al zijn van de pot gerukte en valse voorstellingen van de feiten. Maar nu hij in DS Weekblad van 21 jan ’12 op niet minder dan 5 bladzijden mag roddelen over De Wever en de N-VA moet daar toch op gereageerd worden. Een ratatouille over van alles en nog wat, als het De Wever maar in een slecht daglicht kan plaatsen: de regeringsonderhandelingen van vorig jaar, de viering van de Vlaamse feestdag op de Kortrijkse Groeningenkouter, de nieuwjaarsreceptie van de N-VA, de volgende gemeenteraadsverkiezingen, vergelijkingen met Leo Tindemans en Hugo Schiltz. Vijf bladzijden zonder kop noch staart, stemmingmakerij zonder eind.

Samenvatting van het artikel volgens de 'lead' (= de samenvatting vooraan boven het artikel, in een groter lettertype):

Gefrustreerde politieke tegenstanders spuwen hun gal over het misplaatste martelaarschap en de onbetrouwbaarheid van dat onbekwame godenkind Bart De Wever. Zelf hoopt hij om zijn exploderende aanhang in 2014 de Belgische Confederatie binnen te leiden. ‘Wij gaan voor de grote shock, de anderen niet. Ieder zijn verantwoordelijkheid.’

Niet nader genoemde ‘politieke tegenstanders’ 'spuwen hun gal uit' over 'het misplaatste martelaarschap', 'de onbetrouwbare en onbekwame' Bart De Wever. We laten u hier niet uw tijd verspillen met een detailanalyse van alle uitspraken in het artikel. De 'lead' zegt al genoeg.

Naast de in de inleiding hierboven al aangehaalde drie anonieme bronnen kan men ook standpunten lezen van vier verdere spoken: ‘een CD&V'er uit de G4’, ‘een politiek tegenstander’ 'een Antwerps schepen' en ‘een hooggeplaatste CD&V'er’. Niemand kan de bron checken, geen enkele anonieme kan erop reageren om te melden dat hij iets dergelijks niet gezegd heeft, en Brinckman kan evengoed die ‘bronnen’ uit zijn duim gezogen hebben om zijn tendentieus artikel exact in de richting te kunnen sturen die hij zich voorgenomen had. Dit is helemaal geen journalistiek meer, maar roddel. Vriendelijk uitgedrukt.

Brinckman mag natuurlijk schrijven wat hij wil, maar zijn artikels zouden beter opgenomen worden in de zaterdagse rubriek ‘Parbleu’ van De Standaard, waarin Jo Van Damme situaties parodieert door de werkelijkheid aan te vullen met zijn eigen fantasieën. Daar is niets tegen, als het duidelijk zo zichtbaar is. Zo heeft Koen Meulenaere een zowel gevreesde als gewaardeerde satirische rubriek in Knack, waarbij ook werkelijkheid met fictie gemengd worden. Het gaat hier echter bij Brinckman wel om een ‘ernstig’ artikel, in een ernstig bedoelde DS Weekblad, in de rubriek ‘Inzicht’ met ‘De verhalen’ van de week. Wat beloofden de hoofdredacteurs Karel Verhoeven en Bart Sturtewagen in het eerste nummer van DS Weekblad (za 27 aug '11): 'In DS Weekblad willen we journalistiek brengen waarvan wij vinden dat we die moeten maken. Journalistiek met een langere adem. Reportages waarvoor we ruim de tijd nemen. Portretten van hoofdrolspelers waarin we belichten wat nog niet aan de oppervlakte kwam... Het weekend is bij uitstek het leesmoment van de week geworden. En in de luwte van het weekend voelen veel lezers de behoefte om ergens dieper in te duiken, om iets te lezen wat beklijft, ontroert, verrijkt of inzicht geeft.'

Over Brinckman op zijn Brinckmans:

Daaraan beantwoordt volgens een ervaren collega 'het geroddel van Brinckman op geen enkel punt'. Een andere goed geïnformeerde insider zegt dat de artikels van Brinckman (49) alleen nog in DS komen 'omdat het te duur zou zijn hem te ontslaan, gezien de hoge afscheidspremie die hij in 2000 als kontendraaier bij zijn overstap van De Morgen naar De Standaard kon bedingen'. In die tijd van de internetzeepbel was 'the sky the limit', en was het DS een kwak - potentieel te betalen - geld waard om Brinckman, chef van de politieke redactie bij DM, binnen te halen en zo DM te jennen, in het kader van de strijd tussen beide kranten die zichzelf 'kwaliteitskrant' noemen. Maar nu zitten ze er mee, en volgens een bron bij de directie van De Morgen willen ze hem daar ook niet meer terug, want 'zelfs voor De Morgen gaat Brinckman al te vaak te kort door de bocht. We zijn nu veel meer een 'lifestyledagblad' voor de linkse Bobo en inwoners van 't Stad, maar net als bij Story staan we erop correct te berichten. En dat kan Brinckman niet'. Een ex-collega, nu met pensioen, heeft erg geleden onder de koppige eenzijdigheid van Brinckman. 'Ik heb nogal problemen met hem gehad. Wat hij schreef mocht niet gewijzigd worden. Hij vond zichzelf alwetend, en na mijn verbeteringen aan zijn teksten als eindredacteur volgden altijd hevige woedeuitbarstingen. Niet te verwonderen dat hij sinds kort ook Chef Wetstraat af is, en Johan Rasking, begonnen als 'simpele' journalist bij Het Nieuwsblad in 1987, nu opgeklommen is tot ‘chef Wetstraat’ van De Standaard.’ Brinckman is er nu nog slechts - in hun huidige Neder-snob-Engels – ‘Senior Writer Wetstraat’.

De Blijde Intrede van Christus..

Terug naar de inhoud van zijn artikel. Een stukje lichten we er exemplarisch toch uit, dat waarmee het artikel begint. Het betreft de viering van de Vlaamse feestdag, vorig jaar in Kortrijk. Maarten Goethals, redacteur Wetstraat, bracht daar toen op maandag 11 juli '11 verslag van uit in die krant. Uit zijn reportage toen:

‘Elke crisis is een voorbode van een grote verandering.’ De zondag voor 11 juli, de Vlaamse feestdag, spreekt Bart De Wever in Kortrijk de Vlamingen moed in. We zijn bijna 710 jaar na de Guldensporenslag en vier dagen na het keiharde njet tegen de formateursnota van Elio Di Rupo (PS). Het duizendkoppige publiek knikt instemmend.... ‘De federale partijen hebben het recht niet om het status quo aan de Vlaming op te dringen.’ De aanwezigen, met het zangboekje nog in de handen, applaudisseren hard....
Twee andere mannen, wachtend tot de stoet vertrekt, fezelen aan de zijkant.
Waarom De Wever niet en Peeters wél in het stadhuis zijn speech mag geven? ‘Dat is toch logisch’, klinkt het. ‘Kortrijk is van de tsjeven. Natuurlijk dat Peeters het beste plekje krijgt.’ ’s Avonds om acht uur houdt Kris Peeters zijn toespraak in het stadhuis van Kortrijk. Hij geeft niet op, zegt hij. ‘Ik ga voor niets minder dan de verwezenlijking van de Copernicaanse omwenteling die het zwaartepunt bij de deelstaten legt....’

Dat wordt nu bij Brinckman een volledig ander verhaal: 'Bart De Wever vergelijkt zijn kantelmoment met de Blijde Intrede van Christus in Jeruzalem. Aan de vooravond van de Vlaamse feestdag verwelkomde een uitzinnige menigte hem vorig jaar als een messias op de Groeningekouter. Elk half woord maakte de aanwezigen hysterisch, zelfs al sneed de N-VA-voorman alleen het levensverhaal van Hendrik Conscience aan. Luttele dagen voordien had hij de onderhandelingsnota van formateur Elio Di Rupo (PS) genadeloos in de prullenmand gekieperd. Het compromisloze njet zette een turbo op zijn toch al indrukwekkende populariteit. De aanwezige maar genegeerde minister-president Kris Peeters (CD&V) voelde zich vernederd.'

Reeds in de reeks ‘België in blessuretijd’ in dec ’11, met een zogenaamde reconstructie van enkele fasen van de regeringsonderhandelingen, was er al Brinckmaniaans sprake van dat ‘De Vlaamse feestdag op 11 juli 2011 voor de omslag zorgde. De Wever liet zich als een onwrikbare held fêteren op de Groeningekouter in Kortrijk, Kris Peeters (CD&V) moest uitwijken naar het stadhuis van Kortrijk en voelde zich danig voor schut gezet. De Vlaamse minister-president staat misschien wel het dichtstbij de N-VA, maar binnen zijn partij gingen de geesten aan het schuiven.’ (Artikel ‘Het spook van de N-VA - Aanwezig door afwezigheid’, vrijdag 30 december 2011). In het nieuwste artikel doet hij er nu nog een schep bovenop. Waar in december nog sprake was van een held die zich laat fêteren, wordt dat in januari bij elk half woord, door een hysterische en uitzinnige menigte.
De reeks ‘België in blessuretijd’ was een zogenaamd ‘onderzoek’ van de politieke redacties van De Standaard en Le Soir, waaraan ook Brinckman meeschreef. Ook dat ‘onderzoek’ stond bol van de anonieme getuigen: ‘zegt een onderhandelaar’, ‘zeggen sommigen’, ‘klonk het elders’, ‘vertelt een Franstalige onderhandelaar’, ‘aan Vlaamse kant luidt het’, ‘zegt een Vlaamse voorzitter’, ‘zegt een socialistisch kopstuk’, enz., enz....). Totaal waardeloze bladvulling dus, onverifiëerbaar geroddel.

(Eerdere artikels over Brinckman: 'Bart Brinckman: geen journalist maar propagandist', 28.10.10 en 'Brinckman en Eeckhout, journalisten of sp.a-propagandisten?', 02.06.11)

Naschrift

Ik heb op geen enkele manier de bedoeling of de behoefte om de N-VA te verdedigen, noch eender welke partij. De enige bedoeling is een kritisch stuk publiceren over de media en over één gazet in het bijzonder, die zichzelf een kwaliteitskrant noemt. Een stuk ‘Mediakritiek’ dus, zoals ik eerder artikels schreef over de vraag of Evita Neefs, met haar zeer eenzijdige artikels vóór de Europese Unie, zonder enig kritisch geluid, niet op de loonlijst staat van de Europese Commissie (Artikel: 'Evita Neefs: geen journaliste maar propagandiste', 17.09.10), of over haar eenzijdige overdreven lof zonder enige kritiek op Obama (Artikel: ‘Evita Neefs: geen journaliste maar fanatieke militante’, 03.08.11), of ook nog over 'belgicist' Marc Reynebeau, die onder de mom van een reportage van volle 2 blz. over 'wonen in eigen streek' een berg foutieve informatie (leugens dus) publiceert om de 'Vlaams-nationalisten' toch maar in een slecht daglicht te kunnen plaatsen: 'Reynebeau bakt het nog veel bruiner dan (ema)', 23.03.10)