Evita Neefs: geen journaliste maar fanatieke militante

Voorpagina De Standaard, 2.08: 'Obama trapt in Republikeinse val'. Titel artikel van Evita Neefs op blz. 12-13: 'Obama is met open ogen in Republikeinse val getrapt'. Klaus-Dieter Frankenberger, chef buitenlandpolitiek van de Frankfurter Allgemeine Zeitung: 'Het verwijt dat Obama voor de rechtervleugel van de Republikeinen zou gekapituleerd hebben, behoort tot de dommere soort opmerkingen'. Dom, van een fanatieke pro-Obama militante die in de krant ongeremd en eenzijdig haar mening mag ventileren. Neemt die krant zijn lezers permanent voor idioten?

Bijna een jaar geleden kon ik even het fanatiek gedram van Evita Neefs niet meer lezen zonder er in een artikel op te reageren: 'Evita Neefs: geen journaliste maar propagandiste', 17.09.10. Toen schreef ik ondermeer dat het al langer op mijn zenuwen werkte, het wierook zwaaiende geschrijfsel van Evita Neefs over de Europese Unie: 'De artikels van Evita Neefs zijn zo eenzijdig vóór de Europese Unie, zonder enig kritisch geluid, dat men zich moet afvragen of zij op de loonlijst staat van de Europese Commissie als militante, eerder dan op de loonlijst van De Standaard als journaliste'. In mijn bijdrage voor het boek met mediakritiek ‘De vierde onmacht’ (onder regie van Frank Thevissen, uitgeverij Van Halewyck, okt '10) schreef ik over haar in het algemeen: "De ‘Europa’-artikels van De Standaard-journaliste Evita Neefs bijvoorbeeld zijn een soort veredelde publireportages voor de huidige instellingen, waar de naam ‘Europa’ steevast gebruikt wordt om de Europese Unie aan te duiden. Doorgaans ontbreekt elke kritische noot, tenzij dan door standpunten aan te halen van ‘eurosceptici’, die Neefs dan meteen in het verdomhoekje stopt van lieden die er niets van begrijpen, of die in elk geval niet ernstig genomen hoeven te worden." Ik voegde er vorig jaar in mijn artikel op Nieuw Pierke aan toe dat ook haar ophemeling van Obama niets meer met journalistiek te maken heeft, gecombineerd met haar verkettering van de Republikeinen, in het bijzonder van de Tea Party. 'Maar daarover hebben we het nu verder niet,' schreef ik toen. Daarover wil ik het dit keer dus wel hebben, over dat pro-Obama geleuter. Dat is alweer geen journalistiek meer, maar praat van een passionaria. Neemt De Standaard zijn lezers nu helemaal voor onderontwikkelden? Kan men, zolang ze Neefs 'Europa' en 'Amerika' laten verslaan, tot een ander besluit komen?

Het betreft dit keer het politiek akkoord over het verhogen van het schuldenplafond van de VS. De inleidende samenvatting van het artikel: 'President Obama is fel verzwakt uit de oorlog over het schuldenplafond gekomen. Maar de grote verliezer is de gewone Amerikaan. De grote winnaar heet Rick Perry.'
Ze maakt het zich heel gemakkelijk, want ze verstopt zich vooreerst achter Paul Krugman: 'De kritiek op Barack Obama in eigen kamp is vlijmscherp. Paul Krugman, winnaar van de Nobelprijs voor Economie, vat het in drie bijtende woorden samen: The president surrenders, de president buigt voor Republikeinse chantage.' Een wel heel 'vrije' vertaling, die eerder zou moeten heten: Obama gaf zich over (onderverstaan: aan de Republikeinen), eerder dan dat Obama buigt voor chantage. Over andere meningen leest men niets in het artikel.

Verder heet het:

'Deels is de linkse kritiek een strategie. Zonder aanhoudende druk van de achterban staat een president immers alleen en zwak tegenover zijn tegenstanders - en links is op dat vlak de voorbije jaren zwaar in gebreke gebleven. Maar de opmerkingen van mensen als Krugman, Reich en andere progressieven getuigen van diepe ontgoocheling. En dat is potentieel dodelijk voor Obama, die zijn verkiezing in 2008 voor een groot deel te danken had aan het mateloze enthousiasme van progressieven en jongeren. Tot hun grote ergernis positioneert de president zich keer op keer als centrist in de hoop de partijloze kiezers aan zich te binden. Ook die groep vormde in 2008 een cruciaal deel van zijn winnende coalitie. Maar ondanks Obama's compromisbereidheid haakten de zwevende kiezers tijdens het gevecht over het schuldenplafond af. Obama kwam zwaar beschadigd uit de oorlog. Zijn populariteitsscore daalde tot een luttele veertig procent.'

Hoe kunnen zwevende kiezers afhaken tijdens 'het gevecht over het schuldenplafond'? Waren er wellicht verkiezingen tijdens dit 'gevecht' waar we niets over hebben gelezen? En zijn onderhandelingen tussen de Democraten en de Republikeinen nu al 'oorlog'?

Maar dan komt het mooiste:

'De president is met de ogen wijd open in de val van de Republikeinen getrapt en heeft zich laten meesleuren in een debat dat het zijne niet is of althans niet zou moeten zijn. Iedereen zat naar het begrotingstekort te kijken als konijnen voor een lichtbak. En daarvan profiteerden de kanshebbers op de Republikeinse nominatie: Mitt Romney in eerste instantie, maar wellicht vooral Rick Perry.'

In welke val Obama met de ogen wijd open is getrapt komen we helemaal niet te weten. Zo erg snugger moet haar idool toch wel niet zijn, als hij met de ogen open in een val trapt? Maar dat bedoelt ze natuurlijk niet. Het moet alleen aangeven hoe gemeen de Republikeinen wel zijn, dat ze zo stout omgaan met links, met de progressieven, en met haar zo zeer geadoreerde president!

Klaus-Dieter Frankenberger, de chef buitenlandpolitiek van de FAZ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) ziet dat helemaal anders: 'Het verwijt dat Obama voor de rechtervleugel van de Republikeinen zou gekapituleerd hebben, behoort tot de dommere soort opmerkingen'. Letterlijk: 'Der Vorwurf, Obama habe vor dem rechten Flügel der Republikaner kapituliert, gehört zur dümmlicheren Sorte'. Heel vrij door mij vertaald: het artikel van Evita Neefs behoort tot de dommere soort kletspraat. En hij voegt eraan toe: 'Het is deze retoriek, die het politiek proces alleen nog in de categorie van het oorlogvoeren kan denken, die de Amerikaanse politiek zo vergiftigt.'

Het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden heeft het akkoord over een verhoging van het schuldenplafond in de VS maandagnacht 01/02.08 (Belgische tijd) goedgekeurd. Dat gebeurde met 269 stemmen tegen 161. Een zo ruime meerderheid kon alleen maar bereikt worden dankzij massaal ja-stemmen van de door Neefs zo verketterde Republikeinen. De helft van de Democraten was tegen het akkoord. Waren die dus bereid de VS in het faillissement te laten belanden? ('Republikeinen 174 ja, 66 neen. Democraten 95 ja, 95 neen).

De kommentaar ziet er uiteraard heel anders en genuanceerder uit in andere bladen, in het buitenland, dan het gezwets van Evita Neefs. Blijven we even bij de FAZ, het volledig commentaar waaruit voorgaand citaat genomen werd:

Etappensieger
In der Einigung im amerikanischen Schuldenstreit haben beide Seiten Federn gelassen. Der Vorwurf, Obama habe vor dem rechten Flügel der Republikaner kapituliert, gehört zur dümmlicheren Sorte. (Von Klaus-Dieter Frankenberger 01. August 2011)
Selbst wenn viele linke Demokraten und deren Basis es so empfinden: Der Vorwurf, Präsident Obama habe vor dem rechten Flügel der Republikaner kapituliert, gehört zur dümmlicheren Sorte. Es ist diese Rhetorik, die den politischen Prozess nur noch in den Kategorien des Kriegs denken kann, welche die amerikanische Politik so vergiftet. Was hätten denn der Präsident, der selbstredend auch an seine Wiederwahl denkt, und die führenden Demokraten im Kongress tun sollen, wissend, dass die Republikaner sich beim Thema Steuern kollektiv taub stellen und zum Äußersten entschlossen sind? Deswegen die partielle Zahlungsunfähigkeit der Vereinigten Staaten in Kauf nehmen und großen Schaden riskieren, für die eigene und die Weltwirtschaft?

Het Nederlandse dagblad Trouw meldt, onder de titel 'Akkoord staatsschuld VS lost echte problemen niet op' (Bron, ANP/Redactie − 01/08/11) het volgende:

'Het akkoord dat president Barack Obama met de leiders van de Democraten en de Republikeinen heeft bereikt over de aanpak van de staatsschuld is ingegeven door partijpolitieke overwegingen. De echte problemen van de VS worden hiermee niet opgelost. Dit zeggen econoom Arnoud Boot van de Universiteit van Amsterdam en Sylvester Eijffinger, hoogleraar financiële economie aan de Universiteit van Tilburg. Boot spreekt over een 'interim-akkoord' dat moest voorkomen dat beide partijen gezichtsverlies zouden leiden. 'De bezuinigingen worden niet concreet ingevuld.' Boot schrijft dat toe aan de verdeeldheid in de Amerikaanse politiek. Hij vreest dat de 'polarisering' in de Amerikaanse politiek zal aanhouden tot aan de verkiezingen en dat daardoor onvoldoende draagvlak wordt gevonden voor maatregelen die perspectief bieden.... Volgens Eijffinger is Obama erin geslaagd de politieke problemen over de verkiezingen heen te tillen. Er is een 'adempauze' gecreëerd door 900 miljard dollar aan bezuinigingen overeen te komen en nog eens 1500 miljard aan de bezuinigingen te laten 'opsporen' door een speciale commissie.... Ook de hoofdeconoom van Rabobank, Wim Boonstra, sprak van een mager akkoord. 'Op korte termijn voorkomt het een acute crisis, dat is het goede nieuws. Maar de onderliggende problemen worden er niet mee opgelost.'

En wie de vele verschillende meningen wil kennen in de kommentaren hierover in de pers in de Verenigde Staten zelf, heel iets anders dan de eenzijdige en dus valse voorstelling van zaken die passionaria Neefs de lezers van De Standaard serveert, kan een uitgebreid persoverzicht lezen op de website van Le Monde (inclusief links naar de oorspronkelijke artikels), met de titel: Amerikaanse schulden: wie zijn de winnaars, wie zijn de verliezers?
'Dette américaine : qui sont les gagnants, qui sont les perdants ?'

Partizanen in journalisten verkleed

Niet dat Evita Neefs een eenzaam en uniek geval is bij De Standaard of bij de andere zelfverklaarde 'kwaliteitskrant'. Bart Brinckman bijvoorbeeld, 'Chef Wetstraat' bij De Standaard, kent er ook wat van. ('Bart Brinckman: geen journalist maar propagandist', 28.10.10). Hoofdredacteur Bart Sturtewagen schoot tot nu de hoofdvogel af, toch in die krant. Hij slaagde er recent in de dag van de afwijzing door de N-VA van de nota Di Rupo te vergelijken met de datum van de aanval van terroristen op de WTC-torens in New York: "7/7/2011 is het 9/11 van België geworden." (Editoriaal, 8 juli '11). Ongeevenaard meester blijft tot nu wel Hugo Camps van De Morgen. De weigering van Liedekerke om een overrompeling door eentalig-Franse kinderen, die met hele bussen aangevoerd werden uit Brussel, toegang te verlenen tot de gemeentelijke speelpleinen noemde Hugo Camps in 2008 in De Morgen niet minder dan een 'genocide'. Zo een knettergek woordgebral, dat niveau bereikt Evita Neefs wel nog niet, ook niet als het om Obama gaat. Maar dat kan nog komen zeker? Camps: 'Barack Obama was mijn held. Hij is het steeds minder. Van zijn revolutionaire 'Change' is weinig terechtgekomen. De Amerikaanse president heeft zich met het schuldenplafond in de houdgreep van de ultra's van de Tea Party laten nemen. Uit hem is de 'socialist' weggesneden.... De genereuze handreiking van Obama aan de armen, zieken en analfabeten wordt helemaal drooggelegd. Wat blijft, is een koude hand die geen politieke bloedsomloop meer heeft. Obama is aan zijn eigen ideologische stempel ontrukt. Dat is erger dan een capitulatie, dat is een amputatie. Naast een machtsbegrip is politiek ook een geloofsartikel. Je moet je geliefde leider kunnen geloven. Dat krediet wankelt bij Obama. Warmer dan Realpolitik wordt hij niet meer.' (DM, 2.08.11).

Wat denkt dat soort proselieten à la Neefs en Camps, dat zich 'journalisten' meent te kunnen noemen, van het feit dat onder George W. Bush de Amerikaanse schuld opliep van 56,4% tot 83,4%, en onder Obama in amper iets meer dan twee jaar alweer verder steeg tot 99%, om binnenkort 102,6% van het BNP (bruto binnenlands product) te bereiken? Een land met een grotere overheidsschuld dan België, met een potverterende administratie die uitkomt op een tekort op het jaarbudget van 10% van het BNP. Is het 'socialist' meer te verteren dan men zelf verdient, om de onbetaalde faktuur door te schuiven naar de volgende generatie? Een houding als van de kinderloze Di Rupo: "Natuurlijk moeten we denken aan onze kinderen, maar de mensen leven hier en nu. We gaan de mensen van hier en nu niet opofferen in de naam van je ne sais quoi, nog een economisch probleem, nog een bankenprobleem.. .. Wij hebben altijd een belastingverlaging verdedigd voor de laagste inkomens. Maar mensen die 200.000 euro per jaar verdienen, wat kan mij dat schelen dat die 75 procent belastingen moeten betalen." (Interview DS, 14 sept '09).

Enkele bladzijden verder in dezelfde krant DS leest men al een deel van het antwoord op het probleem van een groeiende overheidsschuld: ‘De groei vertraagt. Wie voorstelt om overheden schulden te laten maken om dat op te lossen, heeft niets geleerd.’ (Geert Noels op Twitter).