Wouter Beke had gelijk

Volgens Dave Sinardet pleegt de CD&V kiezersbedrog als ze niet verder wil onderhandelen zonder de N-VA, terwijl hij zelf een loopje neemt met de waarheid. Verder konden we vorige week nog veel meer verdraaiingen lezen in de kranten, van socialistische propagandisten en belgicisten die zich uitgeven voor journalisten.

Bij politicoloog Dave Sinardet valt socialistisch propagandist (lid van de redactie van Sampol, socialistisch tijdschrift) en belgicist (lid Pavia) samen. Journalist Luc Van der Kelen, belgicist, (lid van B-Plus) interviewde Sinardet en Carl Devos in het Laatste Nieuws van zaterdag 9 juli, over driekwart bladzijde, ter ondersteuning van zijn editoriaal van die dag. In zijn editoriaal stelt Van der Kelen dat de N-VA geen akkoord wil, 'want ze blijft haar programma handhaven als vertrekbasis'. Twee keer al vals in één zin: N-VA zegt niet dat ze geen akkoord wil, alleen dat ze geen akkoord kan aanvaarden op basis van de nota van Di Rupo, en ze handhaaft niet haar programma als vertrekbasis, want ze heeft al in de nota De Wever vorig jaar veel punten van haar programma laten vallen. Daarna probeert Van der Kelen de CD&V los te weken van de N-VA: de CD&V heeft niet minder dan 'het lot van het land in haar handen. De CD&V draagt verantwoordelijkheid tegenover haar kiezers, aan wie ze dialoog en een onderhandelde oplossing heeft beloofd'. Voor Van der Kelen draagt de CD&V zelfs niet alleen verantwoordelijkheid tegenover haar kiezers, maar: 'CD&V draagt verantwoordelijkheid tegenover alle burgers van dit land'. Dat hoor ik voor het eerst over een politieke partij, dat ze niet alleen tegenover haar kiezers verantwoording moet afleggen, maar verantwoordelijk is voor alle burgers, en van heel België dan nog. Voor Van der Kelen betekent dit niets anders dan een verplichting om te onderhandelen, want 'niet onderhandelen is een bestuurspartij onwaardig'. Wat Di Rupo dus ook uit zijn hoed tovert, dat heeft geen belang, er MOET op basis hiervan verder onderhandeld worden. Om zijn thesis te ondersteunen gaat Van der Kelen dus Sinardet ïnterviewen. Een handige truk van Van der Kelen, want 'zo hoor je het ook van een ander...'. Een uitspraak van Sinardet wordt als heel vette titel uitgesmeerd op bladzijde 4: "Volgzame CD&V bedriegt haar kiezers". In het artikel: "CD&V doet aan kiezersbedrog. Haar toenmalige voorzitster, Marianne Thyssen, heeft campagne gevoerd met de boodschap dat de partij geen politieke spelletjes zou spelen en zou inzetten op dialoog en onderhandelingen als contrast met de radicale houding van de N-VA... Hoe denkt CD&V ooit haar verloren kiezers terug te winnen, als ze een jaar lang de N-VA gelijk geeft?"

Nu geen kiezersbedrog, integendeel juist wel in 2007

Moet het niet eerder zijn: hoe kan de CD&V ooit haar verloren kiezers anders terugwinnen, dan dit keer wel het been stijf te houden, en niet in een regering te stappen zonder de toezegging van een grondige staatshervorming? Sinardet draait de zaken helemaal op hun kop. CD&V heeft - totnogtoe - niet vandaag, maar integendeel in 2007 kiezersbedrog gepleegd, want toen beloofde ze niet in een regering te stappen zonder dat er een akkoord was over een grote staatshervorming. Ze pleegde kiezersbedrog, omdat ze toen toch in een regering is gestapt, en ze leverde sindsdien zelfs twee keer de eerste minister (Van Rompuy en Leterme). Juist dat kwam haar bij de verkiezingen in 2010 duur te staan. Ze zakte van 23 naar 17 Kamerleden en moest de N-VA laten voorgaan als grootste partij, zowel als Vlaamse en als Belgische partij. Haar kiezersbedrog was mee de oorzaak van het succes van de N-VA (van 8 naar 27 Kamerleden) in 2010. Helaas voor de CD&V heeft Wouter Beke vorige week donderdag heel onhandig gecommuniceerd, door zijn bericht te beginnen met het standpunt dat CD&V niet zou onderhandelen zonder dat de N-VA mee aan tafel zat. Pas veel zinnen later in zijn boodschap kwam de eigenlijke reden: CD&V wou bij verdere onderhandelingen niet gegijzeld worden door het FDF. Beke: "Op het politiek bestuur donderdagochtend heb ik gevraagd of er iemand denkt dat we er met de MR en zonder de N-VA wel uitgeraken. Niemand is toen rechtgestaan. Zonder de N-VA zijn we voor het bereiken van een tweederdemeerderheid overgeleverd aan het FDF. Ik denk niet dat die partij ons een oplossing voor BHV zal aanbieden". En inderdaad: al dinsdag zegde MR-voorzitter Charles Michel dat ze bereid waren om verder te onderhandelen, maar een reeks bijsturingen van de nota zouden vragen: "vooral om de bescherming van de rechten van de Franstaligen in de Vlaamse rand nog te verhogen." Dus is de hoofdreden waarom CD&V niet wil onderhandelen niet dat ze niet zonder de N-VA wil onderhandelen, en zich zogenaamd verstopt achter de N-VA, maar dat de CD&V niet wil onderhandelen in een constellatie waarbij de onderhandelaars afhankelijk worden van het FDF. Dat is heel iets anders dan kiezersbedrog, wel integendeel.

Volgens Sinardet is het een excuus dat Beke zegt dat hij zonder de N-VA gegijzeld zou worden door het FDF: "Dat is een excuus. Het FDF heeft drie zetels in de Kamer. In dertig jaar is er niet zo'n gunstig voorstel aan de Vlamingen gedaan voor de splitsing van BHV." Natuurlijk is dat geen excuus van Beke, maar een correcte inschatting van de politieke realiteit. Voor een tweederdemeerderheid zijn, zonder de N-VA, zowat alle partijen nodig, gezien men geen VB in een regering wil. Maar de MR is met haar 18 zetels hierbij absoluut nodig. Zonder CdH met zijn negen zetels, of Ecolo (8), of Groen (5) heeft men nog een - desnoods zeer krappe - tweederde meerderheid in de Kamer als de N-VA (en VB) niet meedoet, maar zonder MR komt men slechts op een meerderheid van 91, terwijl er 100 nodig zijn. Carl De Vos in De Standaard, zaterdag 9 juli:"CD&V wil niet rond de tafel zonder de N-VA. Daar heeft de partij goede redenen voor. Beke heeft geen vertrouwen in de MR-FDF – en zelfs niet meer in de PS en N-VA. Zonder de N-VA is de MR onmisbaar voor een staatshervorming. CD&V wou gisteren geen afstand nemen van de N-VA, Charles Michel heeft de voorbije weken geen afstand willen nemen van het FDF." Dus is FDF = MR, en klopt helemaal niet wat Sinardet beweert.

Het gunstigste voorstel in dertig jaar?

Nog straffer is wellicht de uitspraak van Sinardet dat er "in dertig jaar niet zo'n gunstig voorstel aan de Vlamingen gedaan is voor de splitsing van BHV." Hendrik Vuye, hoogleraar staatsrecht aan de Universiteit Namen, somt in De Morgen van 09.07.11 een aantal elementen op van dat 'gunstig voorstel' over BHV, met als besluit: "Wat Di Rupo voorstelt is geen zuivere splitsing van B-H-V, maar wel een onzuivere uitbreiding van Brussel." Meer in detail
- De rechtbanken in BHV worden horizontaal gesplitst in eentalige rechtscolleges. Welhaast onschuldig voegt de nota eraan toe dat binnen het gerechtelijk arrondissement B-H-V partijen zich kunnen wenden tot de rechtbank van hun taalkeuze. En voor de randgemeenten zullen er "bijzondere modaliteiten" komen. Wat een prachtige valkuil! Di Rupo wijzigt wezenlijke elementen van de taalwet in gerechtszaken van 1935 en niemand bemerkt het. Voor de burger die dit wenst, wordt Frans de gerechtstaal (in Halle-Vilvoorde), net alsof men niet in Vlaanderen woont.
- Indien de Vlaamse regering weigert een burgemeester te benoemen, dan kan deze benoemd worden door het Grondwettelijk Hof. Op deze wijze ontsnapt de benoeming aan de Vlaamse voogdij, net alsof deze gemeenten geen Vlaamse gemeenten zijn
- Als toetje maakt de nota ook het Brusselse en het Waalse Gewest bevoegd voor de ring rond Brussel. Ook dit zijn extraterritoriale bevoegdheden.
(Artikel: 'Geen staatsmanschap maar boerenbedrog').

Komt daar nog bij dat de toegevingen in Brussel en omstreken om BHV te splitsen, waaronder jaarlijks een extra 460 miljoen voor het Brussels Gewest en de al betaalde 125 miljoen federaal geld van Beliris, zouden vastgebeiteld worden in een 'bijzondere wet', die zoals een grondwetsartikel later slechts met een tweederdemeerderheid plus ook nog eens een gewone meerderheid van elke taalgroep kan gewijzigd worden. Het is evident dat daar later in der eeuwigheid geen Franstalige meerderheid meer voor te vinden is om daar eender wat aan te wijzigen.

Politicologen: gekleurde opinies

De meeste politicologen doen helelaal geen pogingen om objectief te proberen de politieke wereld waar te nemen. Iedereen weet dat Carl Devos en Dave Sinardet van linksen huize zijn, en Bart Maddens sterk aanleunt bij Vlaamse independistische strekkingen, om slechts die drie te noemen. Hierbij is wellicht Carl Devos hier te lande de enige die zijn oorsprongskleur het meest heeft afgelegd, en behoorlijk objectieve analyses kan maken. Politicologen geven dus meestal geen afstandelijke maar gekleurde berichten over de politieke wereld, waarbij Dave Sinardet echter stilaan meer uitmunt in het manipuleren van de waarheid, wellicht gebaseerd op zijn ernstige allergie voor de N-VA en alles wat maar samenhangt met meer Vlaamse autonomie. Slechts één voorbeeld, buiten wat hiervoor al beschreven werd: hij beweerde zonder blikken en blozen in zijn column van 6 juni '11 ('Inconvenient truths') dat "Vlaamse onafhankelijkheid zelfs veeleer averechts zou werken. Die komt er immers enkel zonder Brussel, dat wellicht zal behoren tot een Waals-Brussels rest-België. De Vlaams-Brusselse minderheid zal nog wel enige bescherming genieten, maar lang niet zo riant als vandaag. Ondertussen moet het onafhankelijke Vlaanderen wel officieel zijn Franstalige minderheid erkennen, al was het maar om toe te treden tot de EU, die in ruil de ratificatie van het minderhedenverdrag van de Raad van Europa vraagt." Een aaneenschakeling van onzin en onwaarheden. Waar haalt hij het vandaan dat Vlaamse onafhankelijkheid er alleen kan komen 'zonder Brussel', en dat de EU de ratificatie van het minderhedenverdrag als voorwaarde zal stellen om toe te mogen treden tot de EU? Een prominent EU-lid, Frankrijk heeft dit verdrag niet geratificeerd, en is helemaal niet van plan dit ooit te doen. Bovendien is dat verdrag een niet bindende aangelegenheid binnen de Raad van Europa, en heeft het niets te maken met de 'acquis communautaire' die een land moet aanvaarden om lid te worden van de EU.

Propagandisten i.p.v. journalisten

Als politicologen eerder woordvoerders van politieke stromingen zijn dan wetenschappers, dan zijn veel journalisten van zogenaamde 'kwaliteitskranten' eerder socialistische propagandisten dan objectieve journalisten. Vorige week kregen we daar weer een ruim staal van in De Standaard.

Dinsdag 5 juli heft hoofdredacteur Bart Sturtewagen in het editoriaal de loftrompet voor de nota Di Rupo: "hij komt met een compromisvoorstel dat op diverse punten zo radicaal is dat het velen naar adem doet happen." Geen kritische noot van geen enkele DS-journalist bij de presentatie van de nota in zeven bladzijden, behalve bij Guy Tegenbos, die het heeft over de 'wellicht vele dubbele bodems' in het voorstel over de financieringswet.

In zijn editoriaal van de volgende dag heet het dat de kiezers en het middenveld door de een jaar durende uitputtingsslag wellicht "rijp gemaakt zijn voor keuzes die ze bij het begin voor onaanvaardbaar of onmogelijk hielden? Alleen als die evolutie er is, heeft zijn radicale compromisvoorstel een kans op slagen." En hij eindigt met een soort dreiging tegenover De Wever: "Maar als De Wever aan tafel gaat zitten, zal hij donders goed moeten weten wat hij nog uit de brand wil slepen. en als hij prioriteit legt bij het communautaire, zal hij inleveren op het sociaal-economische. Dat is de keuze die Di Rupo oplegt." En het is juist die dwang die De Wever niet aanvaardde, en hem tot een neen bracht. Sturtewagen geeft hem hiermee eigenlijk al de pap in de mond, alleen bedoelde hij het natuurlijk omgekeerd. De Wever had voor Sturtewagen geen keuze: hij moest ja zeggen.

SP-propagandist Bart Brinckman, die dag zelfs ook een beetje waarzegger, doet daar die woensdag 6 juli nog een hele schep bovenop. In zijn zogenaamde 'Analyse' met de titel 'Openheid zet alle partijen tegen muur' kan men lezen: "Alle partijen zullen positief antwoorden... De haast structurele impasse laat de partijen moreel geen keuze.. Wie neen zegt, verliest een plaats aan de onderhandelingstafel. Die partij wordt bovendien als onverantwoordelijk uitgejouwd... Opstappen terwijl de andere Vlaamse partijen blijven zitten, lijkt evenmin zonder risico voor De Wever. Met het vastzetten van de N-VA heeft de formateur alvast zijn eerste morele overwinning binnen." (Brinckman was van eind 1989 tot 2000 werkzaam bij De Morgen, daarna bij De Standaard). Belgicist Marc Reynebeau wordt er ook nog ter versterking bijgehaald om de lof van de nota Di Rupo te zingen: "Zijn nota roept ook een opmerkelijke waardering op.. Deze tekst roept de suggestie op van wat een redelijk bestuurscompromis zou kunnen zijn - en wekt daarmee de indruk dat het eindelijk ernst is met de vermaledijde regeringsvorming."

Donderdagmorgen 7 juli heeft N-VA noch CD&V reeds een antwoord gegeven op de nota Di Rupo. Sturtewagen doet een laatste poging om hen te overtuigen de nota als basis te aanvaarden: "De plaats van degenen die zich om legitieme redenen niet in zulk een project herkennen, is de oppositie. In de democratie is dat geen oneervolle plek." Voor Sturtewagen is de wereld dus heel simpel: ofwel aanvaardt men dit links manifest van Di Rupo, of men moet naar de oppositie. Een tegenvoorstel zit er niet in: het is zwart of wit.

De Wever een soort Osama bin Laden?

Vrijdag moet Sturtewagen vaststellen dat De Wever niet onder de indruk was, noch van zijn schrijfsels in DS, noch van de nota van Di Rupo: "De strategie van Elio Di Rupo is mislukt. Hij probeerde de N-VA te dwingen tot een compromis tussen haar communautaire en haar sociaal-economische agenda. Zo hoopte hij weg te komen met een naar Franstalige normen ruime, maar voor Vlaanderen bescheiden staatshervorming... Tot ontzetting van Di Rupo koos De Wever voor de vlucht voorwaarts. Diens dilemma was te kiezen tussen het risico van de zwartepiet en het verlies van zijn unieke verkoopsargument: standvastigheid. Iedereen had moeten weten dat als deze keuze ooit op de spits zou worden gedreven De Wever voor het laatste zou opteren." En dan volgt een heel klein zinnetje, dat echter aantoont dat Sturtewagen helemaal geen journalist is, maar een linkse fundamentalist: "7/7/2011 is het 9/11 van België geworden." Het neen van De Wever op de nota van Di Rupo wordt vergeleken met de inslag van twee Boeings in de WTC-torens door terroristen van de laagste soort! De Wever een soort Osama bin Laden? De N-VA een soort Al Qaida? Dan heb je geen Maingain meer nodig natuurlijk die het 'alleen maar' bij negationist houdt. Sturtewagen doet duizenden keren beter. Of weet hij helemaal niet wat hij schrijft en moet hij ergens opgenomen worden? Of is dat een specifiek trekje van linkse fundamentalisten? De weigering van Liedekerke om eentalig-Franse kinderen uit Brussel verder toegang te verlenen tot zijn gemeentelijke speelpleinen noemde Hugo Camps in 2008 in De Morgen een 'genocide'....

Over 'de sokkel'

Woensdag 6 juli gaat Guy Tegenbos wat nader in op de door hem de vorige dag vermoede 'vele dubbele bodems' in de nota, in een artikel met de titel 'Tekst van Di Rupo bevat veel dubbele bodems'. Hij haalt er vier aan, waaronder de 'perverse effecten' van de huidige financieringswet die Di Rupo er zogenaamd zou uithalen. Die perverse effecten betekenen bijvoorbeeld dat het Waals en het Brussels Gewest er meer voordeel bij hebben dat de Vlamingen meer werken en verdienen, dan dat hun eigen inwoners meer werken en verdienen. Die Rupo gaat daar zogezegd op in door het solidariteitsmechanisme tot 80 procent te herleiden. MAAR, gaat Tegenbos verder: 'De zogenaamde egalisatiefactor blijft wel bestaan. Die zegt dat als alle verdeelsleutels zijn toegepast, het eindresultaat wordt aangepast zodat geen gewest minder krijgt dan voorheen. Het eindresultaat voor het Waals en het Brussels Gewest blijft dus gelijk.'

Daar wordt dan een ervaren socialist op afgestuurd om de bevindingen van Tegenbos tegen te spreken. Vrijdag 8 juli krijgt professor André Decoster, hoogleraar economie aan de KUL, een volle bladzijde om de lof te zingen van de voorstellen tot hervorming van de financieringswet van Di Rupo, met de titel 'Het ongelijk van N-VA'. Daarin krijgt Tegenbos een sneer, want zijn weergave was zogenaamd "vertekend, en dat er een 'sokkel' wordt ingevoerd en dat daardoor alles bij het oude blijft, snijdt geen hout. Die sokkel tast op geen enkele manier de kwaliteit aan van het voorstel van het solidariteitsmechanisme en moet garanderen dat er geen ontwikkelingsval is." Dixit de professor die voor Groen aan de tafel zat als 'expert' bij de besprekingen van de financieringswet.

Wat staat er echter op blz. 103 van de nota Di Rupo:
"2.10. Egalisering (sokkel)
Een egaliseringsfactor garandeert dat bij het aanvangsjaar geen enkele deelstaat wint of verliest. Het egaliseringsbedrag zal in nominale waarde constant blijven en dus in reële termen afnemen."
Dat is toch wat Tegenbos beschreef, in zijn woorden? Alleen was zijn stukje erg kort, en schreef hij er niet nog bij dat die sokkel niet geïndexeerd wordt. Verder klopt het dus helemaal wat hij zegt, en blijft alles bij het oude.

Sociaal-democratische Belgische propagandakrant

Zaterdag 9 juli heeft Sturtewagen blijkbaar een soort kater overgehouden aan zijn mislukte gokken en zijn tevergeefs de les spellen aan de N-VA, en wordt hij iets grimmiger: "De N-VA gaat met niets ontziende gretigheid achter haar handelsfonds aan. In de strijd om de hardwerkende Vlaming, oogt de partij van Alexander De Croo nog slechts als een wazige kopie. Toch is die evolutie ook voor de N-VA op langere termijn niet zonder fundamentele gevolgen. Ze is stevig op weg meer een antibelastings- en antistaatspartij te worden den een compromisloze anti-België-partij... De snelle groei van De Wevers aanhang gaat ten koste van een genadeloze tweedeling van de Vlaamse bevolking. Dat is een ontwikkeling die haaks staat op de grondslagen van het volksnationalisme waarin collectieve waarden als solidariteit, gemeenschapszin en compassie nog bestaansrecht hebben." Van der Kelen spelt de CD&V de les ('CD&V draagt verantwoordelijkheid tegenover alle burgers van dit land'), bij Sturtewagen krijgt de N-VA een grote donderpreek. Zouden zij een belerende toon aanslaan bij andere partijen die hen wel genegen zijn?

Dat Sturtewagen een onopereerbare linkse krul in zijn hersenen heeft die volledig zijn denken bepaalt, wordt duidelijk in zijn editoriaal van maandag 11 juli: "De beste stuurlui gaan de woelige zee op. Het risico op schipbreuk bestaat. Maar dat de welvarende Belgische deelstaat Vlaanderen vandaag kan feesten, blijft in de eerste plaats de verdienste van eigen politici die onder een lawine van verwensingen ooit de borst hebben nat gemaakt." Het zijn dus niet inde eerste plaats de 'hardwerkende Vlamingen' of ondernemers die zorgen voor een welvarend Vlaanderen, het is vooral de verdienste van de politici. Nochtans, als je Unizo of Voka hoort is de welvaart er soms eerder ondanks de politici..

Niet dat Sturtewagen en Co van De Standaard geen eigen mening mogen hebben, maar hun belerende moraliserende karakterisering van het politiek pokerspel, hun linkse inkleuring van de politieke situatie is toch wel heel manifest, en ze doen geen poging om enige objectiviteit na te streven: als De Wever terug aan tafel gaat zitten zal hij donders goed moeten weten wat hij nog uit de brand wil slepen, want Di Rupo legt hem een keuze op ... de partijen hebben moreel geen keuze ... men wordt als onverantwoordelijk uitgejouwd ... de formateur heeft, met het vastzetten van de N-VA, zijn eerste morele overwinning binnen ... de nota van Di Rupo roept een opmerkelijke waardering op ... wie zich niet in zulk een project kan herkennen moet naar de oppositie ... 7/7/2011 is het 9/11 van België geworden ... de niet ontziende gretigheid van de N-VA, ze is stevig op weg meer een antibelastings- en antistaatspartij te worden ... Allemaal uitspraken die moeilijk kunnen gelden als pogingen tot objectieve en afstandelijke berichtgeving. Toen De Standaard in zijn kop AVV-VVK schrapte, had ze dit wellicht eerlijkheidhalve beter vervangen door de ondertitel: 'geëngageerd maar niet partijgebonden Belgisch dagblad dat de sociaal-democratie wil propageren'.

La Flandre profonde (*) laat zich echter niet meer intimideren

B-Plus was er als de kippen bij om met een persbericht op vrijdag 8 juli '11, net voor Di Rupo naar de koning ging, te pleiten voor een regering zonder de N-VA (met de beginzin in hoofdletters):

"B PLUS IS VOORSTANDER VAN DE VORMING VAN EEN REGERING ZONDER N-VA EN PLEIT VOOR EEN VOLKSRAADPLEGING INDIEN DE FORMATEUR VAN ZIJN TAAK ONTSLAGEN WORDT.
B PLUS ziet de institutionele formateursnota van Elio Di Rupo als een uitstekende onderhandelingsbasis. In het bijzonder zijn we zeer verheugd dat het idee van een federale kieskring in de nota werd opgenomen. We herhalen dat zulke kieskring geen unitair manoeuver is, maar een geschikte techniek om de democratie op het Belgisch niveau te versterken. ... Tenslotte stelt B PLUS de negativistische houding vast van N-VA. Gezien deze partij zichzelf buiten spel zet, dient ernstig werk gemaakt te worden van de vorming van een federale regering zonder deze partij. Indien formateur Di Rupo van zijn taak ontslagen wordt zullen nieuwe verkiezingen niets oplossen. In dit geval pleit B Plus dan ook openlijk voor een volksraadpleging in de drie Regio's over de toekomst van het land."

B-Plusser Van der Kelen probeerde dan al de N-VA af te schilderen als onbekwaam om een compromis te sluiten, Het Laatste Nieuws kon moeilijk anders dan diezelfde zaterdag op de voorpagina de resultaten van een door haar betaalde enquête te publiceren, onder de titel: 'FANCLUB DE WEVER GROEIT'. Uit die enquête bij 1.018 Vlamingen blijkt dat 54% van de Vlamingen het eens zijn met het 'NEEN' van De Wever, en bij nieuwe verkiezingen zou niet opnieuw 27,8% van de Vlaamse kiezers voor de N-VA stemmen zoals in 2010, maar niet minder dan 40%. Een groei van 16%, of méér dan SP.a of VLD in 2010 in het totaal aan stemmen verzamelde.
Gazet van Antwerpen publiceerde die zaterdag zijn enquête. Bij een bevraging bij ruim 500 inwoners van de provincie Antwerpen blijkt dat 70% van de bevraagden (568) achter de beslissing van De Wever staat om nee te zeggen tegen de nota-Di Rupo. Bijna 40% dringt aan op nieuwe verkiezingen. Volgens 43% van de ondervraagden wordt het tijd om te praten over de splitsing van België. En tenslotte is volgens een 'snel-enquête' van VTM Nieuws, meegedeeld op vrijdagavond 8 juli, 2 op 3 Vlamingen het ermee eens dat De Wever neen zegde.

De Vlamingen laten zich dus duidelijk niet meer intimideren door de Franstalige partijen die De Wever betichten van 'leugens' en 'een sinister spel', noch door Van der Kelen, Sinardet of Sturtewagen. Ook de aanval op De Wever, die 'intellectuele oneerlijkheid' verweten wordt door Groen-voorzitter Wouter Van Besien in De Standaard van maandag 11 juli bij de berekening die de N-VA gebruikte in haar 'neen-nota' van 7 juli, zullen weinig mensen nog kunnen overtuigen voor dat soort links te stemmen. In het opiniestuk komt hij beweren dat de N-VA "helemaal niet de hardwerkende Vlaming verdedigt, maar alles doet om de rijke en zelfs de frauderende Vlaming buiten schot te houden," terwijl in diezelfde krant op donderdag 7 juli over de hele laatste bladzijde een artikel staat met de titel 'Di Rupo kost modaal gezin jaarlijks minstens 735 euro'. In het artikel wordt zelfs gezegd dat de rekening voor een modaal gezin vlug kan oplopen tot meer dan 1.000 euro. Met een dergelijke linkerzijde die om de postjes meedoet met een Di Rupo die slechts minimaal wil besparen en vooral nieuwe belastingen wil invoeren (de nota Di Rupo is het nakomen van de verkiezingsbeloften van de PS: tijdens de verkiezingscampagne beloofde de PS 5 tot 7 miljard meer uit te geven, en 500 miljoen extra voor Brussel), kan het niet anders dan dat de N-VA slapend groter en groter wordt. Als de CD&V niet eveneens haar been stijf houdt, wordt ze volgende keer in de tsunami van nog veel meer N-VA stemmen mee de dieperik in getrokken. Al vindt men de N-VA niet leuk.

(*) ‘La Flandre profonde’: het is bon ton in de Franstalige pers om het te hebben over ‘La Flandre profonde’. Daarmee bedoelen ze de domme, boertige Vlaming, het benepen, in zichzelf gekeerd nest rond de kerktoren met minstens fascistische, eventueel zelfs nazistische trekjes. Een cliché om ons te beladen met een stigma van culturele achterlijkheid. Voldoende voorbeelden te vinden via Google.