De groeiende dictatuur der rechters en professionele mensenrechten-ngo's

Aan een teveel aan tegenstrijdige mensenrechten kan een beschaving ten onder gaan. Die uitdeinende mensenrechten moeten een halt toegeroepen worden, en tot minimale proporties herleid. Ze zijn van langsom minder een bescherming van de mensen tegen een te opdringerige overheid (recht op vrije meningsuiting, vrijheid van godsdienst, recht op privacy of een eerlijk proces) maar de basis van een strijd van allen tegen allen om zijn geliefkoosd 'mensenrecht' voor de rechter te zien zegevieren als een supergrondrecht. Moeten we daarom niet weg uit alle internationale verdragen en instellingen?


EHRM gaat zijn boekje te buiten

Rechters gaan steeds verder in het zich toeeigenen van het laatste woord. De afgelopen decennia heeft het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) niet mis te verstane politieke uitspraken gedaan waaruit moet worden geconcludeerd dat hier sprake is van een machtsovername door het Hof. Zo schafte het EHRM op 16 juli 2009 de vrijheid van meningsuiting af. Het Hof vond sociale vrede en politieke stabiliteit belangrijker dan het recht op vrije meningsuiting. ('Hof Tegen de Rechten van de Mens?')

De voorzitter van het Belgische Grondwettelijk Hof, Bossuyt, stelt dat het EHRM zijn boekje te buiten gaat: "Mensenrechtenhof gaat boekje te buiten in asielzaken". In een artikel gaat John De Wit, Gazet van Antwerpen, 12.05.2010, daar dieper op in. Enkele uittreksels: Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens gaat zijn boekje steeds meer te buiten in asielzaken. Het beslist zelf in de plaats van de nationale instanties, het legt kortgedingmaatregelen op hoewel het daarvoor niet bevoegd is en eist dat die onmiddellijk worden uitgevoerd. Het riep bovendien een werkloosheidsvergoeding uit tot een eigendomsrecht en realiseerde daarmee wat Karl Marx nooit gelukt was. Het Hof wordt bedolven onder nieuwe rechtszaken, het aantal hangende rechtszaken per inwoner tegen België is sinds 2006 verdubbeld. Dat komt gedeeldelijk omdat het hof zijn bevoegdheden op sluipende wijze uitbreidt. Weinigen durven daar kritiek op geven. Maar Marc Bossuyt, naast voorzitter van het het Grondwettelijk Hof ook academicus, durft dat wel. Hij analyseert in een nieuw boek - in eigen naam - de rechtspraak van het Europees Mensenrechtenhof in Straatsburg in asielzaken. Hij is daarbij kritisch over de richting die het Hof de laatste jaren is ingeslagen.

'Bied dat mensenrechtenhof weerwerk' zegt dan weer Tom Zwart, hoogleraar rechten van de mens aan de Universiteit Utrecht: "Door de enorme werklast komen de rechters van het EHRM niet veel buiten de deur. Ze betrekken veel van hun informatie van mensenrechten-ngo’s. De uitspraken lijken vooral gericht op de kring van academici die het Hof intensief volgen. Door de enorme hoeveelheid zaken die het Hof jaarlijks behandelt, ontbreekt het overzicht. Tegenstrijdige uitspraken zijn helaas geen uitzondering."

'EHRM: ernstige inbreuk op de democratie' schrijft Thierry Baudet, verbonden aan de Universiteit Leiden: "Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) in Straatsburg heeft zich de afgelopen jaren ontpopt als een allesverslindend monster dat zonder enige legitimiteit talloze nationale wetten en regelingen buiten werking stelt: democratisch tot stand gekomen asiel- en immigratiebeleid, de reikwijdte van de vrijheid van godsdienst, eventuele grenzen aan de vrijheid van meningsuiting, maar ook regels over huiszoeking en politieverhoor en de inrichting van het openbaar onderwijs. Door onze soevereiniteit via het Europees Hof aan de wilgen te hangen, heeft er dus een ernstige inbreuk op onze democratie plaatsgehad."

Ook in Frankrijk hoort men stemmen opgaan die spreken over de tirannie van de Straatsburgse rechters:
'Tyrannie des juges contre droit des peuples : les dérives de la Cour européenne des droits de l'homme (CEDH)' (artikel van 04.03.11)
Volgens Andrea Massari is het EHRM
schadelijk voor de individuele vrijheden
schadelijk voor de collectieve vrijheden van de volkeren
schadelijk voor de identiteit van de volkeren.
Het is zaak de soevereiniteit van het volk te heroveren:
De volkeren van Europa zijn geen baas meer in eigen huis. Handelend in de naam van de dominante belangen en ideologie, heeft een handvol rechters - de dwergen van Straatsburg - zich meester gemaakt van de soevereiniteit. De volkeren moeten ze heroveren. Naast het eventueel opzeggen van de Europese conventie over de mensenrechten of een hervorming van het EHRM, kunnen twee bijkomende wegen bewandeld worden:
- het herbevestigen van het primaat van het democratisch opgesteld nationaal recht boven het Europees en internationaal recht;
- directe deelname van het volk aan het uitwerken van het nationaal recht door bindende referenda.
Slechts zo kan het recht der volkeren het halen tegen de tirannie van de rechters.
(Andrea Massari is socioloog en bestuurder van de stichting Polemia. Polémia: 'à l'heure de la normose et des tabous imposés par le politiquement correct, il faut réintroduire la libre confrontation des idées dans le débat public').

In het Verenigd Koninkrijk zijn ook kritische stemmen te horen. Volgens een verslag in The Independent op 02-04-2010 door Robert Verkaik, Law Editor, moet terug de Britse rechter het eindwoord hebben inzake de interpretatie van het EVRM: 'Judge's warning over Europe's legal power' Subtitel: Britain's most senior law official attacks influence of Court of Human Rights. "British courts must have the final say over European human rights law, the country's most senior judge has warned. In an unprecedented defence of Britain's sovereignty, the Lord Chief Justice, Lord Judge, said that the European Court of Human Rights in Strasbourg is threatening to "assume an unspoken priority over [UK] common law".... (Tekst via Iskander)

Internationele verdragen verdringen landelijk recht

Er is wel kritiek op, maar het blijft ondertussen zo dat rechters
- vonnissen dat sociale vrede en politieke stabiliteit belangrijker zijn dan de vrijheid van meningsuiting;
- hun interpretatie doordrukken over asiel- en migratiebeleid en democratisch tot stand gekomen nationale wetten buiten werking stellen.

Advocaat Jelle Flo: "Allereerst dit: het is goed dat er mensenrechten zijn. Het mensenrecht op een eerlijk proces verhindert bijvoorbeeld dat een rechter een vonnis mag vellen op basis van stukken die niet alle partijen hebben mogen inkijken. Het recht op privacy verbiedt dat iemand kan worden geconfronteerd met grootschalige huiszoekingen die niet gebaseerd zijn op betrouwbare aanwijzingen. Niemand zou aanvaarden dat foto’s die worden gevonden op een computer die tijdens een onderzoek in beslag is genomen, zomaar en met een kwaadaardige draai in de pers komen. Mensenrechten zijn in opmars. Die groei verloopt echter niet probleemloos. Het Hof in Straatsburg leest in het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens steeds meer zaken die de verdragsluitende partijen er eigenlijk niet in hebben geschreven. Recent vond het Hof in de zaak-Salduz dat een verdachte in Turkije niet zonder advocaat mocht worden verhoord. Dit schond zijn mensenrechten. Als gevolg van die beslissing mag de Belgische minister van Justitie straks dertig miljoen euro extra aan ‘s lands advocaten betalen, nochtans geen behoeftige bevolkingsgroep, en dit zonder dat die nieuwigheid in België tegemoetkomt aan een voordien als prangend ervaren probleem... Tom Zwart van de Universiteit van Utrecht schreef dat het Hof op koning Midas lijkt: alles wat het aanraakt, verandert plotseling in mensenrechten. Daarnaast zijn de mensenrechten onderling tegenstrijdig. Een voorbeeld: De Morgen brengt op 12 maart 2011 een stuk over de recent overleden deken Marc Gesquière. Zijn medewerkers vertellen de journaliste dat de deken een bevlogen priester was met het hart op de juiste plaats die dag en nacht klaarstond voor zijn parochianen. Die omschrijving vult de journaliste aan met de informatie dat de pas overleden deken volgens geruchten seksclubs bezocht, een voorliefde had voor zweepjes en tepelklemmen, en dat zijn favoriete rol naar verluidt die van ‘slaafje’ was.... Enerzijds schendt het artikel het recht op eerbied voor het privéleven en is het een aanfluiting van het beginsel van de menselijke waardigheid. Anderzijds is de persvrijheid ook een mensenrecht. Waar het uiteindelijk op aankomt, is dus wie in een gegeven zaak beslist welk van de tegenstrijdige mensenrechten voorrang krijgt. Alles is een mensenrecht en je kunt er elke richting mee uit." ('Met mensenrechten kun je alle kanten uit' Tertio, 18.03.11)

SGP overtreedt het VN-Vrouwenverdrag

Een schoolvoorbeeld van tegenstrijdige mensenrechten en van een lobby die 'haar' meest geliefkoosd mensenrecht voorrang kon doen krijgen is de veroordeling voor vrouwendiscriminatie door de Nederlandse partij SGP.

De Hoge Raad, de hoogste rechtsprekende instantie in Nederland (vergelijkbaar met het Belgische Hof van Cassatie) heeft uitgesproken dat vrouwen in de SGP moeten kunnen deelnemen aan alle processen in de partij (verslag uitspraak), dus ook verkiesbaar moeten kunnen zijn. De handelwijze van de SGP (Staatkundig Gereformeerde Partij) is namelijk in strijd met het VN-Vrouwenverdrag, dat op zijn beurt een uitwerking is van de Universele Rechten van de Mens. De Hoge Raad heeft verklaard dat dit Vrouwenverdrag ook in Nederland ‘rechtstreekse werking’ heeft, hetgeen concreet betekent dat de SGP niet meer expliciet vrouwen mag verbieden zich verkiesbaar te stellen.

Amanda Kluveld hierover in De Volkskrant, 09 april '10: 'Gelijkschakeling SGP? Liever niet' (Historica Amanda Kluveld (Rotterdam 1968) werkte aan verschillende universiteiten en is thans als universitair docent verbonden aan de leerstoelgroep Nederlandse geschiedenis van de Faculteit der Geesteswetenschappen van de Universiteit van Amsterdam en schrijft wekelijks een column in De Volkskrant):

"Gisteren oordeelde de Hoge Raad dat de SGP vrouwen niet mag uitsluiten van de kandidatenlijsten voor de verkiezingen. De Staat moet maatregelen nemen die er toe leiden dat de SGP het passief kiesrecht aan vrouwen toekent. Wat de rechter niet mag en kan, is bepalen welke maatregelen dat zouden moeten zijn. Dat is aan de politiek. Tijdens de wekelijkse persconferentie van de minister-president waren journalisten opmerkelijk behulpzaam bij het bedenken van effectieve maatregelen. Het is zelden vertoond dat de media zich zo inspanden om de regering behulpzaam te zijn bij het zoeken van oplossingen. Een van de meest gretig ingebrachte voorstellen was de SGP uit te sluiten van de verkiezingen van 9 juni.
De uitspraak van de HR en de triomfantelijke reacties erop bedroeven mij. Ik weet het, de blijdschap valt te verklaren uit de goed seculiere traditie om je te verkneukelen over alle zaken waardoor die gekke achtergebleven christenfundamentalisten worden dwarsgezeten. Maar wat betekent deze uitspraak nu werkelijk, niet alleen voor de SGP, maar voor ons allemaal? Het betekent dat langzaam maar zeker alles moet wijken voor het gelijkheidsbeginsel. Alleen juridische oordelen die op geen enkele wijze verbonden zijn aan traditie, geschiedenis of cultuur hebben nog betekenis. Daar kun je als beschaving aan ten onder gaan.
Kijk naar het VN-Vrouwenverdrag uit 1979 dat in de uitspraak van de HR een belangrijke plaats inneemt. Art. 7 van het Verdrag stelt dat vrouwen op gelijke voet met mannen moeten kunnen stemmen, verkozen worden in openbare lichamen en deelnemen aan de vaststelling en uitvoering van het overheidsbeleid. Vrouwen moeten alle openbare functies op alle overheidsniveaus kunnen vervullen. Ook moeten zij kunnen deelnemen aan niet-overheidsorganisaties en verenigingen op het gebied van het openbare en politieke leven. Niemand kan beweren dat Nederland niet aan de eisen van dit Verdrag voldoet.
Maar om het simpele feit dat de SGP in ons midden bestaat en die partij geen passief kiesrecht voor vrouwen binnen de partij wenst in te stellen, wordt nu beweerd dat dit niet het geval is. Alsof de hele Nederlandse samenleving tegen de geest van art. 7 van het Verdrag indruist. Dat is natuurlijk niet waar. Toch moet nu onze Staat op grond van een verdrag uit 1979 maatregelen nemen tegen de oudste nog bestaande politieke partij van Nederland. Een partij die in 1918, lang voor het Verdrag, werd opgericht.
Voor een aparte status voor onze oudste partij is geen plaats.
Het komt erop neer dat de SGP wel de vrijheid heeft te proberen bepaalde politieke doelen te verwezenlijken, maar niet de vrijheid haar partij in te richten op een wijze die bij die doelen past.
Heeft Nederland ooit de consequenties doordacht voor de bestaande politieke partijen wanneer het het Verdrag zou ondertekenen? Is de SGP in 1979 verteld wat haar lot zou zijn na binding van Nederland aan het Verdrag? Is hier geen sprake van recht met terugwerkende kracht en vindt onze Staat dat aanvaardbaar? Wij moeten ons bezinnen over de wijze waarop wij dit soort Verdragen aangaan. Moet daar niet een veel langer proces van doordenkingaan vooraf gaan?"

Het Katholiek Nieuwsblad heeft het over 'Hoge Raad gaat voor politieke correctheid':

"Het gelijkheidsbeginsel ontwikkelt zich steeds meer als een dwingend supergrondrecht dat de klassieke vrijheidsrechten als bijvoorbeeld de godsdienstvrijheid aantast." Dat zei de nieuwe fractievoorzitter Kees van der Staaij twee weken geleden op de algemene ledenvergadering van de SGP in Amersfoort. "Ook de zwaar bevochten onderwijsvrijheid is in gevaar. De vrijheid voor scholen, kerken en partij staat onder druk." Het lijken profetische woorden te zijn geweest.
Hoe tiranniek dat 'supergrondrecht' van de gelijkheid werkelijk is, en hoezeer de vrijheid volgens de eigen overtuiging te leven op het spel staat, zou de SGP als beginselvaste christen-democratische partij enige dagen later al ondervinden. De Hoge Raad oordeelde namelijk op 9 april dat de staat moet optreden tegen deze partij, omdat die geen vrouwen toelaat op de kieslijst. Dit laatste is in strijd met het VN Vrouwenverdrag (CEDAW) en met het beruchte artikel 1 van de grondwet ("Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld"), waartegen Pim Fortuyn in naam van de vrijheid reeds protesteerde ("dat rare grondwetsartikel"). Zoals ook nu weer blijkt, werkt dit grondrecht in de praktijk als een omgelegde wissel die de vrijheid stuurt in de richting van de afgrond van een abstracte 'gelijkheid'. Het artikel levert een hefboom aan actiegroepen om anderen hun wil op te leggen, met name aan minderheden die de vrijheid willen houden hun leven op eigen wijze in te richten. In dit geval kwam de actie in eerste instantie van het Clara Wichmann Instituut, dat naar een anarchiste is vernoemd. Het 'instituut' kwam in 2004 ten einde toen de subsidie werd stopgezet. Zoveel draagvlak had het dus.
De agitatie is sindsdien echter voortgezet door het gelijknamige proefprocessenfonds en de feministische juristenvereniging Clara Wichmann. Aan de juridische actie tegen de SGP deed onder andere ook de Vereniging Vrouwennetwerk Nederland mee, waarin vrouwen elkaar maatschappelijk de bal toespelen en leuke baantjes bezorgen. Deze organisatie weigerde enige jaren geleden aan Katholiek Nieuwsblad een ledenlijst te overleggen. Blijkbaar mogen vrouwen zich dus wel exclusief en onder geheimhouding organiseren ter wille van de carrièremakerij en daarbij elkaar positief discrimineren, zonder daar verantwoording voor af te leggen of transparantie te betrachten. De SGP mag zich van diezelfde organisatie echter niet als politieke partij organiseren op grond van eigen visie op de rolverdeling tussen de geslachten. De Hoge Raad heeft deze en andere 'treiterorganisaties' (Elsevier) nu alle wind in de zeilen gegeven. Voorzitter Kathalijne Buitenweg van het Clara Wichmann Proefprocessenfonds heeft al laten weten: "We willen nu snel effectieve maatregelen zien."
We zien hier een vertrouwd schema van politiek correcte strategie: eerst in relatieve stilte de zaken juridisch voorkoken en dan de buit binnenhalen. Met artikel 1 en het VN Vrouwenverdrag blijken immers de voorzetten gegeven te zijn, waarmee nu ideologisch wordt ingekopt. Ten koste van de democratische vrijheid, en in dit geval nog wel tegen de oudste politieke partij van Nederland, die zoals Bart Jan Spruyt in het Reformatorisch Dagblad schrijft "zich de afgelopen negentig jaar keurig aan de regels van de Nederlandse rechtsorde heeft gehouden", en uit mensen bestaat "die zichzelf als de Nederlanders bij uitstek zien".
Wat vindt de SGP er zelf van? Partijvoorzitter Kolijn overweegt in dezelfde krant een gang naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg, maar weet ook: "Het Europees Hof is omstreden in de achterban." De vraag is ook of het de partij niet van de regen in de drup zal brengen.
"Juridisch worden wij meer en meer opgekweekt om simplistisch te denken", zei de Vlaamse rechtsgeleerde Matthias Storme al in 2005 tegen Het Katholiek Nieuwsblad. "We zijn een cultuur aan het creëren waarin de nuances, finesses en subtiliteiten van het recht vervangen worden door een paar absolute principes 'waar toch niemand tegen kan zijn?'. Want wie is er nu tegen antidiscriminatie, wie tegen mensenrechten?"
Blijkbaar is deze generatie van simplistische juristen nu dus ook tot de Hoge Raad der Nederlanden doorgedrongen. En in het Europese Hof zaten ze al, weten we sinds het kruisbeeldenarrest." (Het Katholiek Nieuwsblad, 15 april '10)

De internationale dictatuur

Niet alleen het EHRM of internationale verdragen verdrukken democratisch tot stand gekomen nationale wetten in vonnissen van rechters. Als het van sommige NGO's en dik betaalde internationale ambtenaren zou afhangen, moeten zelfs hun resoluties omgezet worden in dwingend recht. Voorbeeld dicht bij huis: de VN wil dat België islamofobie strafbaar maakt en vervolgt:
In een rapport van het Hoog-Commissariaat van de Mensenrechten van oktober '10, een rapport van een VN-organisatie die zou moeten opkomen voor de rechten van de mens - waaronder toch een van de meest fundamentele rechten, het recht op vrije meningsuiting - in tegendeel pleit voor het vervolgen en bestraffen van wie een bepaalde godsdienst niet genegen is. Niet eender welk godsdienst, maar specifiek de islam. De verantwoordelijken voor islamofobie zouden moeten vervolgd en gestraft worden. Duidelijk wil dit zeggen: strafrechtelijk vervolgd, en gestraft met boetes en/of gevangenisstraffen. (Letterlijk: L’État partie devrait intensifier ses efforts pour combattre les actes d’antisémitisme, de racisme et d’islamophobie, notamment en enquêtant, en poursuivant et en punissant les responsables.)

De EU rechtbank heeft in elk geval al geoordeeld dat een beslissing van de Veiligheidraad voorrang heeft boven eender welke rechtsregel! Op 21 september 2005 heeft het Gerecht van eerste aanleg van de Europese Unie een arrest geveld dat de rechtsstaat én de democratie verder uitholt. De grond van de zaak betrof het aanslaan van gelden van personen die verdacht worden van banden met al-Qaeda. Dat Gerecht heeft in de meeste absolutistische bewoordingen gesteld dat beslissingen van de Veiligheidsraad voorrang hebben boven welke andere rechtsregels ook, zowel boven het nationale recht als dat van de Europese Unie en zelfs boven het Europees Verdrag inzake Rechten van de Mens en fundamentele vrijheden. Erger nog, het gerecht oordeelt dat zelfs wie geen lid is van de Verenigde Naties (zoals de Europese Unie bv.), daaraan gebonden is. Uit het persbericht van het Gerecht: "Het Gerecht stelt vast dat volgens het volkenrecht de verplichtingen van de Leden van de VN krachtens het Handvest van de Verenigde Naties voorrang hebben boven alle andere verplichtingen, ook boven hun verplichtingen krachtens het Europees verdrag tot bescherming van de rechten van de mens, en krachtens het EG-Verdrag. Die voorrang strekt zich uit tot de besluiten van de Veiligheidsraad." (Zie Storme: 'Europees gerecht holt rechtsstaat verder uit'
Persbericht hierover van het Europees Hof in Luxemburg)
Toen besloot prof. Matthias Storme zijn kort artikel hierover met: "En zo kunnen 5 rechters de soevereiniteit en democratie geheel buiten spel zetten."

En via internationale verdragen kan een bepaalde lobby ook zijn geliefkoosd mensenrecht binnen halen. Zo kon via het VN-verdrag inzake de rechten van personen met een handicap het principe doorgedrukt worden dat gehandicapten 'recht' hebben op deelname aan het regulier onderwijs. Wie hen wil blijven onderbrengen in bijzonder onderwijs, pleegt de misdaad van discriminatie:
"De actualiteitenrubriek Terzake liet afgelopen week een reportage zien van de lagere school Maria Boodschap in de Antwerpse wijk Luchtbal.... De reportage raakte aan nog een complicerend aspect. Net als Nederland heeft België in VN-verband het ‘Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap' ondertekend. Dat verdrag definieert ‘handicap' zeer fluïde, en eist dat iedere ‘discriminerende' behandeling van bijvoorbeeld leerproblemen wordt tegengegaan. Speciaal onderwijs voor moeilijk lerenden is in die visie een vorm van discriminatie en stigmatisering. Daarom heeft België zich verplicht tot ‘inclusief onderwijs'. Tegen ieders belang in, betekent dit dat leerlingen met soms zeer zware leerproblemen moeten instromen in het reguliere onderwijs om dat zo nog verder te ontregelen. Om dat weer op te vangen, dreigt het onderwijs er nu dezelfde weg op geduwd te worden als het Nederlandse is gegaan: afschaffing van klassikaal, en doordrijving van ‘zelfstandig' onderwijs ‘op het eigen niveau' en ‘competentiegericht'. In de praktijk betekent dat een dramatische niveaudaling." (Een artikel van 12.05.10 van Henk Rijkers in Katholiek Nieuwsblad 'O België, let op uw zaak')

Afslanken die hele handel

Aan een teveel aan tegenstrijdige mensenrechten kan een beschaving ten onder gaan. Die uitdeinende mensenrechten moeten een halt toegeroepen worden, en tot minimale proporties herleid. Ze zijn van langsom minder een bescherming van de mensen tegen een te opdringerige overheid (recht op vrije meningsuiting, vrijheid van godsdienst, recht op privacy of een eerlijk proces) maar de basis van een strijd van allen tegen allen om zijn geliefkoosd 'mensenrecht' voor de rechter te zien zegevieren als een supergrondrecht.

Daar moet dus grondig in gesnoeid worden. Desnoods moeten democratische landen waar er steeds luidere kritiek op de dictatuur van de rechters te horen is, besluiten uit alle internationale organisaties te stappen die de rechters de munitie geven waarmee ze kunnen schieten. Democratische landen, waarbij dan, zoals Andrea Massari voorstelt, het volk rechtstreeks betrokken wordt bij het uitwerken van het nationaal recht door bindende referenda. Zoniet komt er wellicht nog een dag dat hier een rechter vonnist dat kritiek op de islam of Mohammed tot de doodstraf leidt, zoals in een resolutie van de mensenrechtencommissie van de VN ondertussen zal zijn bepaald. Onmogelijk? Niets is op dat vlak onmogelijk, als zelfs al gevonnist werd dat beslissingen van de Veiligheidsraad voorrang hebben op eender welke andere rechtsregel.

Nog meer

De vrijheid van mening wordt niet enkel belaagd door rechters die hun boekje te buiten gaan en als een soort koning Midas alles omtoveren tot een 'mensenrecht', maar ze krijgen het materiaal hiervoor aangereikt door de Europese Unie, de Raad van Europa en de resoluties in de VN en zijn comitees. Zie een afzonderlijk artikel hierover 'Meningsvrijheid steeds meer gekortwiekt'