Vlaanderen mocht niet op zijn kop staan

Karin Heremans vindt dat de Vlaamse pers zijn verantwoordelijkheid opnam door vorig jaar geen beelden van opruiende moslims in het Antwerps atheneum uit te zenden, want anders zou Vlaanderen 'op zijn kop staan'. Is het niet eerder onverantwoord die beelden te censureren?

Dinsdag 21 september 2010 staat in De Standaard een interview met Karin Heremans, directrice van het Antwerps atheneum, naar aanleiding van de publicatie van haar boek over de problemen rond het hoofddoekenverbod op haar school vorig jaar. Titel van het interview: 'Ik zou de hoofddoek opnieuw verbieden'

Uit haar uitspraken blijkt dat ze nog altijd het goede 'progressieve' geloof belijdt dat de moslimproblematiek afdoet als een sociaal probleem van achterstelling, van kansarmoede, en niet ook als een probleem met een bepaalde militante en veroverende islam en bovenop nog een weigering om te integreren. Karin Heremans zou niet graag hebben dat het alleen gaat over die hoofddoek, omdat hij een symptoom is van een bredere problematiek: "een vicieuze cirkel van kansarmoede die we moeten doorbreken". Als volgens haar zowat zeven op de tien Turken en Marokkanen zijn of haar partner in het land van herkomst haalt, dan moet men niet, zoals Karin Heremans omzwachteld zegt: "Dit gebruik houdt de achterstelling in stand", maar moet men zeggen dat ZIJ met HUN gebruik HUN achterstelling in stand houden. Maar ze zijn zo braaf natuurlijk die immigranten die zich niet willen integreren, en ze zijn alleen maar slachtoffers. Wij zijn er voor verantwoordelijk, en wij alleen, als hun achterstelling en hun kansarmoede niet verdwijnt.

Kansarmoede een mensenrecht?

Een inkomenseis voor gezinshereniging is in strijd met de Europese verdragen. Landen van de Europese Unie mogen van hun bewoners niet eisen dat zij een bepaalde inkomensnorm halen, voor zij een partner van buiten de Europese Unie halen. Ook mogen landen geen onderscheid meer maken tussen mensen die in het land van herkomst al getrouwd waren en hun partner dan naar de EU willen halen (gezinsherenigers) en mensen die, nadat ze zijn geëmigreerd, in land van herkomst trouwen en hun partner naar de EU willen halen (gezinsvormers). Dat bepaalde begin maart '10 het Europese Hof van Justitie in Luxemburg. (Elsevier: "EU: Kansarme importbruid weren mag zo maar niet" ).

(Terzijde: op zich is het al ongehoord dat een West-Europese democratie geen autonomie meer kent als het gaat om de regels inzake immigratie en dat we dit aan Europese supranationale rechtbanken - moeten - overlaten. Toch niet het overwegen waard uit de Europese Unie te stappen?).

Met dat arrest werd de Nederlandse wet er onderuitgehaald die bepaalde dat mensen die een huwelijkspartner uit het buitenland (van buiten de EU) willen halen, minstens 120 procent van het minimuminkomen moeten verdienen. Voor gezinshereniging gold in Nederland een minimumleeftijd van 18 jaar, voor gezinsvorming 21 jaar. Als reactie trok de Nederlandse minister de minimumleeftijd voor beide groepen op: beide partners moeten minstens 21 jaar zijn. In ons land is het nog veel gemakkelijker om een heel jonge bruid te importeren. Het is hier blijkbaar zelfs nog niet eens mogelijk om de minimumleeftijd op 21 jaar te brengen voor men een bruid van buiten de EU mag importeren, omdat er in de jaren zestig bilaterale verdragen werden afgesloten met een heel aantal landen. En die bilaterale verdragen staan het verhogen van de minimumleeftijd in de weg. Het gaat meer bepaald om een aantal overeenkomsten of akkoorden met landen als Marokko, Turkije, Tunesië en Algerije betreffende de tewerkstelling in België van buitenlandse werknemers, die werden bezegeld in een wet van 13 december 1976. De Vreemdelingenwet heeft het over 21 jaar en in bepaalde gevallen met een uitzondering tot 18 jaar, maar de bilaterale tewerkstellingsakkoorden stellen dat de minimale leeftijdsvereiste voor echtgenoten de huwbare leeftijd in het land van herkomst is.

En dan wordt er geleuterd over de rechten van de mens als men daar enige voorwaarden wil aan stellen. Men mag geen beperkingen invoeren op het huwen met een partner uit het land van herkomst. Fatma Pehlivan (SP.a): "Ik denk dat het de persoonlijke vrijheid van iedereen is om te kunnen huwen met wie men wil, van welk land hij of zij ook is." (Vlaamse Commissie voor Bestuurszaken, vergadering van 30/03/2010 ) Pehlivan en consoorten eisen dus een recht op gearrangeerde en gedwongen huwelijken, liefst met nichtjes, vanaf 16 jaar, die niet kunnen lezen of schrijven. Karin Heremans zegt over de gevolgen van die ongeletterde importbruiden: 'We moeten telkens opnieuw beginnen". Pehlivan en Co maken met hun standpunt dus van kansarmoede eigenlijk een soort mensenrecht. Het is een mensenrecht er alles te mogen aan doen om achtergesteld te blijven. (In tegenstelling tot Pehlivan noemde de voormalige - eveneens socialistische - Nederlandse minister van Ingegratie Eberhard van der Laan (PvdA) alle integratiepogingen zelfs 'dweilen met de kraan open,' als er zo veel importbruiden bijkomen).

En dan krijgen ook nog eens de lokale ingezetenen, met de ongezellige term 'autochtonen' aangeduid, het verwijt dat het hun schuld is dat al die allochtone kindertjes achterstand oplopen. Eerst ongeletterden importeren, en dan is HUN achterstand ONZE schuld. Op de regionale zender TV Oost had een Turkse moeder vorige week haar beklag gedaan dat haar dochter in een klas was beland 'met alleen maar allochtone leerlingen' en dat zij bezorgd was dat dit de schoolprestaties van het meisje en haar taalvaardigheid negatief zou beïnvloeden. Het ging om de lagere school Onze-Lieve-Vrouwcollege in Lokeren die zogenaamd een apart klasje met alleen autochtonen samengesteld had. Directeur Luc Audenaert moest zich verdedigen: "Vorig jaar zagen we dat ouders hun kinderen uit de vijfde klas van school haalden nadat ze op de klaslijsten gezien hadden dat er heel weinig Vlaamse namen op voorkwamen. We wilden voorkomen dat dit zich zou herhalen. Nu hebben we al zeventig procent allochtonen, Marokkanen, Turken en Tsjetsjenen. Als er te weinig autochtone kinderen in een jaar zitten, gaan we ze vanaf dit schooljaar niet te sterk spreiden. Drie, vier per klas is de ondergrens. Dan halen de ouders hen weg. Ze zijn bezorgd dat de kinderen geen netwerk hebben.. dat er geen verjaardagsfeestjes zullen zijn." In de praktijk gaat het om twee klasjes op de zeventien, en niet dat alle Vlamingen afzonderlijk werden gezet. Luc Audenaert: "Het klopt niet dat we autochtone en allochtone kinderen in aparte klasjes zetten. Er zitten nu zes Vlamingen in een klas van achttien."

Geen beelden op TV: de wil van Allah?

In een kaderstukje bij het interview met Karin Heremans staat een fragment uit haar boek ‘Een tip van de sluier' (Uitgeverij Houtekiet, 159 blz., 16,50 euro), met de titel ‘Als ze dit uitzenden staat het land op z'n kop'. Uittreksel:

"De speelplaats stond die avond bomvol. Op het binnenplein hadden zich zo'n vijftig mensen verzameld. Het was niet duidelijk wie tot de school behoorde, wie ouder was en wie naar de school was gekomen om keet te schoppen. ... Tot mijn allergrootste verbazing kwam hij (imam Taouil) onze afspraak van enkele uren daarvoor niet na, maar begon hij de kinderen op de speelplaats op te ruien. Hij riep de leerlingen op niet langer naar de athenea van Antwerpen en Hoboken te gaan ‘zolang het hoofddoekenverbod van kracht is'. ‘De islam is aan expansie toe. Men is bang van ons. Dit is de wil van Allah.'
Waarop de hele speelplaats de takbir begon te scanderen: Allahu akhbar. Ik zag de monden van de journalisten openvallen. Precies omdat ze dat moment hebben meegemaakt, is de pers me altijd erg gunstig gebleven. Zij hebben ter plaatse kunnen ervaren waarom ik die beslissing heb genomen. Na Taouil kwamen er nog wat extremisten de boel opruien en Koranverzen reciteren. Als ze deze beelden straks uitzenden, staat Vlaanderen op z'n kop, dacht ik. Het pleit voor de verantwoordelijkheidszin van de pers dat ze dat niet gedaan heeft..."

We zijn dus al dhimmi's

De schooldirectrice verbiedt de hoofddoek omwille van de toenemende radicalisering en druk op de jonge meisjes die geen hoofddoek wensen te dragen. Met haar woorden in het interview: "Meisjes stonden onder druk. Eén strekking van de islam legde een niet te tolereren bekeringsdrift aan de dag." Maar het beste bewijs dat ze gelijk had, dat mocht blijkbaar liefst niet publiek gemaakt worden: het moment waarop die radicale islam binnen de schoolpoorten duidelijk maakt waar het hen om gaat. Niet om de hoofddoek, maar om verovering door de islam: ‘De islam is aan expansie toe. Men is bang van ons. Dit is de wil van Allah.' Een moment dat duidelijk aantoont dat het de verdedigers van 'altijd en overal een hoofddoek mogen dragen' om veel meer te doen is dan de hoofddoek. Over dat moment worden liever geen beelden getoond. Kan men zoiets 'verantwoordelijkheidszin' noemen? Waarom mocht Vlaanderen niet op z'n kop staan? Omdat de gevolgen van het moslimpamperen te duidelijk zouden zijn? Omdat 'de pers' schrik heeft van die radicale moslims? Vorig jaar deze tijd waren we dus al tot de rang van dhimmi's gereduceerd, of we dat nu zelf al of niet wilden. Dankzij de 'verantwoordelijkheidszin' van de pers.