Het mea culpa van Ludo Abicht

De schending van de mensenrechten in socialistische landen niet aanklagen was schuldig verzuim van links en bracht de rechten van mensen ernstige schade toe, zegt nu Ludo Abicht.

In De Standaard van woensdag 15 september '10 publiceert Ludo Abicht een opiniestuk over de pedofiele priesters in de katholieke kerk, onder de titel 'Dutroux en Vangheluwe slaan twee keer toe'. (Het volledig artikel is vrij te lezen, hier ... ). Over het hoofdthema van het artikel heb ik het hier verder niet. Wel wil ik hier even extra stilstaan bij een mea culpa van Ludo Abicht, en het met dit artikel extra onder de aandacht brengen. Hij heeft het over schuldig verzuim van links, omdat het de schending van de mensenrechten in de socialistische staten niet wilde aankaarten. Hij vergelijkt het zwijgen van links met het zwijgen van andere kringen, waarbij het belang van de groep boven dat van de slachtoffers geplaatst wordt. De passage, met de woorden van Abicht:

"Misschien moeten we ook eens kijken naar de geschiedenis van halve en hele leugens, verdoezelingen en gedeeltelijk 'begrip' die we allemaal wel kennen, maar waar we jammer genoeg niet genoeg aandacht aan besteed hebben. Wanneer iemand uit de eigen kring (familie, kerk, partij, levensbeschouwelijk kamp) in de fout ging, hadden we al te vaak de neiging het belang van de groep boven dat van de slachtoffers te plaatsen: let op, want 'ze' zullen dit tegen ons gebruiken, naar de bekende oorlogsslogan Feind hört mit!
Zo wisten we in linkse kringen al lang dat in veel zogenaamd socialistische landen de mensenrechten niet geëerbiedigd werden, maar was het niet onverstandig en zelfs reactionair daarover te praten en op die manier met de rechtse wolven mee te huilen? Nu, na de val van de Muur, weten we dat we door dit schuldig verzuim de zaak die ons terecht dierbaar was grote schade hebben toegebracht.
Deze zelfkritiek doet uiteraard niets af van de enormiteit van de onlangs aan het licht gekomen feiten binnen de kerk, maar het verklaart wellicht, waarom men ook daar de vuile was liefst binnenskamers meende te kunnen wassen, zonder daarom de misdaden goed te keuren: te veel ruchtbaarheid geven aan zo'n schandaal zou het imago van de kerk kunnen schaden."

Een eerbiedwaardige bekentenis van formaat, nietwaar Mark Grammens, Paul Goossens, Jos Geysels, Yves Desmet, Mieke Vogels, Kris Merckx, en andere hier niet genoemde mei achtenzestigers?

TOEMAAT:
Koppige (n)ostalgie naar de 'goede oude tijd'

Kris Merckx, op zijn website, in een interview met een scholier, 'over mei ’68, marxisme en PVDA' , 5 december 2008:
"Het onrecht op wereldschaal, de onrechtvaardige en ongelijk handelsverhoudingen maakte dat wij de Marxistische analyse op de maatschappij bijtraden. Namelijk dat het kapitalisme uitbuiting meebrengt, maar ook oorlogen, honger en werkloosheid en dat het ook regelmatig financiële crisissen teweeg brengt. In die zin hebben wij ons dan achter het Marxisme gesteld. Ook omdat na de Oktoberrevolutie in de Sovjet-Unie, de overwinning van de revolutie in China en ook na de overwinning van Fidel Castro en Ché Guevara in Cuba is bewezen dat er een alternatief is voor het kapitalistische, economische systeem dat meer werkzekerheid biedt en gratis gezondheidszorg zoals op dit ogenblik in Cuba het geval is. Er zijn natuurlijk in de Sovjet-Unie en in China ook belangrijke fouten begaan. Maar goed, het was dan ook een totaal nieuw systeem. Men kon niet leren van voorgaande experimenten van socialistische maatschappijen, dus er zijn een aantal ernstige vergissingen begaan. Maar goed, er zijn ook veel positieve zaken die als ze in de toekomst ontwikkeld worden en als men die fouten kan vermijden, zal dat in mijn ogen leiden tot een goede, democratische en socialistische maatschappij."

Mark Grammens, Journal, 22 oktober '09: "De DDR was ongetwijfeld een totalitaire staat, met akelige grens-kontroles, maar de Oost-Duitsers waren wel opgegroeid in een land waar volledige werkgelegenheid heerste, - en dit al twee generaties lang, - waar konkurrentie niet bestond, en waar een aantal idealen hoog in het vaandel stonden, ook al waren vrijheid en demokratie daar niet bij. Dit was de leefwereld van de Oost-Duitser, en daarmee had men wel rekening mogen houden, maar dat is niet gebeurd. De samenleving die in de DDR werd opgebouwd, was er een van sociaal idealisme met verwaarlozing van de politieke voorwaarden waarin een demokratie kan funktioneren. Het is een optie die, afgezien van de repressieve metodes die werden gebruikt om het regime te handhaven, in se niet minder achtenswaardig is dan het tegendeel ervan."
Zie mijn critiek hierop, en op uitspraken van Paul Goossens in 'Linkse Ostalgie en Islamofilie', 30.10.09 )