Voor een federaal België: stem N-VA ... (een strategische stem) ?

De lichtbak BHV verblindt de Vlamingen voor belangrijker onderwerpen, zoals herziening van de financieringswet en het afwerken van de staatshervorming. Wellicht liggen de Franstalige partijen ook mede daarom zo dwars bij BHV? Want zolang beide andere thema's niet prominent aan bod komen en tot nieuwe afspraken leiden, lopen de transferts onveranderd verder. De tijd van loodgieterij is voorbij, en een grondige hervorming van dit land is nu dringend nodig om ons 'Griekse toestanden' te besparen. (Aanvulling: prof. Senelle over een Belgische federale staat).


Ach, BHV! Er woont niet een Franstalige (of anderstalige) minder in Halle-Vilvoorde als het kiesarrondissement BHV wordt gesplitst. Franstaligen kunnen dan kiezen op dezelfde Franstalige lijsten in heel Vlaams-Brabant, in plaats van voor Franstalige Brusselse kopstukken die in BHV opkomen. Een 'randprobleem' dus voor de Vlamingen, in tegenstelling tot de Brusselse Franstalige boegbeelden van vooral MR/FDF en CDH, die hun politiek soortelijk gewicht ernstig zien dalen door minder stemmen. De splitsing is de logische consequentie van de indeling van dit land in Gewesten en Gemeenschappen, nog los van een arrest van het Grondwettelijk Hof. Maar is dit al de herrie er rond waard? In de huidige context van blokkeringen en alarmbelprocedures is de splitsing alleen te bekomen mits 'compromissen' die de hele opzet onderuit halen, zoals in de praktijk blijkt. (Inschrijvingsrecht, bevoogding van de faciliteitengemeenten, enz..). En toch fixeert men zich in 'Vlaamsvoelende kringen' nu al jaren als konijnen voor een lichtbak op dit onderwerp. Terwijl de herziening van de financieringswet en een afwerking van de staatshervorming voor ons aller welvaart veel belangrijker is. De splitsing van BHV moet daarna als een rijpe vrucht vallen, als die onderhandelingen goed gevoerd worden.

Dehaene: 'totaal onvoldoende'...

De tegeneisen van de Franstalige partijen tonen dan weer aan dat ze nog steeds de indeling van België in Gewesten en Gemeenschappen niet hebben verteerd, laat staan aanvaard, en verder rechten eisen voor de Franstaligen, minstens in de 'Péripherie Bruxelloise', die liefst zo groot mogelijk moet zijn. Want niet alleen Maingain wil meer Lebensraum voor la francophonie, ook Milquet e.a. willen dat nog steeds uitdrukkelijk. 'Les gens' blijven meer 'sol' eisen. Men was zogenaamd 'op een zucht van een akkoord over BHV'? Eerder op meer dan een maratonafstand. Milquet blijft er op hameren dat 'om sociologische en geopolitieke redenen' er een aaneensluitende sol francophone moet komen. Brussel mag niet omsingeld (!) blijven door Vlaanderen. Daarom moet terrain flamand veroverd worden voor les gens. (Zie verder, haar interview in Le Vif). Heet zoiets eigenlijk geen oorlogsverklaring? Reynders zegt niets anders. Tijdens een debat met Di Rupo op RTL-TVI, woensdag 19 mei, verklaarde hij dat het voorstel van Jean-Luc Dehaene onevenwichtig en totaal onvoldoende was. Volgens hem is het de hoogste tijd dat de waardigheid van de Franstaligen wordt gerespecteerd: er moet een oplossing komen voor de drie niet-benoemde burgemeesters in de Vlaamse rand, Brussel moet uit zijn 'carcan' worden gehaald en de Franse Gemeenschap moet ook bepaalde Franstaligen in Vlaanderen kunnen bedienen. Ook voor Di Rupo was het voorstel van Dehaene onvoldoende, maar hij was iets voorzichtiger in zijn uitspraken dan in het verkiezingsprogramma van de PS verwoord (zie verder). Voor de MR/FDF gaat het natuurlijk om veel meer Franstalige stemmen in Vlaams-Brabant dan voor de PS. Welke Vlaming hangt dit 'respect voor de waardigheid van de Franstaligen' de keel niet uit? Tonen ze enig respect voor de waardigheid van de Vlamingen met hun gebieds- en taaleisen?

De rol van Milquet

"In Vlaanderen beseft men onvoldoende de rol van CDH en Milquet,' schrijft prof. Hendrik Vuye. "Vlamingen zien CDH ten onrechte als het Franstalige zusje van CD&V. Niets is minder waar. CDH is een linkse partij, veeleer het kleine zusje van de PS.... De linkse standpunten van Milquet gaan gepaard met een uitstekende verstandhouding met Di Rupo. Vandaar dat Milquet in 2007 halsstarrig weigerde een coalitie te vormen zonder de PS. Dit was voorspelbaar. In 2007 blokte Milquet de staatshervorming af met een irrationeel ‘non'. In 2010 was het niet Maingain (FDF), maar wel CDH-woordvoerder Michel Konen die als eerste de radiostilte doorbrak: de voorstellen van Dehaene waren ‘totalement insuffisantes'. Toen Dehaene zijn voorstellen op tafel legde, stelde Milquet een lijstje op met plussen en minnen. Het lijstje met minnen was zo indrukwekkend dat Dehaene er de brui aan gaf. Niet Maingain of De Croo, maar wel Milquet torpedeerde de voorstellen-Dehaene. Milquet is eenvoudigweg niet bij machte om een compromis te sluiten. Dit bewees ze in 2007 en in 2010.... Het is niet Maingain met wie geen land valt te bezeilen. Zeker, hij is een hardliner, maar in het verleden hebben Maingain en zijn partij al communautaire akkoorden gesloten. Zolang Milquet echter een extreem standpunt inneemt, kan Maingain geen toegevingen doen... Wat biedt de toekomst? Milquet lanceert haar campagne onder de slogan ‘L'union fait la force'. Niet toevallig alleen in het Frans. Voor Milquet zijn alleen Franstaligen goede Belgen. Het grote gelijk van Milquet! Haar België is het Franstalige België van 1830. Ze beseft niet dat ‘la Belgique de papa' al lang vervlogen is. Evenmin beseft ze dat haar halsstarrige houding regelrecht naar separatisme leidt." (Hendrik Vuye, Hoogleraar Staatrecht Universiteit Namen, in een opiniestuk in De Standaard, 15.05.10 'Op weg naar separatisme met Joël Milquet?')

Federale loyaliteit?

Men hoeft Hendrik Vuye niet te geloven, de uitspraken van Joëlle Milquet spreken voor zich. Ze is zogenaamd 'al altijd' voorstander van een 'evenwichtige' staatshervorming geweest. ('Moi, j'ai toujours dit "oui" à une réforme de l'Etat équilibrée'. La Libre, 3 mei '10). Het is maar wat zij 'evenwichtig' noemt natuurlijk. In dat zelfde interview in LLB zegt ze dat men alles moet doen om Vlaanderen gematigd te doen stemmen. ('On doit tout faire pour que la Flandre vote de façon modérée'). Met haar interview over 2 blz. in Le Vif/L'Express van 07 mei 2010 doet ze er wel alles aan om dit niet te laten gebeuren. (Titel: 'Elargir Bruxelles, c'est une nécessité géopolitique'). Daarin zegt ze een absolute verdedigster van de uitbreiding van Brussel te zijn. Strategisch is het nodig dat Wallonië een gemeenschappelijk grens heeft met Brussel. Kraainem en Wezembeek-Oppem maken 'sociologisch' deel uit van Brussel, en dus is het 'logisch' dat het Brussels gewest uitgebreid wordt met die gemeenten, die 85% Franstalige inwoners tellen. Met een nieuw argument: het is logisch dat de hoofdstad van België niet alleen een grens heeft met een van de twee grootste gewesten in het land, maar ook met het andere. Voor haar allemaal 'logisch'. Van federale loyaliteit heeft mevrouw Milquet blijkbaar nog niet gehoord, noch van het eerbiedigen van de afgesproken grenzen binnen federaal België. Hoe denkt Madame 'L'union fait la force' - ook de meest gematigde - Vlamingen nog warm te kunnen maken voor une 'réforme institutionnelle avec la préservation de la solidarité interpersonnelle et notamment de la sécurité sociale", als ze gebied wil inpalmen van diegenen waarvan ze 'solidariteit' eist? Vindt ze het 'logisch' dat iemand nog aan tafel gaat zitten, nadat zijn 'gesprekspartner' aankondigde dat hij een stuk van zijn gebied wil veroveren?

Helaas kan dat natuurlijk wel, als Vlaamse partijen daarover willen 'onderhandelen', zoals CD&V nu aankondigt. Want CD&V wil 'Nooit opgeven'. "Telkens wanneer anderen de tafel verlieten en de dialoog lieten vallen, hebben wij die weer op gang getrokken", zei voorzitster Marianne Thyssen gisteren op de 'kandidatendag' van haar partij. "Er moet een staatshervorming komen en dialoog is de enige manier om er te geraken. Wij zullen de dialoog nooit opgeven. Wie een col wil beklimmen kan niet stoppen onderweg." (DS 15.05.10). Toekomstig CD&V senator Rik Torfs zit helemaal op die lijn. Torfs vindt het niet nodig om een akkoord over de staatshervorming en BHV te hebben vóór de start van de nieuwe regering. Hij wil een tijdslijn opstellen voor onderhandelingen, zonder exacte deadline. Torfs: ‘We mogen niet wachten op een definitief akkoord vooraleer de regering van start gaat, want dan missen we op sociaal en economisch vlak de boot in moeilijke tijden'. (Tijdens een chatsessie op De Standaard Online met Siegfried Bracke (N-VA), 18.05.10). Wie zo de verkiezingsstrijd ingaat, legt al vooraf zijn hoofd op de kapblok natuurlijk, want hij gaat verder in de stijl van de compromissen die al tientallen jaren afgesloten worden, en meteen de kiem legden voor nieuwe conflicten.

Een grondige staatshervorming

De tijd van loodgieterij is voorbij, het is meer dan dringend tijd om dit land grondig te hervormen. Zoniet gaan we gegarandeerd 'Griekse toestanden' tegemoet. Hierbij moet men echter 'het communautaire' niet allemaal op één hoop gooien, maar er genuanceerder naar kijken om duurzame oplossingen te bereiken. Men kan 'het communautaire' in drie afzonderlijke luiken opdelen, waar toch even nader moet op ingegaan worden, ook al wordt dit hierdoor een iets langer artikel:

1. de 'grenskwestie'

De afgebakende grenzen zijn nog steeds een twistpunt. We zijn er nog ver van af dat deze aanvaard worden. Wat Milquet en Reynders hierover vinden, las u hiervoor. Maar ook de PS eist in haar verkiezingsprogramma "een versterking van de rechten van de Franstaligen in de 'periferie' en in Voeren (!, u leest goed: in Voeren...), de benoeming van de drie 'democratisch verkozen' burgemeesters en de goedkeuring van het minderhedenverdrag." De 'grenskwestie' heeft niets met transferts te maken (tenzij evt. de overheveling van de rijke faciliteitengemeenten naar Brussel, om daar meer geld in het bakje te krijgen), maar alles met federale loyaliteit. Dat kan en hoeft niet met geld afgekocht te worden. 'Onderhandelen' over de splitsing van BHV en 'rechten' toekennen aan de Franstaligen in Vlaanderen is tegemoet komen aan de negentiende eeuwse eis dat de 'upperclass' van Franstaligen zich overal 'comme chez soi' moet kunnen voelen. Ook nog eens gebied willen inpalmen, is kolonialisme. Daar is slechts één antwoord op: ofwel aanvaarden ze volmondig en onbeperkt de indeling in Gewesten en Gemeenschappen (met hun territoriale grenzen), en wordt er vrede gesloten, ofwel veroorzaken zij het besluit dat we geen 'landgenoten' zijn, en moet het land ontmanteld worden, zodat de grenzen geëerbiedigd moeten worden. Pas als de Franstaligen echt vrede willen sluiten, kan gesproken worden over een culturele overeenkomst tussen de beide taalgemeenschappen. Op basis van gelijkwaardigheid en wederkerigheid kan dan aan 'culturele faciliteiten' gedacht worden, of de gemeenschappelijke organisatie van meertalig onderwijs in Brussel. Maar eerst moeten aanspraken op gebiedsverovering en inmenging in het Vlaams gewest voorgoed van de baan zijn. Zoniet: 'bye bye Belgium'. Zo simpel zou dat moeten zijn, anders slepen we die rommel nog generaties lang mee. A la limite kan men een hogere financiering van onze gemeenschappelijke hoofdstad toezeggen ('een 'klontje suiker'..) tegen de afschaffing van de faciliteiten, maar dan alleen nadat Brussel grondig gerationaliseerd is.

Franstalige schrijver Vincent Engel: "We bereiken ook niets zolang we BHV niet hebben geregeld en van houding zijn veranderd. De verantwoordelijkheid voor deze nutteloze verkiezingen ligt niet alleen bij de Open VLD. In het Franstalige deel van het land kunnen ze de schuld gemakkelijk op de Vlaamse ultimatums afschuiven, maar ik kan de woede begrijpen die sommigen in Vlaanderen voelen bij de eensgezindheid van de voorzitters van de Franstalige partijen, die op een zeer rustig schoolmeesterstoontje beweren dat ze natuurlijk vóór onderhandelen zijn, maar dat er tijd nodig is. En ondertussen gooit Olivier Maingain (FDF), die beslist net zo schadelijk is voor de democratie als de meest extremistische voorstanders van Vlaamse onafhankelijkheid, olie op het vuur. De Franstalige verloedering beantwoordt aan de Vlaamse 'ultimatums': BHV had al lang geregeld moeten zijn. Ik heb veel over dit dossier geleerd sinds ik in deze krant mag schrijven. Naar mijn mening vereist de splitsing geen enkele compensatie, wat niet wil zeggen dat er geen zeer brede discussie over de staatshervorming moet plaatsvinden." (DS 18.05.10: 'Elke dinsdag komt er in de 'Chronique Francophone' een gezaghebbende Franstalige stem aan bod').

2. herziening van de financieringswet: de kern van het probleem!

De tegenstelling tussen 'zich met de echte problemen van de mensen bezig houden' versus 'de communautaire problemen', die dan maar in de koelkast moeten verdwijnen, is een valse tegenstelling. Zowel Di Rupo (LLB, 03.05.10) als Milquet zegden nog recent dat de vorming van een regering 'van nationale eenheid' een mogelijkheid is, die zich dan met die 'echte problemen' zou bezig houden, terwijl er (weer eens) parallel een of andere 'onderhandeling' zou zijn voor de 'communautaire' problemen. (Milquet, LLB 30.04.10: "Après les élections, le cdH plaide pour un gouvernement purement socio-économique, et pour que la réforme de l'Etat soit gérée parallèlement"). Ondertussen lopen de transferts natuurlijk onverminderd voort, en dat is natuurlijk ook mee de bedoeling van het laten aanslepen van een akkoord. De analyse van marktonderzoeker Jan Callebaut is net omgekeerd: "voor je de echte uitdagingen zoals pensioen kan oplossen, moet je door een harde communautaire laag." (DS 15.05.10). Etienne De Callataÿ, hoofdeconoom van Bank Degroof: "Ik heb, misschien als enige Franstalige, begrip voor de strategie van Open Vld. We moeten dringend België sociaaleconomisch bijspijkeren, maar dat kan pas als er communautaire vrede komt. Want België heeft op dit moment niet de slagkracht om te doen wat nodig is voor de economie. Dat structureel probleem moet van de baan en mag geen jaren meer aanslepen. Dan worden we wel het Griekenland aan de Noordzee. Maar dat gevoel van hoogdringendheid is verrassend genoeg te weinig aanwezig in de politieke klasse." (In Knack, 29.04.10).

Bij de 'slagkracht die nodig is' komt men onvermijdelijk terecht bij de 'bijzondere financieringswet', die de financiering van Gewesten en Gemeenschappen (G&G) regelt. Hierover wordt meestal versluierd en in het algemeen gesproken, zo van dat die 'moet herzien worden'. Over die 'herziening' moet men liefst veel duidelijker zijn, want ze moet grondig gebeuren, en zal er moeten toe leiden dat ook de G&G beduidend minder uitgeven, of er bevoegdheden overgedragen worden zonder één euro bijkomend geld. Vandaag heeft men aan de ene kant een federale overheid die cheques uitschrijft voor de G&G, volgens een zeer complex kluwen van verdeelsleutels, en daarna te weinig over houdt om pensioenen en sociale zekerheid te blijven betalen, en aan de andere kant staan ontvangende G&G, die geld kunnen uitgeven zonder zich erg om de budgetaire situatie van België als geheel te bekommeren. Ruim 36 van de 90 miljard euro die de federale overheid aan inkomsten int, stroomt naar de gewesten en gemeenschappen. "Met 69% (cijfers 2007, 70% in 2008) van de ontvangsten van G&G die afkomstig zijn van de federale overheid, kunnen we spreken van een zogenaamd chequeboek federalisme: de federale overheid betaalt, de G&G geven uit. De geringe fiscale bevoegdheden voor de deeloverheden leiden aldus tot een zachte budgetbeperking, ook wel eens omschreven als een situatie van transferafhankelijkheid." (De impact van de staatshervorming van 2001 op de overheidsfinanciën Een illustratie van het Belgisch chequeboekfederalisme Vives Beleidspaper n°6, april 2009 Koen Algoed)

Vooral de Gemeenschappen (bevoegd voor onderwijs) hebben hun deel van de koek op zijn minst weten te 'stabiliseren', en volgens Koen Algoed zijn zij er de hoofdverantwoordelijken voor dat de federale schatkist geen spaarpot kon aanleggen: "Het zijn vooral de Gemeenschappen die dankzij de staatshervorming van 2001 hun toekomstige dotaties in % van het BBP meer dan hebben gestabiliseerd en aldus (nog maar eens) een spaarpot voor de federale overheid hebben uitgeschakeld. (De staat van onze staat(sfinanciën) Koen Algoed (HuBrussel en Vives KULEUVEN), 10 juli 2009. Vives Beleidspapier nr 10)

Niet alleen lopen de G&G met een heel stuk van de koek weg, maar ook binnen de federale begroting zijn er groeiende uitgavenposten: voor rente op de staatsschuld, en onder Verhofstadt II kwam er een wet die de uitgaven voor de gezondheidszorg elk jaar met 4,5 procent (!) laat stijgen, bovenop de verhoging voor de inflatie. Daardoor gaat b.v. nu al 13,3 miljard van het federaal budget naar de 'alternatieve financiering' van de sociale zekerheid (tien jaar geleden was dit slechts 3 miljard miljard euro). Dat is allemaal niet vol te houden, en dus moet de grove borstel bovengehaald worden om te besparen. De G&G, en de van hen afhangende besturen (provincies en gemeenten) hebben steeds meer personeel in dienst genomen. Het Rekenhof berekende dat de Vlaamse ambtenarij sinds 2004 met 10% groeide. Maar de pensioenen hiervoor komen wel ten laste van het federaal budget. Laat bijvoorbeeld de deelstaten de pensioenen van hun ambtenaren betalen. Op die manier hevelt men een factuur van 5 miljard euro over van de federale regering naar de deelstaten. Die moeten dat geld dan vinden en de tering naar de nering zetten. De huidige dotatiefinanciering heeft andere perverse effecten. Het verticaal solidariteitsmechanisme dat bijkomende dotaties voorziet voor een regio wiens per capita opbrengsten uit de personenbelasting lager liggen dan het nationaal gemiddelde, is geen stimulans voor het Waalse Gewest om de tewerkstellingsgraad te verhogen. Wanneer Wallonië economisch convergeert naar Vlaanderen door een hogere tewerkstelling, dalen in Wallonië op basis van de financieringswet de budgettaire middelen. Zou u een politiek voeren die tot minder inkomsten leidt?

De staatsfinanciën zijn te complex om ze in het bestek van een artikel in extenso te behandelen. Maar het mag duidelijk zijn dat elke entiteit de broeksriem hard moet aanspannen, willen we inderdaad niet in 'Griekse toestanden' terecht komen. Daar heb ik en vele anderen al tot den treure toe over geschreven: de Belgische overheid zou dezelfde diensten kunnen leveren met 10 miljard minder uitgaven, België is het enige land in Europa waar het aantal ambtenaren de jongste tien jaar aangroeide, met 87.000 mensen ofwel 12,2 procent, België is het enige ontwikkelde land ter wereld waar de loonuitgaven voor het bestuur tussen 1995 en 2007 nog stegen, een internationale vergelijking van de OESO leert dat België al jarenlang bij de koplopers qua toename van het volume regelgeving zit, enz., enz. (Zie b.v. het artikel 'Hogere pensioenen door minder overheidskosten'). Een staatshervorming omvat dus als belangrijkste luik de herziening van de financieringswet, met zeer forse bezuinigingen voor iedereen.

3. Omvormen van de staat tot een echt federaal land

"Het centrale thema voor ons is de vraag hoe we tot structuren kunnen komen die werken in plaats van blokkeren, zodat de Vlaming het beleid kan krijgen waar hij recht op heeft", zeg N-VA-voorzitter Bart De Wever. "Niets werkt nog vandaag. Of het nu gaat over migratiebeleid, justitie of arbeidsmarkt, telkens stoten we op dezelfde problemen. Je moet al ziende blind zijn om niet te beseffen dat een staatshervorming nu echt nodig is." Een staatshervorming die alleen moet leiden naar een beleid 'waar de Vlaming recht op heeft', dat is veel te eng. We hebben een staatshervorming nodig die leidt tot een veel efficiënter bestuur, met veel minder dan 56 ministers en 60 kabinetten (met 2.500 medewerkers), met als summum een Duitstalige Gemeenschap van 75.000 inwoners met 4 ministers, 9 burgemeesters en tientallen schepenen. Met een Brussel Gewest van 19 gemeenten, 17 regionale en pararegionale instellingen, VGC, COCOF en GGC, 89 volksvertegenwoordigers (1 op 11.200 inwoners!). Daar moet dus de grove borstel gebruikt worden: fusie van de gemeenten in Duitstalig België en in Brussel. Brussel moet veel efficiënter en goedkoper kunnen werken met hoogstens een zestigtal gemeenteraadsleden, zonder ministers. maar met een aantal schepenen. Dit zijn thema's die samenhangen met een staatshervorming, want meestal moet de grondwet hiervoor gewijzigd worden, maar meteen ook zuiniger bestuur opleveren. Men hoort wel zeggen:'Vlaanderen doet het met negen ministers, en het zijn 'de anderen' die moeten rationaliseren, daar hebben 'wij' niets mee te maken'. Door het ingewikkeld kluwen van de financieringswet betalen we allemaal mee aan dit waterhoofd, en aan de staatsschuld. Er moet dus een grondige schoonmaak komen bij alle niveau's, naast een veel, veel grotere budgetaire verantwoordelijkheid van elk niveau voor zijn uitgaven. Dan zal wellicht vanzelf het mes gezet worden in alle waterhoofden?

Bij die staatshervorming moet België eindelijk werk maken van de voltooiing tot een volwaardige federale staat: afspreken wat 'nationaal' blijft, en al de rest (de residuele bevoegdheden) overhevelen naar de deelgebieden. Alle alarmbelprocedures en belangenconflicten moeten hierbij worden afgeschaft. Eén afgevaardigde heeft één stem in het federaal parlement, een veto van Franstalige ministers kan niet meer. Elke Belg is gelijk voor de wet. Thema's waar de Franstaligen geen gewone meerderheid voor aanvaarden, moeten dan naar de deelgebieden verhuizen. (Zie het artikel 'Walter van Gerven: voltooi de staatshervorming van België tot een federale staat')

Wat en vooral wie, na de verkiezingen?

‘De socialisten hebben de sleutel’, is de titel van het interview met marktonderzoeker Jan Callebaut in DS van 15.05.10. Of de PS geneigd is iets aan de financieringswet te veranderen, daar mag zeer sterk aan getwijfeld worden. Wat nu 'binnen' is, is verworven recht, zelfs als dat een hypotheek legt op de volgende generatie. Want wat is het standpunt van voorzitter Elio Di Rupo: "Natuurlijk moeten we denken aan onze kinderen, maar de mensen leven hier en nu. We gaan de mensen van hier en nu niet opofferen in de naam van je ne sais quoi, nog een economisch probleem, nog een bankenprobleem. ... Uw dienaar heeft destijds gestreden tegen Karel De Gucht en anderen om de stijging van 4,5 procent van het budget voor gezondheidszorgen in de wet vast te leggen. We gaan dat niet kapot laten maken. We gaan wel geld dat niet gebruikt wordt, kapitaliseren in een toekomstfonds. Zo zorgen we voor later. Het is dus een leugen dat we door die 4,5 procent stijging aan om het even wat geld uitgeven. .. Wij hebben altijd een belastingverlaging verdedigd voor de laagste inkomens. Maar mensen die 200.000 euro per jaar verdienen, wat kan mij dat schelen dat die 75 procent belastingen moeten betalen." (Interview DS, 14 sept '09). Een mogelijke toekomstige eerste minister, die zegt dat het hem niet kan schelen dat inkomsten voor 75% afgepakt worden. Daar klinkt niet naar veel besparingswil.

Volgens kersvers VLD-voorzitter Alexander De Croo wil Open VLD alleen in een regering die echte hervormingen doorvoert en eerst een politiek akkoord over de staatshervorming afspreekt. "We mogen niet dezelfde fout maken als in 2007, anders zijn we weer vertrokken voor jaren van palaveren." Hij meent zelfs (op de RTBF-radio, 17.05) dat het "perfect mogelijk moet zijn voor 1 september een politiek akkoord te sluiten over de grote lijnen van een staatshervorming en een oplossing voor het probleem Brussel-Halle-Vilvoorde". En Charles Michel (MR) zegt nu dat "alle Franstalige partijen nu beseffen dat een diepgaande staatshervorming niet alleen onvermijdelijk is maar ook wenselijk." Wat hem betreft moet het een grote zijn, en meteen ook de laatste. "We moeten het land zo ingrijpend en diepgaand hervormen dat België zijn definitieve vorm krijgt."

Is het echt zo dat 'alle Franstalige partijen' voor een diepgaande staatshervorming zijn? En over welke staatshervoming hebben we het dan? De PS zegt bereid te zijn te spreken (discuter..) over hervormingen die de stabilisatie van het land beogen, waarbij de federale staat de rechten en vrijheden van elkeen respecteert en waarbij de 'interpersonele solidariteit' moet behouden blijven. CDH wil wel de transferts van bevoegdheden die al vorige jaren besproken werden aanvaarden (de zogenaamde 'borrelnootjes') en wil de financieringswet wijzigen, maar ook alleen maar weer in zoverre ze de interpersonele solidariteit behoudt, en .. de rechten van de Franstaligen vrijwaart (wat dat ook mag betekenen). Bevoegheidsoverdracht naar G&G is bespreekbaar, voor zover er voldoende geld meekomt. Fiscale concurrentie tussen de G&G is uitgesloten als ze nadelig is voor de ontwikkeling van het zuiden van het land. (En dus blijkbaar alleen maar dan..).

Zullen de liberalen er wel bij zijn, bij de volgende regering? Er is veel kans dat Franstalig België, met een sterke PS, samen met CDH en Ecolo bepalen wie er zal mogen regeren, en als ze enkele Vlaamse partijen bereid vinden om voor 'het staatsbelang' te kiezen, desnoods weer een regering op de been zouden kunnen brengen met een minderheid aan Vlaamse kant. De MR werd vorig jaar al door PS en CDH uit de regionale regeringen gewipt, en Ecolo sloot er zich dan uiteindelijk bij aan. Ook in Vlaanderen kwam de VLD in de oppositie terecht. Hetzelfde kan zich opnieuw voordoen na de federale verkiezingen. Zeker nu de VLD een 'Letermeke' doet en zegt 'wij treden niet toe tot een regering zonder voorafgaand akkoord over een grondige staatshervoming'. Dan maar niet, zal de tandem PS/CDH zeggen, wij doen het wel zonder u. Geen staatshervorming, geen herziening van de financieringswet, alleen een 'regering van nationale eenheid'. Daar heeft Torfs ook niets tegen. Vergeet niet dat Di Rupo de huidige generatie niet wil 'opofferen', en wat de volgende betreft, zijn kinderen zeker de minste van zijn zorgen. Après nous le déluge..

Wie zijn de extremisten?

"Voor deze campagne lanceerden onze tegenstanders een nieuw officieel anti-n-va-modewoord, dat u nog regelmatig herhaald zult horen: n-va is “extremistisch”. De Belgische overheid is de derde meest verspillende ter wereld. Maar dringend werk willen maken van efficiënt bestuur is blijkbaar extremistisch. De concurrentiepositie van onze bedrijven kreunt onder torenhoge belasting op arbeid. Terreinverlies is er niet alleen tegenover de (Aziatische) groeilanden, maar ook tegenover omringende regio’s (Noord-Rijnland-Westfalen, Nederland, ...). We hebben zowat de hoogste belastingen ter wereld —  in totaal roomt de overheid de helft van het bruto binnenlands product af  — maar we krijgen er bitter weinig voor terug. Uitkeringen en pensioenen zijn niet bijster hoog, en nog dreigen ze onbetaalbaar te worden. Onze jobs, onze welvaart en ons welzijn kreunen onder het Belgisch immobilisme. Ondertussen loopt de staatsschuld op. Die problemen willen aanpakken, is zowaar extremistisch. Justitie dient dringend hervormd te worden. Stefaan De Clerk (cd&v) schreef een sterke hervormingsnota, met de juiste oplossingen. n-va wilde daar, vanuit de oppositie, graag aan meewerken. Eind vorig jaar bleek dat die juiste oplossingen één voor één door Franstalige veto’s werden afgevoerd: geen eenheidsrechtbank, geen integraal management, geen hervormd tuchtrecht voor magistraten (herinnert u zich nog De Tandt?), geen betere justitie. Daar geen genoegen mee nemen, is —  jawel  — extremistisch... Het asiel- en migratiebeleid, of het gebrek eraan, brengt enorme problemen met zich mee, zeker als inburgering uitblijft. Dat aanklagen? Extremistisch! Structurele oplossingen zullen slechts mogelijk zijn met een aangepaste staatsstructuur, met meer autonomie voor de deelstaten: dát is alvast duidelijk geworden. Op papier pleiten de meeste Vlaamse partijen daar dan ook al lang voor. Kris Peeters (cd&v) droomt luidop van een “copernicaanse omwenteling”. Het partijcongres van Open vld koos reeds in 2002 voor een beter statuut voor Vlaanderen door confederalisme. Nog drie jaar eerder, in 1999, nam het Vlaams Parlement quasi unaniem vijf resoluties aan in die richting. Om die doelstellingen te bereiken formuleerde Herman Van Rompuy (cd&v) in 2005 een duidelijke strategie: 'Vlamingen moeten weigeren deel te nemen aan regeringsonderhandelingen zonder garanties op zo’n Grote Staatshervorming'. Wie zo’n strategie oppert, schopt het ver. Wie diezelfde boodschap brengt en die ook meent, díé is extremistisch." (Blogger Adhemar Vandamme, in Den Borluut, mei '10, blad van Jong-N-VA aan de UGent)

ACV voorzitter Luc Cortebeeck, de leider van een vereniging die er al jarenlang niet in slaagt een compromis te sluiten om een eenheidsstatuut voor werknemers in te voeren: "Ik roep dus iedereen op om te kiezen voor een partij die haar verantwoordelijkheid wil opnemen. En in dit land betekent dat compromissen (durven) sluiten. Of het nu CD&V of Groen of SP.A is. A la limite Open VLD, al delen die ons sociaal gedachtegoed niet.". (Interview in De Standaard, 12 mei, '10. Artikel met de titel: 'Stem voor wie compromissen durft sluiten'. Bijna de volledige eerste bladzijde werd die dag ingenomen door de kop 'ACW raadt stem op N-VA af', met foto van een vingerwijzende Cortebeeck). Het ACV/ACW is net als het ABVV beducht voor een verdere bevoegheidsoverdracht naar de G&G, want België is het 'platform' waarop hun macht zeer sterk is uitgebouwd, met deelname aan allerhande Advies- en andere raden. (RMZ, Nationale Bank, Nationale Arbeidsraad, een grote invloed op de besturen van Post, NMBS, enz..). Ze verdedigen zeker niet het staatsbelang, maar alleen hun eigenbelang.

Een volstrekte (Vlaamse) meerderheid voor N-VA?

Velen zullen het met mij eens zijn dat DIT België over zijn vervaldatum is. Bijna niets werkt nog behoorlijk, en al dat niet goed werkende kost bovendien mateloos veel geld. Zelfs een verdediger van België moet toegeven dat 'de federale motor al enige tijd sputtert' (emeritus hoogleraar sociologie aan de KU Leuven, Luc Huyse, DS 15.05.10). Huyse stelt dat het een te fraaie voorstelling van de feiten is wanneer "sommigen nu de indruk wekken dat minder federale overheid of regelrechte splitsing van het land dé oplossing is voor de pensioencrisis, de verschraling van de tewerkstelling, de criminaliteit, de aantasting van de levensstandaard." Of 'sommigen' die indruk wekken, of dit eerder een fantasie is van Huyse laat ik nog in het midden. Maar de toepassing van de punten 2 en 3 hiervoor zullen er wel voor zorgen dat efficiënter, met minder veto's, en goedkoper zal bestuurd worden, en dus zal dit een zeer grote bijdrage leveren aan een oplossing voor de pensioenscrisis, enz... Dat hiermee niet alle problemen van de wereld opgelost zijn, is een waarheid als een koe. Een aantal ernstige hindernissen voor een efficiënt en goedkoper bestuur zijn dan wel weggenomen.

Terwijl de Vlamingen naar de lichtbak BHV kijken, zitten de Franstaligen voor een andere lichtbak: de transferts en 'de rechten van de Franstaligen'. We delen dus zelfs niet eens dezelfde lichtbak... De vraag is nu: hoe kan men dit land behoeden voor 'Griekse toestanden', als het gevoel van hoogdringendheid te weinig aanwezig is in de politieke klasse? Daarvoor bestaat er volgende mogelijkheid: N-VA een absolute meerderheid bezorgen in Vlaanderen, waardoor het nagenoeg onmogelijk wordt om zonder hen te regeren. Wanneer de kiezers die bij de vorige federale verkiezingen geloofden dat CD&V daadwerkelijk niet in een regering zou stappen dan na een akkoord over een grondige staatshervoming, waarna ze het grootse verkiezingsbedrog ooit pleegden in dit land (Artikel: 'Leterme II: CD&V-kiezer een vierde keer bedrogen'), kunnen ze CD&V daar nu de rekening voor presenteren, en niet meer voor hen stemmen, maar voor hun ex-kartelpartner N-VA. Gezien N-VA voor een slechts langzame verdamping van België is, zullen ze zeker bereid zijn, in afwachting hiervan, een grondige staatshervorming en herziening van de financieringswet te eisen. En wellicht zijn ze al tevreden met een grondig vertimmerd België, nadat het een echte federale staat is geworden, met zeer ruime bevoegheden voor G&G?

Wellicht kan N-VA er nu voor zorgen dat België blijft bestaan, maar dan wel als voltooide federale staat?

De drie punten van een grondige staatshervorming, zoals hiervoor beschreven, nog eens jaren meeslepen betekent een geblokeerd en onwerkbaar land dat aan zijn slecht en veel te duur bestuur ten onder gaat. N-VA staat niet onder druk van vakbonden die hun machtspositie op Belgisch niveau verdedigen via de 'christelijke' en socialistische partijen. N-VA heeft dus de handen vrij om ingrijpende maatregelen voor te stellen. Ze moet dan wel de moed hebben om ook in Vlaanderen drastisch te besparen en te snijden in de regelgeving van onze Vlaamse keizer-koster bestuurders. (en b.v. minimaal de provincies af te schaffen, om maar iets te noemen).

Dit is geen reklame voor NV-A. Ik heb geen affiniteit, laat staan enige band met deze partij, maar het is mijn persoonlijke analyse van de politieke situatie: wie België wil redden, moet op een partij stemmen die de augiasstal durft en wil opkuisen. Een absolute meerderheid voor de drie zogenaamde 'V-partijen' samen (LDD, N-VA, VB) lijkt mij minder interessant dan een absolute meerderheid voor één partij, gezien het toch niet echt botert tussen die drie. Maar als ze aan hetzelfde zeel willen trekken na de verkiezingen, waarom niet? Men zou kiezen voor N-VA een partij drieband kunnen noemen. Belgen waren lang grote specialisten in driebandbiljard, een spelsoort in het carambolebiljarden, waarbij met 3 ballen gespeeld wordt, en de speelbal de andere 2 ballen moet raken. Dus we zetten N-VA in als bal om de twee gemeenschappen in de goede richting te krijgen. Te gek? Wellicht juist daarom een zeer Belgische benadering...

Tot slot

Als de N-VA niet nodig is of niet nodig bevonden wordt om een federale regering te vormen, moet men een kaarsje branden voor de heilige Rita (patrones der hopeloze gevallen) opdat wie wel in een regering stapt de moed en de wijsheid heeft om de punten 1-3 hiervoor snel uit te voeren. Of wil men hier echt alles laten verrotten tot een heel regiment van het IMF neerstrijkt om België onder tutelle te plaatsen en orde op zaken te stellen, zoals in Griekenland?


N.B. Wie van plan is voor een N-VA kandidaat te stemmen, maar niet alleen voor N-VA, kijkt best na of het geen schijnkandidaat is die al in het Vlaams parlement zit. Zo zijn er de schaamteloze Vlaamse minister Bourgeois van N-VA, die zelfs de lijst 'trekt' in West-Vlaanderen, en de parlementsvoorzitter Peumans, ook N-VA, die in Limburg bij de plaatsvervangers 'duwt'. Dat heet kiezersbedrog, en er is geen enkel excuus voor, zelfs en zeker juist niet dat men 'niet anders kan' omdat men zoveel mogelijk stemmen moet verzamelen. Is kiezersbedrog het verlies van zijn integriteit waard? Blijkbaar staan drie op de vier Vlaamse parlementsleden op een federale lijst, waarvan 11 op een verkiesbare plaats (De Tijd, 19.05.10). Als besparing kan men dus beter terug het dubbelmandaat invoeren, als de verkozenen zelf geen onderscheid maken. Stem in elk geval niet voor nepkandidaten, ze lachen u eigenlijk uit als u voor dat soort kandidaten stemt. Heb dus ook nog wat zelfrespect, als u al niet thuis blijft maar naar het stemhokje trekt om anders dan blanco te stemmen.

Aanvulling
Na het schrijven en publiceren van dit artikel, werd ik nog via Iskander van Politiek.net attent gemaakt op een interview van Han Renard met grondwet-specialist prof. Robert Senelle voor Knack (19.05.10). Enkele uittreksels:

Robert Senelle: Ik ben gekant tegen het onafhankelijkheidsstreven van de Vlaamse Beweging - het is een bewijs van onmacht. Wij Vlamingen moeten België ombouwen tot een echte federale staat, samengesteld uit deelstaten, zoals dat ook in Zwitserland, Canada, de Verenigde Staten en Duitsland het geval is. De onafhankelijkheid van Vlaanderen uitroepen, schept een heleboel internationale problemen die we kunnen missen als de pest, met name met de Europese Unie. Maar als België onbestuurbaar zou worden, bijvoorbeeld omdat er geen federale regering meer kan worden gevormd, dan moet het Vlaams Parlement Vlaanderen uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Dat is weliswaar grondwettelijk niet volgens het boekje, maar democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaams Parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk. En de wil van het soevereine volk is voor overtuigde democraten het enige wat telt.

Wat gebeurt er met de taalgrensgemeenten in Halle-Vilvoorde en daarbuiten?

Senelle:: Die maken onherroepelijk deel uit van Vlaanderen. Op dat punt is er geen probleem.

Kan de internationale gemeenschap de deelstaat Vlaanderen niet dwingen om daar bijvoorbeeld referenda te organiseren?

Senelle: Daar is geen sprake van. Bij de Raad van Europa zijn de Franstaligen uiteindelijk steeds weer van een kale reis thuisgekomen, en ook de Europese Unie zal zoiets nooit willen afdwingen. De Europese Unie heeft haar zetel in Brussel met daaraan verbonden de voorwaarde dat ze zich nooit ofte nimmer met het bestuur van Brussel of België moet bemoeien. Als haar dat toch zou worden gevraagd, dan neemt ze de benen.

De deelstaat Vlaanderen kan in de faciliteitengemeenten dus handelen naar believen?

Senelle: Dat klopt. Vlaanderen kan er dan voor kiezen de faciliteiten langzaam af te bouwen, wat ook moet gebeuren. Vervolgens moet in het federale België de gulden regel van het Zwitserse constitutioneel recht worden ingevoerd: qui change de canton, change de langue et de culture.

Stel dat na verkiezingen de N-VA zo goed scoort dat die partij de zaken federaal kan blokkeren: is dat dan democratisch legitiem?
Senelle: Ik denk eigenlijk van niet. Maar ik vind ook dat de N-VA een strategische fout maakt. Voortdurend spreken over een onafhankelijk Vlaanderen of over confederalisme heeft geen zin. Ze zouden beter alles inzetten op het definitief omvormen van Vlaanderen tot een deelstaat. Dat zou veel slimmer zijn, want het enige wat haalbaar is, en aanvaardbaar voor Europa. De EU wordt, net zoals Europa in de 18e en de 19e eeuw, nog altijd gedomineerd door Frankrijk en Duitsland. En die willen niet dat België uiteenvalt.