Opnieuw: de kwakkel over bouwkavels

De Standaard ('Brussels koppel niet welkom aan de Kust') en Luckas Vander Taelen, in een opiniestuk met de titel 'Sovjetrepubliek Vlaanderen' in dezelfde krant, hebben zich door Le Soir laten wijsmaken dat Franstaligen geen woning meer kunnen kopen aan de kust. Daar klopt niets van, het is de zoveelste pure FDF-ophitsing.

Niet dat ik een voorstander van het collectivistisch geïnspireerde decreet 'Grond- en pandenbeleid' ben, maar de waarheid heeft haar rechten. Sinds 1 september 2009 geldt volgens dat decreet, alleen in de woonuitbreidingsgebieden in 69 gemeenten, de voorwaarde dat 'gronden en daarop opgerichte constructies' slechts mogen worden overgedragen aan personen die volgens een provinciale beoordelingscommissie beschikken over een voldoende band met de gemeente. Bij die 69 gemeenten vindt men Aartselaar, Affligem, Antwerpen, Arendonk, Boechout, Boom, Leuven, Liedekerke, Wijnegem, Wommelgem, enz. Zitten daar bijvoorbeeld niet bij: Knokke en Oostende. Dus beweren dat Franstaligen geen woning meer kunnen kopen aan de kust, is een grove leugen.

Van Mechelen haastte zich bij de bespreking van het decreet ook nog te melden dat het slechts om een klein aantal kavels gaat: "de woonuitbreidingsgebieden maken slechts een relatief klein deel van de totale woongebieden in Vlaanderen uit. Het gaat in totaal om maximaal 16.000 à 17.000 ha woonuitbreidingsgebied in Vlaanderen ten opzichte van een totaal van meer dan 230.000 ha woongebied. Een klein gedeelte van woonuitbreidingsgebieden zal onder de toepassing van deze maatregel vallen." (Parlementair Stuk nr. 2012 (2008-2009) – Nr. 5). In woonuitbreidingsgebieden mogen alleen sociale woningen gebouwd worden (of soms 'groepswoningbouw'). De maatregel is dus alleen van toepassing voor wie voor een dergelijke woning in aanmerking komt, en niet voor de 'welgestelde gepensioneerden' in het stuk van Vander Taelen, welke taal die ook spreken.

En zelfs als het volgens Vlaams parlementslid Vandaele (N-VA), tevens schepen van openbare werken in De Haan (DS 04.03, blz. 11, zie ook voetnoot 1 hieronder) "te ruim wordt geïnterpreteerd" omdat "iedereen ervan uitging dat het decreet alleen zou gelden voor nieuwe, nog aan te snijden woonuitbreidingsgebieden, maar nu blijkt dat het decreet ook wordt toegepast in woonuitbreidingsgebieden die al twintig jaar bestaan," dan nog gaat het alleen om woonuitbreidingsgebieden. Kavels en huizen in woongebied, ook in die 69 gemeenten, kunnen nog steeds - gelukkig maar - vrij verkocht worden aan de hoogstbiedende, of aan wie de eigenaar maar wil verkopen, ook als de koper geen enkele band heeft met de gemeente, en hij Frans, Chinees of wat dan ook spreekt. Het Brussels koppel dat zijn beklag deed bij Le Soir (02.03.10), is dus nog steeds welkom aan de kust, waar ze trouwens sinds het jaar 2000 eigenaar zijn van een appartement in Sint-Idesbald.

De zoveelste decretale rommeltekst

Nu blijkt het wel zo dat de provinciale commissies, zoals Vandaele opmerkt, de decreettekst letterlijk nemen - wat moeten ze anders doen - en ook bij de verkoop van bestaande woningen in bestaande woonuitbreidingsgebieden de eis van 'een band met de gemeente' opleggen, terwijl het de bedoeling was dat die regeling alleen zou toegepast worden op gronden in nieuwe verkavelingen. Maar in het decreet staat nu eenmaal 'gronden en daarop opgerichte constructies'. Dus zou het decreet moeten gewijzigd worden, waar minister Freya Vandenbossche het mee eens is. Zie hieronder voetnoot 2. (Een zoveelste keer dat het Vlaams parlement schrikt van de gevolgen van zijn eigen rommeldecreten...)

Waar Luckas Vander Taelen wel gelijk heeft: "Het is een illusie te denken dat deze maatregel enige invloed zou hebben op het prijsniveau en dat daardoor de plaatselijke bevolking het minder moeilijk zou hebben om een huis te vinden." Wat niet helemaal klopt is zijn uitspraak: "Achter dit decreet zit echter in de eerste plaats een politieke motivatie: de anderstalige inwijking in de Brusselse rand te bemoeilijken. En aan de kust wordt het gebruikt om te verhinderen dat bijvoorbeeld welgestelde Franstalige gepensioneerden er een woning zouden kopen." Sommigen hebben daar zeker de bedoeling mee gehad de anderstalige inwijking in de Brusselse rand te bemoeilijken, en verder een tegengewicht te bieden voor dure gronden door rijke 'Hollanders' boven Antwerpen (waardoor gemeenten als Baarle-Hertog, Brasschaat, Essen, Kalthout en Kapellen in die lijst staan) - wat met die maatregel helemaal niet kan lukken - maar met 'welgestelde gepensioneerden' heeft het zeker niets te maken. Als Luckas Vander Taelen meent dat "We het weer zullen mogen gaan uitleggen aan de buitenlandse pers," dan moet hij er wel eerst voor zorgen dat hij zelf geen haatproza van het FDF in de vorm van een leugen in Le Soir napraat. Anderzijds, als Vlaanderen geen dergelijke stomme en complexe regels zou uitvaardigen, zouden ze ook niet kunnen misbruikt worden door rabiate Vlaminghaters.

Geniet u nog even mee van de opwinding van een lid van de partij die gespecialiseerd is in overbetutteling, over die zaak: "Een ambtelijke vergadering beslist of iemand een huis mag kopen of niet. Zij beoordelen of iemand thuishoort in een Vlaamse gemeente. Zijn wij er ons wel van bewust hoe verregaand een dergelijke overheidsbetutteling wel gaat? Vinden wij dat het zo hoort in Vlaanderen, dat ambtenaren erover waken waar en hoe wij willen leven?.... Het decreet zal wel goed onderbouwd zijn zodat er waarschijnlijk geen rechtsgronden zijn om het te veroordelen. Maar het gaat fundamenteel in tegen een essentieel rechtsgevoel, iets in de stijl van die ouderwetse overtuiging dat alle Belgen gelijke rechten hebben. En dat elke Belg tot nader order het recht zou moeten hebben om zich overal in zijn land te gaan vestigen."

Ook de partij Pro Bruxsel (voetnoot 3) was er als de kippen bij om de toestand te laken, en te beweren dat "aan franstaligen niet meer wordt toegelaten om zich te vestigen in sommige gemeenten..," met opgeblazen termen als "een kaakslag aan de democratie, aan het vrije verkeer van mensen, het druist in tegen de grondbeginselen van de Verklaring van de Mensenrechten." Ik heb hen om een rechtzetting gevraagd.


Die kwakkel duikt niet voor het eerst op, zie het artikel 'De kwakkel over bouwkavels' (01.09.09), met de volledige lijst van de 69 gemeenten

Zie ook meer ten gronde over het bewuste decreet: 'Decreet Grond- en pandenbeleid: kostprijs onbekend' (21.03.09) , of nog 'Impact grond- en pandenbeleid fout ingeschat? Helemaal niet ingeschat!' (28.01.10)
____________________________________

1. Uittreksel uit het artikel in DS, 04.03.10 (blz. 11): 'Brussels koppel niet welkom aan de Kust'

Een Brussels koppel mag geen huis kopen aan de Kust. Dat is het gevolg van het Vlaamse decreet 'Wonen in eigen streek'.
De Waalse krant Le Soir voerde het koppel uit Ukkel deze week uitvoerig op. De heer en mevrouw Lefèvre brengen al jaren hun paasvakantie, en soms enkele weken in de zomervakantie, door aan de Belgische Kust. In Sint-Idesbald hadden ze lang een flat. Maar omdat hun familie uitbreidde, besloten ze een groter huis in Oostduinkerke, een deelgemeente van Koksijde, te kopen. Dat was buiten de evaluatiecommissie van de provincie West-Vlaanderen gerekend, die besliste dat het koppel het huis niet mocht kopen. De commissie baseerde zich daarvoor op het artikel 'Wonen in eigen streek' uit het Grond- en Pandendecreet. Dat geldt sinds september vorig jaar in 69 Vlaamse gemeenten die worden gekenmerkt door 'een sterke stijging van de vastgoedprijzen'. Voor de Belgische Kust gaat het om 7 gemeenten, waaronder Koksijde.... Traditioneel willen veel Franstaligen zich aan onze kustlijn vestigen. Maar Geert Anthierens, voorzitter van de evaluatiecommissie in West-Vlaanderen, weerlegt dat het decreet hen viseert. 'Drie dossiers hebben sinds september een negatief advies gekregen: het Franstalige koppel uit Brussel, een Antwerps koppel en een Oostends koppel. Dit is dus helemaal geen taalkwestie.'


2. Plenaire vergadering nr. 25 (2009-2010) – 3 maart 2010

ACTUELE VRAAG van de heer Wilfried Vandaele tot de heer Philippe Muyters, Vlaams minister van Ruimtelijke Ordening, over de band met de gemeente in woonuitbreidingsgebieden

De voorzitter: Het antwoord wordt gegeven door minister Van den Bossche.

Wilfried Vandaele: Minister, het Grond- en Pandendecreet reikt ons instrumenten aan om betaalbaar wonen te bevorderen. Die intentie staat ook in de regeringsverklaring. Wij staan daar achter. Een van de instrumenten is dat mensen die een woning of een bouwperceel willen kopen in woonuitbreidingsgebied een band moeten aantonen met de gemeente. Die regel geldt in 69 Vlaamse gemeenten, vooral in de Rand rond Brussel, maar ook in de grensstreek met Nederland en aan de kust. Om te evalueren of die band voldoende hecht is, zijn er provinciale beoordelingscommissies ingesteld. Die zijn aan het werk. Nu blijkt dat die beoordelingscommissies de eis van het aantonen van een band met de gemeente stellen voor alle woonuitbreidingsgebieden. Ze doen het dus niet alleen voor de nog nieuw aan te snijden gebieden, maar ook voor woonuitbreidingsgebieden die soms al 20 jaar geleden zijn ontwikkeld. De heer Demesmaeker lag mee aan de basis van die passage. Als ik de mensen hoor die erbij betrokken waren en als ik de stukken lees, denk ik niet dat het de bedoeling was van dit parlement om de eis van het aantonen van een band met de gemeente te laten toepassen op alle woonuitbreidingsgebieden, maar enkel op nog nieuw aan te snijden gebieden. Het gaat dan om 16.000 van de 28.400 hectare. Minister, deelt u mijn interpretatie dat de eis om een band aan te tonen met de gemeente enkel geldt voor de nog nieuw aan te snijden gebieden? Nu zitten enkele honderdduizend mensen in onzekerheid. Verkoopovereenkomsten worden geschorst. Schadeclaims en rechtszaken worden voorbereid. Ik denk niet dat dat de bedoeling was van dit parlement.

Minister Freya Van den Bossche: Mijnheer Vandaele, ik deel niet uw interpretatie, wel uw bezorgdheid en ik wil er ook iets aan doen. Het wonen in eigen streek slaat op de woonuitbreidingsgebieden. Vooral in de jaren zeventig zijn heel wat van die woonuitbreidingsgebieden bebouwd zonder die ooit om te zetten naar woongebied. Het heet nog altijd woonuitbreidingsgebied, maar er staan huizen. Sinds 1 januari is het zo dat iemand die daar zijn huis verkoopt, plots moet beantwoorden aan wonen in eigen streek en met andere woorden niet zomaar mag verkopen aan de meest biedende, maar moet verkopen aan iemand die uit de streek komt. Dat zal ongetwijfeld niet de bedoeling geweest zijn, maar het staat wel zo in het decreet. Daar iets aan doen, vereist een decreetswijziging. Ik wil u geruststellen: ik ben absoluut bereid om het decreet in die zin te wijzigen. Ik zal er niet mee talmen, om de mensen die hun huis wensen te verkopen niet te lang in onzekerheid te laten en niet te lang onder deze regel te laten vallen. Dat was initieel uiteraard nooit de bedoeling.... We zijn het met elkaar eens dat wonen in eigen streek niet mag betekenen dat voor huizen die er al staan, allerlei stringente regels zouden gelden, maar enkel voor de nog te bouwen woningen in die woonuitbreidingsgebieden. Dat decreet moet snel worden aangepast. Ik engageer me daarvoor, maar als het parlement zelf graag een initiatief neemt over de partijgrenzen heen, dan ben ik bereid om dat parlementair initiatief te steunen, zodat een en ander sneller kan verlopen en worden gerepareerd. Het gaat inderdaad om mensen die vandaag in de problemen zitten, en we moeten hen daar snel uithelpen.

3. Persbericht Pro Bruxsel, 04.03.10

Pro Bruxsel stelt met grote ontevredenheid vast dat het dekreet « Wonen in eigen streek » effecten sorteert die heel negatief overkomen en zeker niet getuigen van openheid van geest. In een algemene kontekst waar men zoekt naar de best mogelijke manier om om te gaan met bevolkingscategoriën van diverse herkomst en streeft naar harmonieuze samenlevingsmodellen, is het resultaat van « wonen in eigen streek » desastreus, niet alleen voor de geplande integratie, maar ook voor het imago van België. Het feit dat aan franstaligen niet meer wordt toegelaten om zich te vestigen in sommige gemeenten, waaronder enkele aan de Belgische kust is een kaakslag aan de democratie, aan het vrije verkeer van mensen, druist in tegen de grondbeginselen van de Verklaring van de Mensenrechten. Het zet de deur wagenwijd open voor revanche-akties waarbij de mogelijkheid zal afgenomen worden aan Vlamingen om zich in Wallonië te vestigen; en daarbij denken we aan de tienduizenden vakantiewoningen die Vlamingen - tot eenieders voldoening - in Wallonië en de Ardennen betrekken. Pro Bruxsel stelt dat, tegenover deze enggeestige houding, het Brussels Gewest een toonbeeld wil blijven van openheid en verdraagzaamheid, waarbij zowel Vlamingen als Walen in Brussel welkom zijn.