Helpt het EHRM bij de splitsing van BHV?

Joëlle Milquet meent dat het decreet 'wonen in eigen streek' in strijd is met de grondwet en het Europees recht. Deze "discriminatie op het vlak van een grondrecht" stoort bovendien "een sereen klimaat, nodig om van de opdracht van Jean-Luc Dehaene een succes te maken". Voor Matthias Storme zorgt een recent arrest van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens er dan weer voor dat verkiezingen zonder de splitsing van BHV meer dan ooit niet kunnen. Niet waar, zegt dan weer constitutionalist Christian Behrendt, in Le Soir. Hij ziet - nu toch - geen enkel probleem.

Een titel in de Concentra-kranten (Gazet van Antwerpen en Het Belang van Limburg) van woensdag 17 maart '10: 'Geen verkiezingen mogelijk zonder splitsing van B-H-V'. Nieuwste oorzaak: een uitspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in het Grosaru-arrest van 2 maart '10 tegen Roemenië. In België verklaart een nieuw verkozen parlement zichzelf grondwettig verkozen. Tegen die beslissing is geen beroep mogelijk. Alleen Italië en Luxemburg doen dat ook nog zo. Het Europees Hof meent dat er een beroepsmogelijkheid moet zijn bij een onafhankelijke en onpartijdige rechtbank, omdat het risico op partijdigheid te groot is als alleen de parlementsleden zichzelf wettig verkozen verklaren. Omdat België zo'n rechterlijke controle niet heeft, schendt ons land het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Een arrest van het Belgische Grondwettelijk Hof uit 2003 eist 'een oplossing' voor het kiesarrondissement B-H-V (voor de meesten verstaan als: splitsing van dat arrondissement) vóór de volgende federale verkiezingen. Als BHV daarvóór niet gesplitst is, zijn die verkiezingen onwettig. Volgens dit recent arrest van het EHRM kan het parlement de verkiezingen niet meer zomaar geldig verklaren, zegt het artikel. Er moet ook nog een beroepsmogelijkheid ingevoerd worden bij een onafhankelijke rechtbank. Het Grosaru-arrest kan dus, vervolgt het artikel, de onderhandelingen van Jean-Luc Dehaene over B-H-V serieus bemoeilijken. Prof. Matthias Storme meent dat het Grosaru-arrest een lelijke streep is door de rekening van zij die beweren dat men best nog nieuwe verkiezingen kan organiseren zonder dat het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde is gesplitst: "Onder meer sp.a-boegbeeld Johan Vande Lanotte zag geen probleem voor zulke ongrondwettige verkiezingen omdat het nieuw verkozen parlement zichzelf achteraf toch wettig verkozen zou kunnen verklaren. Wel, dat kan dus niet meer. Senator Hugo Vandenberghe had dat indertijd trouwens - net als Straatsburg nu - ook al opgemerkt. B-H-V moet nu gesplitst zijn voor de volgende verkiezingen."

Le Soir reageert met Christian Behrendt

Tegen de middag van dezelfde dag reageerde Le Soir reeds op zijn website op het Concentra-artikel, met een bijdrage van Véronique Lamquin Titel: "Dehaene condamné à réussir ? Fausse alerte !" Vals alarm, collega's van Concentra! Zo een snelle reactie geeft de indruk dat het voor Le Soir belangrijk is dat wettelijke verkiezingen mogelijk moeten blijven, ook als Dehaene er niet uitgeraakt. Tussen de regels lees ik hier: beter dat er geen 'onderhandelde oplossing' uit de bus komt vóór de volgende verkiezingen, als de buit voor de Franstaligen niet groot genoeg is. Dan liever uitstel tot na de verkiezingen, maar liefst na geldig verklaarbare verkiezingen. Lamquin stak haar licht op bij professor van constitutioneel recht aan de Rijksuniversiteit Luik, Christian Behrendt, en besluit hieruit dat het Europees arrest een uitzondering voorziet voor België. Wie beweert dat een goedkeuring door het parlement in strijd is met het arrest Grosaru, heeft volgens die professor het arrest niet gelezen, want het Hof haalt specifiek het geval België aan. En hij citeert: «Trois pays (Belgique, Italie, Luxembourg) présentent la particularité de ne pas prévoir d’autre recours postélectoral que la validation par le Parlement, les décisions des bureaux électoraux étant considérées comme définitives. Cela étant, ces trois pays jouissent d’une longue tradition démocratique qui tend à dissiper les doutes éventuels quant à la légitimité d’une telle pratique.»

Voorziet het arrest een uitzondering voor België? De Waalse constitutionalist vergeet in zijn citaat de volgende zin, in punt 26: "Les trois pays qui n'envisagent aucun recours juridictionnel en dehors de la validation des pouvoirs par la chambre législative sont des pays d'Europe occidentale (Belgique, Italie, Luxembourg). L'existence de cette tendance à la juridictionnalisation du contentieux postélectoral s'inscrit dans le droit fil des normes européennes préconisées par la Commission de Venise, qui souligne qu'un recours juridictionnel devrait exister dans tous les cas, les seuls recours devant la commission de validation du parlement ou devant une commission électorale n'offrant pas de garanties suffisantes." Verder kan men er bijvoorbeeld nog lezen: "Le recours devant le Parlement, comme juge de sa propre élection, est parfois prévu, mais risque d'entraîner des décisions politiques. Il est admissible en première instance là où il est connu de longue date, mais un recours judiciaire doit alors être possible." (Zie nog enkele uittreksels onderaan, en de link naar het arrest - *). Zelfs in democratieën waar sinds lang alleen het parlement de verkiezingsuitslag valideert, zou er daarnaast dus een juridisch beroep moeten komen.

Waar zit dan de uitzondering voor België? Le Soir houdt van Behrendt, want hij bedenkt de meest gekke argumenten tegen de splitsing van BHV. Zo beweerde hij eerder in Le Soir (30 april '08) dat zolang BHV niet gesplitst is, er vanuit internationaal-rechtelijk perspectief betwisting kan bestaan over de vraag wat nu precies de grens is van Vlaanderen. Vanuit 'geopolitiek' oogpunt hebben de Franstaligen er volgens Behrendt alle belang bij om BHV niet te splitsen, tenzij het Brusselse Gewest wordt uitgebreid. In zijn ogen is BHV voor de Franstaligen een ontzettend kostbare diamant, en als ze die al zouden willen verkopen, er een zeer hoge prijs moeten voor vragen. (Artikel: "BHV is een pure diamant - wie de splitsing eist moet duur betalen"). In oktober vorig jaar kwam hij nog vertellen dat een eenzijdige splitsing van BHV niet mogelijk is, want dat er een onoverkomelijke hindernis bestaat, die de essentie uitmaakt van de Belgische federale democratie. Die onoverkomelijke hindernis: de Franstalige ministers die weigeren een dergelijke wet te bekrachtigen. Dat ze hierbij de essentie van de democratie verkrachten ontgaat hem blijkbaar. Een regering - uitvoerende macht - die weigert een gestemde wet - van de wetgevende macht - te bekrachtigen, dat zou pas indruisen tegen een grondprincipe van de democratie. Je zou hem bijna een juridische komische Ali kunnen noemen.

Het arrest nader bekeken

Is de interpretatie hierboven in de Concentra-kranten juist, of heeft Behrendt dit keer gelijk? Mag men uit het arrest besluiten dat het Belgisch parlement nieuwe verkiezingen niet meer op zijn eentje kan bekrachtigen, en er nog vóór de verkiezingen ook een beroepsmogelijkheid moet zijn ingevoerd bij een rechtbank? Het arrest heeft het over de 'commissie van Venetië', die het als een code van goed gedrag aanstipt inzake verkiezingen, dat een onafhankelijke rechtbank moet kunnen nagaan of de verkiezingsregels correct werden toegepast. Een beslissing door een (politiek samengestelde) verkiezingscommissie of een bekrachtiging door het parlement is onvoldoende. Men moet daarnaast nog na de verkiezingen naar een onafhankelijke rechtbank kunnen stappen. Het arrest zelf gaat over een verkozene uit de Italiaanse minderheid, die niet mocht zetelen in het Roemeense parlement na de verkiezingen van 26 november 2000. Grosaru had de meeste stemmen in alle kieskantons samengeteld, maar een andere kandidaat had meer stemmen in één bepaald kieskanton. De verkiezingscommissie beslistte dat de andere kandidaat de zetel kreeg, zich baserend op het meest aantal stemmen per kanton. Een interpretatie dus van een onduidelijk verkiezingsreglement. Het arrest veroordeelt Roemenië, omdat Grosaru geen toegang had tot een onafhankelijke rechter om de beslissing aan te vechten. Wat er in het arrest over de verschillende systemen van validatie van verkiezingen gezegd wordt, ook over de 'commissie van Venetië', staat in de voorafgaande beschouwingen in de aanloop tot het arrest, niet in het deel van het arrest over de concreet beoordeelde zaak, die begint met 'En droit'. En 'en droit' meent het Hof dat er onvoldoende garanties waren over de onpartijdigheid van de organen die belast waren met het onderzoek van de klachten van Grosaru over de interpretatie en toepassing van de verkiezingsregels, en er daarom schending was van het EVRM.

Het arrest veroordeelt België niet, alleen Roemenië. Het velt ook geen arrest daarover dat verkiezingen hier onwettig zijn als ze alleen door het Belgisch parlement worden bekrachtigd. Daarvoor zou België eerst op de beklaagdenbank moeten zitten. Dan zou heel waarschijnlijk een veroordeling volgen. Zoals bij het arrest Taxquet, waar de Belgische assisenhofprocedure, met een veroordeling zonder motivering, als een schending van het EVRM werd bevonden. Dit keer heeft Behrendt dan gelijk als hij zegt: « Je ne dis pas qu’il n’y aura jamais de problème… Mais, à ce stade, il n’y en a aucun qui se pose ». In zijn recente korte bespreking van het arrest Grosaru haalt Matthias Storme de 'dienstweigeraars' aan (die weigerden de kiesbureau's te bemannen) die een klacht tegen België hebben ingediend bij het EHRM, met twee grieven die betrekking hebben op het feit dat burgers die vervolgd worden wegens gebrek aan medewerking zich tot geen enkele rechter kunnen wenden die bevoegd is te oordelen over de ongrondwettigheid van de verkiezingen. Met als zijn besluit, na het arrest Grosaru: "Hieruit blijkt duidelijk dat de opvatting in de Belgische rechtspraak op basis waarvan de dienstweigeraars van 2007 veroordeeld werden door het Hof van beroep te Gent strijdig is met het EVRM. Er is dus een grote kans dat hun klacht tegen België gegrond zal worden bevonden door het Hof in Straatsburg. Hieruit volgt dat mocht de meerderheid het in zijn hoofd halen in 2011 nogmaals ongrondwettige federale verkiezingen te organiseren, daar wel degelijk rechtsmiddelen tegen moeten bestaan, en mocht dat niet het geval zijn, België een veroordeling wacht door het EHRM." (Artikel: 'Wie gelooft de von Münchhausens nog over BHV?')
Er wacht België waarschijnlijk ooit een veroordeling, maar zolang kan Dehaene er dus aan denken de splitsing van BHV te verschuiven tot na de volgende verkiezingen. En kan het volgende parlement die alsnog op zijn eentje valideren, ook zonder splitsing van BHV.

decreet 'wonen in eigen streek': "Le Soir est de mauvaise foi"

Even een interludium over het decreet 'wonen in eigen streek'. Maar wees gerust, via dit decreet belanden we al snel weer bij BHV. Dinsdag 16 maart publiceerde La Libre Belgique een artikel van journalist Christian Laporte, met de titel "Le son de cloche transmis aux francophones ne contribue pas à la pacification". Hierin neemt hij mijn aan hem in een mail gemelde kritiek over in verband met de verkeerde voorstelling, ook in die krant, van het decreet over het grond- en pandenbeleid. In het bijzonder de regeling over 'wonen in eigen streek', die al te zeer wordt belicht "doorheen de purperrode bril van het FDF". Hij verwijst hierbij naar Nieuw Pierke, "un forum sur la démocratie".

Diezelfde dag had Le Soir echter alweer een Franstalig slachtoffer van dat 'wonen in eigen streek' gevonden. Een Franstalige, die in haar woonplaats Rode geen woning kon kopen: "Une Rhodienne interdite de propriété à… Rhode".
Ik spaar u de details van de door de journaliste Michelle Lamensch niet nagetrokken ongerijmdheden in het artikel. Hoewel de woning die de dame op het oog had, volgens haar eigen zeggen niet in woonuitbreidingsgebied lag, liet ze toch een clausule opnemen in de koopovereenkomst, die opgeschort kon worden indien de verkoop niet zou doorgaan op basis van het Grond- en Pandendecreet. De provinciale commissie - die alleen tussenkomt als het om een woonuitbreidingsgebied gaat, anders is ze totaal onbevoegd - evalueerde negatief omdat ze 'niet voldoende beroeps-, familiale, sociale of economische banden met de gemeente kan aantonen.' Dat gaat dan in Le Soir gepaard met een hele resem argumenten dat die vrouw wel wil integreren, ze elke zaterdag vier uur Nederlandse les volgt en haar dochtertje al ingeschreven is in een Nederlandstalige kleuterschool. Kortom, volgens Le Soir, alweer een bewijs van de onverdraagzaamheid van de Vlamingen.

Op de website van Le Soir reageerde ik op het artikel, en legde uit dat die weigering totaal niets met taal te maken heeft, en eindig ik met de opmerking, gezien Le Soir dat ook wel weet: "le Soir est de mauvaise foi". Prompt verwijdert Le Soir mijn bijdrage, want die beantwoordt niet aan hun gebruikscharter, melden ze mij in een mail: "la Rédaction du Soir se réserve le droit de supprimer des interventions à caractère raciste, xénophobe, haineux, diffamatoire, ou agressif". Dat Le Soir duidelijk 'de mauvaise foi' is, blijkt uit het feit dat ze wel mijn bijdrage (vanwege 'aggresief'??), maar volgende reacties niet schrapt, die daar nog altijd te lezen zijn: "... Les intégristes flamands me font furieusement penser aux nazis... 1933.... La Flandre est désormais un pays étranger, qui se déclare ouvertement ennemi du mien... La flandre est raciste, xénophobe.... C'est Hitler qui doit rigoler ... Si adolphe revenait il n'y a vraiment que le nombre de voitures qui l'étonnerait .... Kristalnacht..." Maar goed, het was een testje, dat verliep zoals van Le Soir te verwachten.

Wat helaas ook te verwachten was, op de website van De Standaard en Het Nieuwsblad werd dat bericht van Le Soir op dinsdag 16 maart meteen klakkeloos overgenomen: "Franstalige vrouw mag geen huis kopen in Vlaamse rand", zonder alweer (zie ook: 'Derde keer: de kwakkels over bouwkavels') geen enkele kanttekening te plaatsen bij de onjuistheid van het bericht, dat de weigering geen enkel verband houdt met het feit dat de dame Franstalig is.

Milquet, decreet 'wonen in eigen streek', het Europees recht, en: BHV

Terug naar BHV. Woensdag (17.03.10) wordt in de gedrukte versie van De Standaard, duidelijker dan in het onlineartikel over de dame in Rode, de koppeling gemaakt met de onderhandelingen over BHV. Titel op blz 2: "Wonen in eigen streek bedreigt BHV". Inleiding: "CDH-voorzitster Joëlle Milquet loopt storm tegen het ‘discriminerende' Vlaamse decreet dat wonen in eigen streek beschermt". Uittreksel, waar het over Milquet gaat in het artikel: "Voor CDH-voorzitster Joëlle Milquet is het duidelijk dat het gaat om een nieuwe pesterij tegen de Franstaligen. ‘Deze beslissing is in strijd met de grondwet en het Europees recht', zegt ze. ‘Verscheidene rechten en vrijheden worden geschonden, met name het grondrecht op wonen, het principe van gelijkheid en niet-discriminatie en het vrij verkeer van personen.' Het CDH eist de annulatie van het decreet ‘wonen in eigen streek' en wacht op de uitspraak van het Grondwettelijk Hof, waar sinds november vorig jaar procedures lopen. Milquet waarschuwt ook: ‘Deze discriminatie op het vlak van een grondrecht maakt het niet makkelijk om het serene klimaat te behouden, dat nodig is om van de opdracht die de koning aan Jean-Luc Dehaene (CD&V) heeft toevertrouwd, een succes te maken.' Koninklijk opdrachthouder Dehaene zal na de paasvakantie een voorstel van oplossing voor de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde op tafel leggen."

Net als bij de Vlaamse partijen is er bij de Franstalige partijen een opbod bezig over wie het meest de rechten van het 'eigen volk' verdedigt, bij de Franstaligen in dit geval 'dans la périphérie Bruxelloise'. Dus komt Milquet met een zoveelste eis bij een splitsing van BHV: annulatie van de bepalingen van 'wonen in eigen streek', naast de al bekende, zoals benoeming van drie burgemeesters, inschrijvingsrecht, enz., enz.. Los van Milquet weet u dat ik er voorstander van ben dergelijke stomme en complexe regels als 'wonen in eigen streek' te schrappen. De enkele bewoners die zo een goedkoop lapje grond in het eigen dorp kunnen krijgen wegen niet op tegen de imagoschade die een dergelijke centralistische regel veroorzaakt, ook 'dankzij' de verkeerde berichtgeving in de Vlaamse pers. Maar de uitspraken van Milquet zijn natuurlijk evenzeer 'de mauvaise foi' als de hetze en de leugens hierover in Le Soir. Echter: als men al een sociale maatregel nodig acht om jong niet-kapitaalkrachtig volk in de 'eigen' gemeente te houden, zou men bijvoorbeeld een goedkope sociale lening kunnen toekennen om een lapje grond (of een woning) te kopen, desnoods met een bijdrage van de gemeente in de aankoopsom, als ze dat zo belangrijk vindt. Niet alleen in nieuw te ontsluiten woonuitbreidingsgebieden, maar in heel de gemeente, zonder provinciale commissies, en vooral ook met veel minder stringente voorwaarden over 'de band' met de gemeente. Ook niet vast te leggen in een decreet, maar op gemeentelijk niveau, waar men dat nodig acht. Dan is het duidelijk dat het een lokaal bedoelde positieve steunmaatregel is, en geen truk van al 'de Vlamingen' om Franstaligen uit te sluiten. En een lage drempel om ervoor in aanmerking te komen kan toch geen kwaad, als de enige bedoeling is jong volk in een gemeente te behouden?

Herziening van de grondwet

Het EHRM zal dus duidelijk niet direct een hulp zijn om BHV te splitsen. De N-VA wil nu een voorstel tot grondwetsherziening indienen om het Grondwettelijk Hof de bevoegdheid te geven om zich uit te spreken over de geldigheid van verkiezingen. Daarvoor willen zij artikel 142 van de Grondwet wijzigen, dat voor herziening vatbaar werd verklaard. Een wijziging kan dus nu gebeuren. Dit artikel 142 behandelt echter alleen de bevoegdheden van het Grondwettelijk Hof. (*) Volgens grondwetspecialist Marc Verdussen, UCL, (La Libre, 18 maart '10) is ook en vooral eerst een herziening van art. 48 van de grondwet nodig - die nu bepaalt dat alleen het parlement bevoegd is - voor men eender welke rechtbank bevoegd kan maken inzake verkiezingen. (Art. 48: Elke Kamer onderzoekt de geloofsbrieven van haar leden en beslecht de geschillen die hieromtrent rijzen). En art. 48 is momenteel niet voor herziening vatbaar verklaard. Om de grondwet te herzien bepaalt de wetgeving dat het parlement eerst een verklaring moet goedkeuren over welke artikels voor herziening vatbaar zijn, daarna volgt de ontbinding van het parlement, en pas na verkiezing van een nieuw parlement kan men de voor herziening vatbaar verklaarde artikels wijzigen. Dus ook dit N-VA voorstel brengt een snelle splitsing niet naderbij, als ook art. 48 moet worden gewijzigd.

Vlaamse partijen: stel nu voor BHV een 'onderhandelde oplossing' voor

De Vlaamse partijen kunnen deze oplossing voorstellen:
- de splitsing van BHV, zoals al op 7 november 2007 goedgekeurd in de Kamercommissie, zonder verdere als en maren over inschrijvingsrechten, wooncode of burgemeesterbenoemingen;
- de afschaffing van de huidige Senaat (evt. te vervangen door een klein aantal afgevaardigden uit de Gemeenschaps-Gewestparlementen);
- de voltooiing van België tot een volwaardige federale staat, waarbij de residuele bevoegdheden bij de deelgebieden liggen, en alle alarmbelprocedures en belangenconflicten afgeschaft worden;
- 'vrede' sluiten tussen Vlamingen en Franstaligen, waarbij deze laatsten de grondwettelijke indeling van het land in taalgebieden eindelijk volledig aanvaarden en respecteren, en dus ophouden met hun eisen tot territoriale uitbreiding van het Franstalig gebied, en hun inmenging in bevoegdheden van het Vlaams Gewest.
In ruil wordt een federale kieskring voor de Kamer ingevoerd, waardoor de Franstalige Brusselse kopstukken compensatie krijgen voor de 80.000 stemmen die ze nu in Halle-Vilvoorde halen, en bij een splitsing verliezen. (Meer in detail, zie mijn artikel, 3.11.09, 'Vlaamse partijen: stel nu voor BHV een 'onderhandelde oplossing' voor'.)

Zoniet: eenzijdig stemmen

Als zoiets 'onbespreekbaar' is, blijkt duidelijk dat de Franstaligen geen 'vrede' willen sluiten, en hebben onderhandelingen geen zin. Dan moeten de Vlaamse parlementsleden de moed hebben om BHV eenzijdig te splitsen. En daarna zien we wel wat er gebeurt, en Behrendt gelijk krijgt of niet...

____________________________________________________________________


(*) AFFAIRE GROSARU c. ROUMANIE

(Requête no 78039/01)

22. Le Code de bonne conduite en matière électorale a été adopté par la Commission de Venise lors de sa 51ème session plénière tenue les 5 et 6 juillet 2002, et soumis à l'Assemblée parlementaire le 6 novembre 2002. En ses parties pertinentes, il est ainsi libellé :..

Deux solutions sont envisageables :

- Les recours sont traités par des tribunaux – ordinaires, spéciaux ou constitutionnels.

- Les instances compétences sont des commissions électorales. Ce système présente de réels avantages du fait que ces commissions sont très spécialisées et, donc, plus au fait des questions électorales que les tribunaux. Il est néanmoins souhaitable, à titre de précaution, de mettre en place une forme de contrôle juridictionnel. Dès lors, le premier degré de recours sera la commission électorale supérieure, et le deuxième le tribunal compétent.

Le recours devant le Parlement, comme juge de sa propre élection, est parfois prévu, mais risque d'entraîner des décisions politiques. Il est admissible en première instance là où il est connu de longue date, mais un recours judiciaire doit alors être possible.

26. Les trois pays qui n'envisagent aucun recours juridictionnel en dehors de la validation des pouvoirs par la chambre législative sont des pays d'Europe occidentale (Belgique, Italie, Luxembourg). L'existence de cette tendance à la juridictionnalisation du contentieux postélectoral s'inscrit dans le droit fil des normes européennes préconisées par la Commission de Venise, qui souligne qu'un recours juridictionnel devrait exister dans tous les cas, les seuls recours devant la commission de validation du parlement ou devant une commission électorale n'offrant pas de garanties suffisantes.

28. Si cette pratique est largement répandue, trois pays (Belgique, Italie, Luxembourg) présentent la particularité de ne pas prévoir d'autre recours postélectoral que la validation par le Parlement, les décisions des bureaux électoraux étant considérées comme définitives. Cela étant, ces trois pays jouissent d'une longue tradition démocratique qui tend à dissiper les doutes éventuels quant à la légitimité d'une telle pratique. La Commission de Venise se montre toutefois réservée de manière générale quant à l'effectivité de ce type de recours, l'impartialité de tels organes paraissant sujette à caution (voir ci-dessus, paragraphe 22).

56. Cette approche est d'ailleurs confirmée par la Commission de Venise dans son Code de bonne conduite en matière électorale, qui prône un contrôle judiciaire de l'application des règles électorales, éventuellement en complément des recours devant les commissions électorales ou devant le Parlement (paragraphe 22 ci-dessus).

(**) Belgische grondwet, art. 142

Er bestaat voor geheel België een Grondwettelijk Hof, waarvan de samenstelling, de bevoegdheid en de werking door de wet worden bepaald.
Dit Hof doet, bij wege van arrest, uitspraak over :
1° de in artikel 141 bedoelde conflicten;
2° de schending door een wet, een decreet of een in artikel 134 bedoelde regel, van de artikelen 10, 11 en 24;
3° de schending door een wet, een decreet of een in artikel 134 bedoelde regel, van de artikelen van de Grondwet die de wet bepaalt.
De zaak kan bij het Hof aanhangig worden gemaakt door iedere bij wet aangewezen overheid, door ieder die doet blijken van een belang of, prejudicieel, door ieder rechtscollege.
De wetten bedoeld in het eerste lid, in het tweede lid, 3°, en in het derde lid, worden aangenomen met de meerderheid bepaald in artikel 4, laatste lid.