(Europese) islam en democratie (3) - over minaretten en zo...

"Onze moskeeën zijn onze kazernes, onze minaretten zijn onze speren, en onze gelovigen zijn onze soldaten" (Erdogan, een citaat van de Turkse schrijver Ziya Gökalp)

Die uitspraak is onderhand gemeengoed geworden, doordat hij de laatste weken meermaals op allerhande fora werd aangehaald. De correspondent in Istanbul voor de Frankfurter Allgemeine Zeitung, Michael Martens, weet daar aan toe te voegen dat er in dit gedicht van schrijver en socioloog Ziya Gökalp (1876-1924) over de minaret als speer (variante ook: als bajonet) nog een strofe staat die minder vaak geciteerd wordt: "De democratie is slechts de trein waar we op stappen tot we ons doel bereiken." (FAZ, 01-12-2009). De aanleiding voor dit citeren kent onderhand iedereen: de Zwitsers hebben op zondag 29 november '09 in een referendum hun goedkeuring gegeven aan een grondwetswijziging om de bouw van minaretten te verbieden. Ruim 57 procent van de opgekomen kiezers stemde voor het verbod. De opkomst bedroeg circa 54 procent. Over de reacties in Europa heb ik uitvoerig bericht in een afzonderlijk artikel 'Dhimmi's, democratie, dictatuur'. Bedoeling van dit artikel (essay) is meer in te gaan op de godsdienstige aspecten van de zaak.

Minaret niet islamitisch

Net als het dragen van een keppeltje geen joodse en het dragen van de zogenaamde 'islamitische hoofddoek' geen islamitische verplichting is, (Zie: 'Hoofddoek en keppeltje: geen godsdienstige verplichting') is ook de minaret bij een moskee geen religieuze - islamitische - verplichting. De vergelijking die voorstanders van een minaret maken, dat een minaret essentieel hoort bij een moskee zoals een toren bij een kerk, en dus evenzeer recht heeft te bestaan in het kader van de vrijheid van godsdienst, slaat nergens op. Het is zelfs een bal in eigen doel. Een kerktoren is evenmin essentieel verbonden met de katholieke godsdienst als een minaret met de islam. De Renaissance- en Barokkerken hebben in de regel geen torens. Hoogstens soms ergens een onopvallend klokkentorentje. Dè katholieke basiliek bij uitstek, de Sint-Pieter in Rome, heeft helemaal geen toren. De imam van Bordeaux, Tareq Oubrou, zegt dat een minaret samenhangt met de oproep tot het gebed, wat in Frankrijk binnen het gebouw gebeurt. Ook volgens hem is een minaret geen godsdienstige verplichting, en het ontwerp van moskee van Bordeaux voorziet er ook geen. ("Le minaret n'est pas une obligation religieuse et le projet de mosquée à Bordeaux n'en prévoit pas.» Le Figaro, 30.11.09)

Het is dus helemaal onjuist dat het minarettenverbod een aanval op de godsdienstvrijheid zou zijn, zoals o.a. de Egyptische grootmoefti Sjeik Ali Gomaa beweert, en door allerlei kranten werd weergalmd: "Dit voorstel moet niet alleen worden gezien als een aanval op de godsdienstvrijheid, maar ook als een poging om de gevoelens te beledigen van de moslimgemeenschap binnen en buiten Zwitserland". En die gevoelens van de moslimgemeenschap, die mag men natuurlijk niet beledigen, zoals Koptische christenen in Egypte moesten ervaren: net toen die moefti hoog van de toren blies, hadden 3.000 moslims minstens 50 winkels van christelijke (Koptische) eigenaren geplunderd in Egypte (1)...

De argumenten van de inrichters van het referendum voor een minarettenverbod zijn daar duidelijk in: "De minaret heeft geen religieuze betekenis. Het wordt in de Koran nergens vermeld. Ook in moslimlanden zijn er duizenden moskeeën zonder minaret. Een verbod op minaretten beperkt dus het beleven van de godsdienst niet, en dus ook op geen enkele manier de vrijheid van godsdienst. De minaret drukt een aanspraak van dominantie uit. De aanspraak de sharia in te voeren. De minaret is een speerpunt van de sharia - voor een ander recht dat diametraal tegengesteld is aan onze democratisch ontwikkelde rechtsorde."

Wat lezen we in Le Figaro (30-11-2009, Ivan Rioufol), n.a.v. het Zwitsers minarettenverbod: "In het debat dat hiermee geopend wordt, raad ik aan te luisteren naar de muslimintellectueel Abdelwahad Meddeb. In het tijdschrift 'Le Débat' (mei-aug 2008) verklaarde hij, de minaretten bekritiserend die "de veroverende vorm van een fallus in erectie gebruiken": "We moeten Europese moskeeën 'uitvinden. Onwerpen we een moskee van de 'geïnterioriseerde' islam die deze van Europa moet zijn." Voor hem moet de islam 'zich aanpassen' aan Europa, aan zijn cultuur en zijn christelijke erfenis. De Zwitsers zeggen niets anders, wanneer ze aan deze godsdienst vragen in zijn gebouwen de identiteit van het gastland te eerbiedigen. Waar ligt het schandaal; behalve bij diegenen die nog beweren in naam van het volk te spreken? Het wordt de hoogste tijd dat de gematigde moslims zich ontdoen van hun zogenaamde woordvoerders die alleen maar haatdragende politici zijn. Maar het wordt ook tijd dat de gematigde denkers in de islam duidelijk hun aanvaarding uitdrukken van de lekenstaat (la laïcité), van het recht van godsdienst te veranderen of hem op te geven, van de fundamentele gelijkheid van man en vrouw (erfenissen, gerecht, huwelijk). De Europeanen, van elk geloof en elk ongeloof, twijfelen er meer en meer aan dat er een gematigde islam bestaat."

Minaretten zijn dus geen punt van het geloof, en kunnen daarom de vrijheid van godsdienst helemaal niet in het gedrang brengen. Als, zoals sommigen het stellen, ondermeer Selahattin Koçak (SP.A), Schepen in Beringen, minaretten toelaten alleen maar een kwestie is van ruimtelijke ordening, ("Bouwvoorschriften moeten uitmaken of een nieuwe minaret mag worden gebouwd" opiniestuk DS 29.11.09) kan men besluiten dat per referendum de Zwitsers beslist hebben dat volgens hun opvatting over de ruimtelijke ordening een minaret daar nergens gepast is. Minaretten al of niet verbieden kan men dus in een lekenstaat op dezelfde manier beoordelen als eender welke ander regel: wel of niet verbieden te telefoneren met een GSM tijdens het autorijden, de rooilijn respecteren bij het bouwen, enz. Wie dus het recht opeist altijd een minaret te mogen bouwen - net zoals de eis bij de hoofddoeken, die altijd en overal te mogen dragen - heeft een andere dan een religieuze agenda. Na de minaret komt de eis om van daarop te mogen oproepen tot het gebed, zoals nu ook in Beringen (Limburg) aan de orde is. Men kan dat dus even goed binnenin doen zoals in Frankrijk, of met SMS-jes, maar neen, het moet op zijn Turks of Saoedi-Arabisch zijn. Wat is een volgende stap: Mekka aan de Schelde? Verboden voor niet-moslims om de moskee te betreden, zoals men Mekka niet binnen mag, zoniet met een slagersmes: 'kop eraf'? (Remember: voorloper Theo Van Gogh..)

Indiaantje spelen?

Even tussen haakjes nog over de hoofddoeken. Hierbij worden even onjuiste argumenten en vergelijkingen gebruikt als bij de minaretten. De verdedigers van 'altijd en overal een hoofddoek mogen dragen', komen er mee aan dat priesters, nonnen en paters eeuwen lang ook specifieke religieuze kleren mochten en mogen dragen, en DUS de moslims ook recht hebben kledij te dragen die bij hun geloof hoort. Toen de 'paterkens en nonnekens' echter goed beseften dat ze in niets anders dan historische kledij rondliepen, goed voor een stoet of een kledingmuseum, een anachronisme, was het vlug gedaan met de zeventiendeeuwse kappen en priesterrokken (togen) met knopen van onder tot boven. Dus hun argumentatie slaat nergens op. Natuurlijk heeft iemand 'het recht' op de tram te stappen in een indianenpak met (een niet te grote) bonte vederdracht. Als u er om de paar weken een ziet, zal u dit grappig vinden. Maar als u elke dag op elke tram een groeiend aantal van die indianen zou zien zitten, met daarbij wellicht ook nog een groeiend aantal vrouwen met een poncho van een geitenhoedster uit de Andes (ook al iets uit de zeventiende eeuw), zou u het toch stilaan niet meer leuk vinden. Omdat iedereen, ook een fervente adept van de multiculturele samenleving, er mee zal akkoord gaan dat een dergelijk plunje niet 'inheems' is, niet bij hier en nu past - evenmin als de Volendamse dracht voor een bediende achter een loket in Oostende.

Men zou zulke indianen en volendammers lachwekkend noemen, triest, iets of wat 'geschift'. Let op, ik zeg dat niet over moslims. Ik zou niet durven. Mohamed (vrede zij met hem) en zijn volgelingen zouden het mij niet vergeven. Hun zin voor humor is, zoals bekend van Denemarken tot in Saoedi-Arabië, nogal beperkt. Maar terug naar de minaretten: wie hier persé veel minaretten of 'islamitische hoofddoeken' wil in het straatbeeld, zet zich af tegen wat iedereen hier en nu terecht als 'inheems' mag beschouwen, en stelt zich dus bewust op als 'uitheems', niet willen behoren tot de lokale gemeenschap. Moslima's en hun betogende moeders droegen bij het protest aan de Antwerpse en Hobokense school deze zomer niet eens een kleine hijab (hoofddoek), maar een grote khimar, (een capevormige doek, een heel stuk langer dan een hoofddoek, waardoor ook nek en schouders worden bedekt). Moesten ze nu al eens beginnen een kleine hidjab ipv een grote khimar te dragen (plus daarbij nog hun volledig uniforme woestijnkledij door iets van C&A te vervangen), en als het even kan ook hun dreigend teken (de keel oversnijden) naar de leraren achterwege te laten, zou dat niet helpen veel weerstand uit de weg te ruimen? Een veel gehoord argument is dat oma's hier ook lang een 'fichu' of een 'foulard' droegen. Alleen was die veel kleiner, werd hij niet beschouwd als een dwingende religieuze verplichting en gingen de oma's er niet voor op straat om aggressief te eisen die altijd en overal te mogen dragen.

Samengevat: kerktorens en nonnenkappen zijn geen religieuze tekenen, hoofddoek noch minaret zijn wezenlijke en absoluut noodzakelijke uiterlijke kenmerken van de islam. Ze zijn ook niet 'inheems', lokaal, en daarom dus een teken dat men zich afzondert, en een specifieke behandeling eist. Dat is toch de achterliggende bedoeling van wie die atributen zo fanatiek verdedigt, en een van de redenen waarom veel Zwitsers de minaret afkeurden. Niet inheems, niet nodig, hou er dus maar mee op. Daarvoor is 'gezond boerenverstand' voldoende, en hoeven de Zwitsers niet eens de koran gezien noch gelezen te hebben.

Een lekenstaat moet de godsdienst beperken, elke godsdienst

Voorstanders van minaretten komen ook aandraven met het argument 'ja maar, dat is tegen één godsdienst gericht, en dat kan niet'. Het minarettenverbod is ook niet de eerste en enige - in dit geval dus niet eens een - godsdienstige beperking in Zwitserland. Zaken die veel nauwer met de godsdienst te maken hebben, worden er beperkt. Kruisbeelden hangen in officiële scholen is er verboden, het ritueel slachten zonder voorafgaandelijke verdoving is er ook verboden. Een regel die joden en moslims 'normaal' moeten respecteren, niet christenen, maar in Zwitserland dus niet mogen. (Koosjer en halalvlees importeren mag wel). In sommige landen zoals België en Nederland durft men een dergelijke slachtregel nog steeds niet uitvaardigen, omdat men zich blijkbaar minder om dierenleed dan om verblinde moslimzieltjes bekommert. (Verblind, want volgens Groen-Kamerlid Meyrem Almaci is het onverdoofd ritueel slachten van dieren zoals het in ons land nu gebeurt zelfs in strijd met de Koran. Ze pleit voor het verdoven van dieren bij rituele slachtingen. DS 26.11.09). Tot 1973 was de jezuïetenorde in Zwitserland verboden. Ook een maatregel tegen één geloof, want mij zijn tenminste geen moslimjezuïten bekend. En het is maar goed dat een democratische samenleving alle godsdiensten aan banden legt, of we komen overal terecht in een dictatuur/theocratie. Dat leert ons de Europese geschiedenis met zijn godsdienstoorlogen, en we zien vandaag waartoe een moslimstaat leidt (2).

Moslimburgers 'grotendeels geïntegreerd' ?

Voor de Zwitserse 'islamoloog' Tariq Ramadan (een wolf in schapenvacht, volgens zijn critici) is het verbod gericht tegen de moslims: "De Zwitsers hebben niet tegen torens, maar tegen moslims gestemd. Overal in Europa moeten we het hoofd bieden aan populisten die olie op het vuur gieten." En hij gaat verder: "De Zwitserse moslims dragen een deel van de verantwoordelijkheid," geeft Ramadan toe, maar... Want dan volgt zijn ondertussen beroemde 'MAAR': "maar we mogen niet uit het oog verliezen dat de politieke partijen in Zwitserland en de rest van Europa bang zijn geworden en terugschrikken voor moedig beleid gericht op religieus en cultureel pluralisme. Het is alsof de populisten de toon zetten en de rest volgt. Ze verzuimen te zeggen dat de islam ondertussen een Zwitserse en een Europese godsdienst is, en dat moslimburgers grotendeels 'geïntegreerd' zijn. Dat we geconfronteerd worden met gemeenschappelijke uitdagingen, zoals werkloosheid, armoede en geweld, die we samen onder ogen moeten zien. We kunnen niet alleen de populisten de schuld geven: het is een algemener tekortschieten, een gebrek aan moed, een vreselijk en bekrompen gebrek aan vertrouwen in de nieuwe moslimsburgers." (DS 1.12.09).

Imam Youssef Ibram (Marokaan, studeerde in Saoudi-Arabië, sinds 1983 in Zwitserland) van de moskee in Genève - met minaret - was iets voorzichtiger. Hij riep de moslims op tot kalmte, en de moslims in de hele wereld de uitspraak van de Zwitsers welliswaar niet te accepteren, maar wel te respecteren. Elke uiting waarin de uitspraak wordt afgewezen, zou de moslimgemeenschap schaden, zei deze imam van de grootste moskee in Zwitserland. (moskee gebouwd in 1975-78 door de Turks-Zwitserse architect Osman Gürdoğan, gefinancierd door Saoudi-Arabië. Noteer, op hun website, de grote mildheid voor - moslimse - vrouwen: "Le deuxième étage de la mosquée est entièrement disponible aux femmes musulmanes").

Zijn de Zwitserse moslims zo 'geïntegreerd' als Ramadan beweert? Op de Duitse blog 'Achse des Guten', met veel prominente schrijvers en publicisten, (Berliner Zeitschrift: "Der einflussreichste deutsche Autorenblog") schreeft Burkhard Müller-Ullrich, zelfstandig publicist, die werkt voor verschillende (kultuur)radiozenders en kranten: "Is die stemming nu een teken van vijandigheid tegen vreemden en van intolerantie? De Zwitsers moeten zich geen van de twee laten verwijten. Goed 22% van de bewoners zijn buitenlanders (in Duitsland niet eens 9%). En de Zwitserse mentaliteit is in de loop van 718 jaar geschiedenis tot een algemeen erkend voorbeeld van tolerantie geworden; alleen al het samenleven en politiek samenhouden van vier volledig verschillende culturen, over taal- en geloofsgrenzen heen, zou zonder die tolerantie niet mogelijk zijn.... Maar tot hun verbazing stellen de Zwitsers sinds enige tijd vast, dat een bepaalde groep de inspanning om zich aan te passen radikaal weigert. Schoolkinderen zouden omwille van religieuze redenen moeten vrijgesteld worden van turn- en zwemlessen; vaders weigeren radikaal leraressen te ontmoeten; vrouwen dagen op het werk op met sluiers; om van berichten over besnijdenissen en eremoorden nog te zwijgen. Tegen die vorm van islamisering heeft de meerderheid van de stemmers nu een teken gezet. Die meerderheid heeft begrepen wat elke moslim weet: minaretten zijn geen gewone bouwsierraden, maar ze veruitwendigen een aanspraak op macht. Ze dienen helemaal de godsdienstvrede niet, die de Zwitsers in elk geval willen behouden. Er zijn reeds 400 moskeeën in Zwitserland. Hierin kan tot Allah gebeden worden: vredelievend, vrij en zonder minaret." (Achse des Guten, 30-11-2009)

En ook bij ons: ingeburgerd? Geïntegreerd? Meryem Kanmaz, politicologe, werkzaam bij het ECICV (2), schrijft in een opiniestuk in DS (2.12.09) over: de Rotterdamse nieuwbouwmoskee Mevlana, in typische Turks-Ottomaanse stijl, de nieuwe Marokkaanse Es-Salam-moskee, over een Turkse moskee in Schaarbeek. Turks, Marokkaans.. Geïntegreerd? En dat durft ze nog schrijven onder de titel 'Hoe tolerant is het Westen nog?'

Is de islam een betrouwbare gesprekspartner?

In oktober 2007 schreven 138 moslimgeleerden (ondertussen aangegroeid tot 210 ondertekenaars) een open brief aan paus, bisschoppen en de protestantse raden van kerken. Gevat onder de noemer ‘a common word’ ('Een Gemeenschappelijk Woord') wordt opgeroepen tot vrede tussen christenen en moslims met als argument: we hebben in God’s woord een gemeenschappelijke basis. Een groep Nederlandse protestanten maakte zich bij voorbaat ongerust over het officiële antwoord en schreef op 25 juli 2009 een kritische brief aan hun Synode. Het schrijven is nadrukkelijk niet gericht aan de moslims, maar aan de kerk die zich op de dialoog met moslims bezint.

Enkele uittreksels uit hun brief aan hun Synode:
"Wij erkennen de dringende noodzaak om te komen tot een onderlinge verstandhouding die vrij is van haat en geweld. Wij onderschrijven van harte de wens om elkaar over de religieuze grenzen heen te bejegenen met respect en welwillendheid. Wij vinden het van het grootste belang, dat moslims en christenen overal ter wereld oprecht met elkaar in gesprek treden... Op drie punten hebben wij echter ingrijpende vragen bij 'Een Gemeenschappelijk Woord'. In het belang van een vruchtbare en eerlijke dialoog spreken wij de dringende wens uit, dat onze kerk deze vragen in haar reactie verdisconteert...
De praktische vraag is, welke concrete stappen er in de islamitische wereld worden genomen om het recht op daadwerkelijke godsdienstvrijheid te garanderen voor christenen en andere niet-moslims die in islamitische landen leven. Met name is ook de vraag welke bescherming er in islamitische samenlevingen wordt geboden aan mensen die vanuit de islam overgaan tot een andere godsdienst. Moslims in landen met een christelijke traditie kunnen hun geloof in het openbaar belijden, en mensen die moslim worden terwijl ze eerder christen waren, worden niet vervolgd. Voor een gelijkwaardig gesprek tussen beide wereldreligies is het noodzakelijk, dat beide daadwerkelijk de ruimte scheppen en verdedigen waarin mensen hun vrije geloofsbeslissing kunnen nemen. Zolang in de landen van tal van ondertekenaars van 'Een Gemeenschappelijk Woord' mensen worden vervolgd omdat ze publiekelijk getuigen van hun christelijk geloof of omdat ze vanuit de islam tot de christelijke kerk toetreden, is een oproep aan ons adres tot wederzijdse welwillendheid niet volledig geloofwaardig.....
Willen we als joden, christenen en moslims samen zoeken naar een common ground, dan is wel vereist dat we op een gelijkwaardige wijze integer omgaan met elkanders openbaringsbronnen. Zolang moslims staande houden dat joden en christenen zich op gecorrumpeerde bronnen beroepen, terwijl zij van ons eisen dat wij de onaantastbaarheid van de Koran erkennen, kan van een gelijkwaardig gesprek geen sprake zijn. ... Wil een gezamenlijk streven naar vrede van moslims, joden en christenen maatschappelijk en politiek relevant zijn, dan moet helder zijn, welke religieuze en maatschappelijke agenda’s wij met het begrip vrede verbinden. De ervaringen van christelijke kerken in islamitische samenlevingen, en het vrijwel ontbreken van gelovig-islamitische tegenstemmen die het opnemen voor geloofsvrijheid voor andersgelovigen, geven ons niet het goede gevoel dat we als moslims en christenen leven vanuit één visioen van vrede. .."

De brief van de moslimgeleerden en de brief van de protestanten
De auteur van de concepttekst van de brief aan de Synode, predikant Piet van Veldhuizen, gaf mij de huidige stand van zaken (mail van 17.12.09): "Het echte resultaat van deze actie moeten we nog afwachten, want de synode van de Protestantse Kerk in Nederland werkt nog aan een nota over de dialoog met moslims. De nota zal in april verschijnen, en dan zullen wij zien of onze stem van enige invloed daarop is geweest."

De brief heeft blijkbaar tot enige discussie in de Nederlandse pers geleid. Piet van Veldhuizen heeft daarom een verklarend vervolg-artikel in het tijdschrift Volzin geschreven. Een uittreksel: "In onze brief pleiten we ervoor dat we in het gesprek met moslims aandacht vragen voor het lot van mensen in islamitische samenlevingen die christen zijn of zich vanuit de islam tot een andere godsdienst bekeren. Sommigen hebben ons dat kwalijk genomen, omdat ze stellen dat bijvoorbeeld Nederlandse moslims daarop niet aanspreekbaar zijn. Maar zelf laten we ons toch ook aanspreken op velerlei onrecht, ook in "christelijke" samenlevingen, en nemen we actie, via Amnesty International en langs kerkelijke kanalen, om ons te keren tegen vormen van onderdrukking en onrecht? En als het beter is dat onrecht in islamitische landen door moslims wordt aangekaart, omdat het anders onherroepelijk weer in het kader van de religiestrijd wordt getrokken, zou het dan onze rol niet mogen zijn om moslims met wie we in een goed gesprek verwikkeld raken, daartoe aan te moedigen of uit te dagen? Overigens speelt repressie bij "geloofsafval" ook in islamitische gemeenschappen in Nederland. Ik heb diverse malen te maken gehad met ernstige vormen van bedreiging en repressie aan het adres van asielzoekers uit islamitische landen die in mijn kerk catechese gingen volgen of na jarenlang kerkbezoek gedoopt werden." (25 sept '09)

Willen de moslims integreren?

Erdogan maakte tijdens zijn optreden in Keulen begin 2008, in een toespraak tot de Turkse migranten in Europa, duidelijk wat 'integratie' voor hem betekent: "Assimilatie is een misdaad tegen de menselijkheid. Er kan van jullie niet verwacht worden dat jullie je assimileren". Volgens de premier is het goed om de Duitse taal te leren, maar 'de Turkse taal mag niet achterblijven'" (in: Knack 20/02/2008). Uit protest tegen het Zwitserse bouwverbod op minaretten heeft Turkije de moslims wereldwijd opgeroepen hun geld uit Zwitserland weg te halen om het ... naar Turkije te brengen. 'De Turkse banksector staat open voor geldbeleggingen en is bovendien niet zwaar getroffen door de wereldwijde financiële crisis', zegt de Turkse minister van Europese (!) Zaken, Egemen Bagis. 'Ik ben er zeker van dat onze moslimbroeders die geld op Zwitserse banken hebben, zullen nadenken over hun beslissing', aldus Bagis. Turkije, een lekenstaat?

Op de website van de As-Soennah moskee in Den Haag is het duidelijk wat deze 'integratie' voor hen betekent: "In die zin kunnen wij niets anders zeggen dan dat wij helemaal voor integratie zijn. Helemaal voor een eenheid van samenleving als enige antwoord op de desintegrerende moderne samenleving.... Het antwoord op de desintegratie is de Islam. Het is het enige antwoord. Alleen de Islam biedt het passende integrerende antwoord. De integratie namelijk van de samenleving als geheel. Niet een integratie binnen, maar van de samenleving. Zoals we zagen: respect, betrokkenheid bij elkaar, gerichtheid op de toekomst en inzet voor de samenleving. Nergens anders dan bij de Islam vind je de bron van dit alles. Juist wij vertegenwoordigen de integratie. De ware integratie tot de ware eenheid. De enige eenheid. De enige ware en echte en blijvende eenheid. Daarom, broeders en zusters: houdt vast aan deze eenheid. Heb respect, wees betrokken, blijf gericht op de toekomst en zet je in voor de samenleving. Alles vanuit onze eenheid, de ware eenheid." Artikel: 'Wat is integratie binnen een samenleving zonder eenheid en samenhang?'
Wellicht is dat wat Tariq Ramadan onder 'geïntegreerde' Zwitserse moslims verstaat? Ze zijn al in blijde verwachting dat de ene, echte eenheid zal onstaan: deze onder de islam en de sharia. Want laten we ons toch niets wijsmaken door al die multiculturele predikers: de sharia is het einddoel, het misbruik van de democratie de weg om er te komen.

De 'Universele Islamitische Verklaring van Mensenrechten' staat bol van alle mogelijke rechten op vrijheid, rechtvaardigheid, gelijkheid, vrijheid van levensovertuiging, ideeën en meningsuiting. Er is zelfs een artikel XIII met de titel 'Recht op vrijheid van godsdienst'. Alstublief. Is dit geen tolerantie!
Echter: op het eind van de Verklaring gaan we weer de van Ramadan ondertussen bekende toer van het 'MAAR' op. Al die rechten kan men krijgen, MAAR dan moet men eerst moslim zijn natuurlijk. Eigenlijk is alles wat daarvoor staat alleen maar mist spuien voor domme ongelovigen, want in de twee laatste artikels staat dat al die opgesomde rechten gewoon ondergeschikt zijn aan de sharia:
XXIV. Ondergeschiktheid bepalingen van deze Verklaring
Alle rechten en vrijheden genoemd in deze Verklaring zijn ondergeschikt aan de islamitische sharia.
XXV. Referentiebron van deze Verklaring
De islamitische sharia is de enige referentiebron ter uitleg en verduidelijking van alle artikelen van deze Verklaring"
(Deze Verklaring werd op 19 september 1981 gepresenteerd door de Islamic Council of Europe op een congres over mensenrechten in de moslimwereld in Parijs.)

Vandaag hebben we met een groeiende schare aan dhimmi's te maken die de moslims blijkbaar maar al te graag aan een eigen heilsstaat willen helpen. Terug naar het begin van dit artikel: Zwitserland. Daar pleit dhimmi Christian Giordano, professor voor 'sociale antropologie' in Freiburg, er voor om islamitische rechtsprincipes veel sterker in het Zwitsers rechtssysteem te verankeren. In 2008 eiste hij in het tijdschrift van de Zwitserse commissie tegen racisme ('Zeitschrift der Eidgenössischen Kommission gegen Rassismus, EKR) de erkenning van shariarechtbanken, niet alleen in burgerlijke zaken, maar ook bij strafbare feiten als slagen en verwondingen. Giordano motiveert zijn voorstellen met het argument dat de culturele afstand te groot is: "hoe zeer deze migranten zich ook assimileren, er blijft een verschil bestaan, ook tegenover ons rechtssysteem." Om dit verschil weg te werken zou in de toekomst, in functie van herkomst, etniciteit of godsdienst een ander recht moeten gelden. Besluit van de journalist: daarmee zou de Zwitserse rechtsordening gedegradeerd worden en deels buiten werking worden gesteld. (Die Weltwoche 14.10.2009, Ausgabe 42/09)

De moraal

Hadden de Zwitsers het dan zo verkeerd voor als ze in de meerderheid zeggen dat minaretten de speren zijn als aanloop tot de invoering van de sharia? Wellicht was een andere vraagstelling een meer ad rem signaal geweest? Daar kan men even lang over discussiëren als over het geslacht der engelen. Maar de boodschap is duidelijk: geen sharia in ons land. Het gaat hier ten slotte niet om een kinderspel van cowboy en indiaan, maar om de vraag of we verder vrij blijven om het geloof van onze keuze te practiseren, van idee en godsdienst te veranderen of vrijzinnig kunnen zijn in alle mogelijke varianten. Kortom: om echte mensenrechten.


Vorig artikel: (Europese) islam en democratie (2)

----------------------------------------------------------------

(1) Farshoot ligt 300 mijl ten zuiden van Cairo. Plunderingen, vandalisme en brandstichting veroorzaakten minimaal 1 miljoen dollar aan schade. Kopten blijven nog steeds binnen uit vrees voor hun leven.
Veel kopten zijn aangevallen en verwond, zegt de Coptic American Friendship Association (CAFA). Een koptische priester, Benjamin Noshi, liep een schedelbasisfractuur op tijdens de aanvallen en ligt nu in het ziekenhuis. Bijna 3000 moslims plunderden minstens 50 winkels van christelijke eigenaren, waaronder juweliers en apotheken. Veel families zijn uit hun huizen gezet door islamitische inwoners.
De aanvallen werden uitgelokt door het gerucht dat een twintigjarige christen, die momenteel in hechtenis zit, een relatie was aangegaan met een twaalfjarig moslimmeisje.
De koptische bisschop van Farshoot, mgr. Kirollos, zei echter dat de aanvallen ruim van tevoren waren ingepland. Hij suggereerde dat de directeur van een islamitisch instituut in de stad de studenten had aangezet tot de aanval op de christenen. De bisschop bekritiseerde ook de veiligheidsdiensten, die uit het zicht verdwenen op het moment van de aanvallen. Ze verrichtten geen enkele arrestatie en negeerden de roep van slachtoffers om hulp.
“Het is inmiddels duidelijk dat het georganiseerde geweld zich uitbreidt naar meer en meer dorpen met als enige doel de christelijke levens en bedrijven, terwijl de politie toekijkt”, bericht de CAFA. “De laatste 90 dagen vonden er minstens zeven gelijksoortige aanvallen plaats op christelijke dorpen. Minimaal vijf kopten werden daarbij vermoord. Ook zijn vele koptische meisjes en vrouwen ontvoerd en gedwongen de islam aan te nemen met behulp van de Egyptische autoriteiten.”
CAFA deed een beroep op Amerikaanse en internationale mensenrechtenorganisaties de Egyptische regering te verzoeken onmiddellijke actie te ondernemen en christelijke levens en bezittingen te beschermen.
Volgens CAFA leven er ongeveer 18 miljoen kopten in het Midden-Oosten. (27-11-2009 - katholiek nieuwsblad)

(2) Een heel klein voorbeeldje, om het eens niet over het doden van afvalligen te hebben: Khartoum, 30 nov '09. Een 16-jarig christelijk Soedanees meisje heeft vijftig zweepslagen gekregen omdat zij op straat in de hoofdstad Khartoum een als indecent beoordeelde rok had gedragen. De straf werd direct na de uitspraak uitgevoerd. Dat heeft haar advocaat zaterdag meegedeeld. De zaak toont verwantschap met die van de activist Lubna Hussein, die deze zomer wegens het dragen van een „indecente” broek tot veertig zweepslagen werd veroordeeld. In hoger beroep werd zij tot een boete veroordeeld die vervolgens door de officiële Soedanese journalistenbond werd betaald. Tien andere broekdragende vrouwen die met Hussein in het restaurant werden gearresteerd, hebben al wel zweepslagen gekregen. (NCR Handelsblad)

(3) Het ECICV, Expertisecentrum voor Islamitische Culturen in Vlaanderen, is sinds eind 2008 de opvolger van het Gentse Centrum voor de Islam in Europa, CIE. Het ECICV in Brussel krijgt nu subsidies van het ministerie van cultuur. Van cultuur, jawel, voor een godsdienst! Dankzij minister Bert Anciaux. Ook als een eerste klas dhimmi? Wat zegt Abdelhay Ben Abdellah, voorzitter van dat centrum, secretaris van de al Buraq moskee (ook al zo een typisch 'ingeburgerde' Vlaamse naam) in Mechelen, lid van de Moslimexecutieve: "De islam is geen cultuur maar tegelijk is de islam meer dan religie alleen. Het wezen van de islam is van een religieuze orde." (Interview in het tijdschrift MO*, 26 november 2008). Maar men geeft er een draai aan: 'Het ECICV is een niet-religieuze organisatie die op een objectieve manier informatie verzamelt en verspreidt rond de verscheidenheid aan islamitische culturen die Vlaanderen rijk is.' Een 'niet-religieuze organisatie' die informatie verspreidt over één godsdienst, met geld van Cultuur. Jaarsubsidie: 200.000 euro. België is echt het land van surrealisten. Niets is wat het lijkt. Ben Abdellah is overigens nog actief geweest in de politieke - ondertussen ter ziele gegane - partij Spirit, met als enige grote stemmentrekker van die partij... Bert Anciaux, zoon van. Vriendendienstje?