Vorige week was het Pasen: feest in het Vatikaan en in de Derde Wereld dat wel, maar het “vrijgevochten” Westen liet de religieuze kelk maar al te graag aan zich voorbijgegaan. Die bewuste Paaszondag deed mij steevast terugdenken aan mijn jonge jaren, toen mijn ouders mij op kerkelijke feestdagen nog manu militari meenamen naar de eucharistieviering, toen de jeugd nog perfect wist waarvoor Pasen stond en toen men nog vol verwachting de lucht aftuurde op zoek naar vliegende Paasklokken met eieren erin.
Nochtans zijn er sindsdien amper tien jaren verstreken.
Maar vandaag zijn de kerken leeg, zelfs op feestdagen. Vandaag is er niemand onder de jeugd die nog weet dat Pasen eigenlijk het feest is van de verrijzenis van Jezus Christus. Vandaag draait alles om de eieren, en die komen al lang niet meer van de Klokken, maar van de Paashaas, of zelfs gewoon van de eigen ouders. Men doet immers ook geen moeite meer om onze tradities nog in ere te houden. Er is meer sfeer op Halloween dan op Pasen. De kerstman brengt meer geschenken dan Sinterklaas. Rendieren hebben probleemloos de witte schimmel vervangen. Ons seculier cultuurrelativisme en antiklerikalisme heeft onze tradities - ons immaterieel erfgoed - niet versterkt, maar verarmd en in bepaalde gevallen zelfs gewoonweg vernietigd. En niemand die het kennelijk nog iets kan schelen. De barricaden blijven onbemand, het forum blijft leeg.
We zijn een rotverwend volk zonder verhalen geworden.
Ik verwijt het post-modernisme en de seculiere moraal niets. Ik ben dan ook geen “Opus Dei” oerconservatief, maar ik schrijf de teloorgang van onze tradities en onze waarden wel op conto van deze maatschappelijke verschraling. Het “moderne gezin” degradeert het traditionele gezin tot een curiosum, terwijl “gay guys” een trendy’ere connotatie gekregen hebben dan “heteromannen”. De vrije markt wordt verguisd door rijke oud-Yuppies die nu plots het Licht gezien denken te hebben en net datgene gaan bestrijden wat hen ooit welvaart gebracht heeft. Zij overspoelen de grootsteden met hun riante inkomens, jagen de vastgoedprijzen de hoogte in en ontzeggen zo de traditionele hardwerkende Vlamingen tal van geneugten des levens, geneugten die zijzelf vroeger wel gekend hebben. Zij die zich ooit zelf mateloos gelaafd hebben aan de borsten van het grootkapitalisme, keren zich nu als windhanen tegen het systeem dat hun allesbehalve windeieren gelegd heeft.
De wegwerpmaatschappij heeft voor zulk inconsequent gedrag zelfs een sociologische term bedacht, "bourgeois bohémien".
Maar ze zouden geen nietsontziende allesrelativerende kaste van kaviaarsocialisten zijn, moesten ze ook deze term niet dermate bewerken en verbasteren tot het trendy klinkende vierletterwoord "bobo", of hoe ze er zelfs in slagen om een traditioneel scheldwoord om te vormen tot een “fancy” begrip dat elk lid van hun “zonder haat straat” sekte ongegeneerd wil claimen. Wij, traditionalisten, zijn in het Westen een bedreigde soort geworden, een uitstervend ras in de marge van deze zelfverklaarde boven-alles-verheven subcultuur van de “progressiviteit”.
In the era of post-modernism many media and psychologists stipulate how parents must raise their children. The parents do not know what to do : following those new predicted concepts or keep walking on the old-fashioned path. Many parents cannot chose and do nothing. Those children are raised in almost unlimited freedom. This lack of parental authority results in juvenile delinquency. A severe authoritarian parental regime can resolve to this problem. In de zomer van 2003 vatte ik op deze wijze de hedendaagse opvoedingsproblematiek samen. Volgens mij is en blijft het immers een kerntaak van de ouders om hun kinderen op te voeden volgens de lange continue traditie van onze volksgemeenschap.
Men mag zijn kinderen niet té vroeg “loslaten”, en men moet verantwoordelijkheid blijven dragen voor zijn eigen kroost. Crèches en onthaalmoeders mogen dan wel als “liberale” oplossingen - die tegemoetkomen aan de wensen van de “hardwerkende” tweeverdieners - verkocht worden, maar in wezen doen dit soort maatregelen exact hetzelfde als de socialistische welvaartsstaat: ze maken komaf met de idee van individuele verantwoordelijkheid. Elke burger heeft zichzelf tegenwoordig het recht toegeëigend om kinderen op de wereld te zetten, maar vindt anderzijds wel dat het de plicht van de staat is om in te staan voor hun opvang en opvoeding. Ben ik de enige die daar een bezwaar tegen heeft? Ben ik de enige die vindt dat ouders hun kinderen zelf moeten grootbrengen, en dat niet mogen outsourcen aan anderen?
De Amerikaanse republikeinse oud-senator Richard Santorum (Pennsylvania) schreef onlangs het boek met de alleszeggende titel "It takes a family" waarin hij een zéér behoudensgezinde visie gaf op de familiewaarden en op het functionele gezin, en net daarom tonnen kritiek te verwerken kreeg vanwege de zelfverklaarde "intellectuele elite" van "progressieve" pedofilie-relativerende, necrofilie-promotende en bestialiteiten-tolererende gay-parade-attendenten. Geen goed woord kon er af voor het boek of voor Santorum, maar eerlijk gezegd: hij had verdomd gelijk.
Personally, I am raised quite laxly by my folks. I was always allowed to go out when and where I wanted. Permission of my folks was not needed. Before my fifteenth birthday, I was obliged to stay at home, but later on, I was free ! In the early years, I often abused that freedom by smoking and drinking in such ways that even my libertarian folks got angry. But instead of punishing me or reducing my level of freedom, they let me do my thing. They were convinced of the fact that I had to find my own limits. Nowadays, I am quite a regular boy who likes drinking. I have met the boundary and I can live with it ! I also reduced the smoking to a single cigarette in the week. In my specific case, self-governing caused exaggeration and mistakes in the beginning but afterwards, I grew adult and now, my life is equal to that of almost all other adolescents (even to those who were raised very severely). I understand that laxity may cause criminality but parents, even if they prefer ‘self-governing’ instead of a strict regime, have to teach their kids some values and moral structures. The variety of educative ways is very crucial for mankind, because if all men were the same character, the world would be a very dull place. Deze getuigenis van een 17 jarige bewijst dat het huidige opvoedkundig-nihilisme niet per definitie moet leiden tot wangedrag, maar je weet wat ze zeggen: de uitzondering bevestigt de regel.
Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be
Read more...
