Voorrang van Rechts? Voorrang voor ongelukken.

Geachte mensen,

Zoals jullie weten zal morgen, 1 Maart 2007, de regels van voorrang van rechts wijzigen.
Ik heb al vandaag het gevolg mogen meemaken. Een vrouw kwam van rechts aangereden en stopte (helemaal). Ze stond dus haar voorrang af. Ik kom toe aan het kruispunt en mevrouw VERTREKT weer. Dank u voor ABS want ik heb alles mogen toeslaan anders zat ik in mevrouw haar deur. Mevrouw is vandaag in fout, alleen doet ze teken dat ze voorrang van rechts heeft... morgen zou ze gelijk krijgen.

Het verkeer zal veel veiliger zijn indien men de VOORRANG van rechts zou AFSCHAFFEN.
Neem de hoofdbanen als voorrangswegen waarbij alle zijtakken voorrang aan moeten verlenen aangeduid met een stopstreek.

Wanneer twee hoofdbanen samenkomen, wat dan? Een rotonde, verkeerslichten of één stopstreep. Als Hoofdbaan 1 eindigt in Hoofdbaan 2 dan blijft Hoofdbaan 2 een voorrangsbaan.
Voorbeeld dat ik ken:

In dit geval zou ik voorstellen dat er een stopstreep komt op de Dansaertstraat waar deze overloopt in de Stationstraat.

In deze situatie krijgt je een zijstraat dat samenkomt met 2 hoofdbanen, oplossing: Rotonde.
(Omgeving Groot-Bijgaarden & St-Agatha-Berchem).Of is dat te moeilijk? Voor mij is het bovenstaande logischer en veiliger, meer nog het verkeer zal vlotter verlopen.

Read more...

Het Turkse Staatsnegationisme (Vincent De Roeck)

In juli 1915 voorspelde een Turkse politieagent het reeds in een gesprek met het Deense Rode Kruis. Eerst vermoorden we de Armeniërs, daarna de Grieken en de Koerden. En effectief, na de jarenlange genocide op miljoenen Armeniërs, begon Turkije de Griekse minderheden aan de eigen westkust en op het eiland Cyprus te vervolgen en te deporteren. Vandaag de dag blijven dus nog enkel de Koerden over en ook daar wordt met de gekende Turkse grundlichkeit een mouw aangepast. De Koerden worden in Turkije vandaag nog steeds onderdrukt, achteruitgesteld, vervolgd en uitgemoord, al wil geen enkele Turk of Eurocraat dat gezegd hebben. De voorspelling van de politieagent werd volledig bewaarheid. Zo'n moordlustig volk zonder ook maar een grijntje respect voor mensenrechten hoort volgens mij niet thuis in Europa, misschien zelfs niet eens in onze wereld.

Hoe is het dan toch zo ver kunnen komen? Hoe is het mogelijk dat wij op het punt staan een land tot de Europese Unie te laten toetreden dat niet eens in Europa ligt, dat totaal geen respect heeft voor de mensenrechten, dat één van de 25 EU-lidstaten nog steeds niet erkent en dat nog steeds op voet van oorlog leeft met een andere EU-lidstaat? Turkije bezet vandaag nog steeds een deel van Cyprus en weigert het bestaan van een Armeense genocide te erkennen. Turkije is straatarm en koestert "oneuropese" waarden waardoor een opname van Turkije de Europese Unie niet enkel zal verlammen, maar uiteindelijk zelfs helemaal zal ontmantelen. Hoe is het, deze werkelijkheid van zaken indachtig, dan toch mogelijk en verklaarbaar dat het merendeel van de Europositivo's een Turkse toetreding wel genegen zijn?

Totaal onterecht wordt vaak verwezen naar een eerder gedane belofte aan Turkije. In 1963 sloot de Europese Economische Gemeenschap een associatieverdrag met Turkije waarbij dat land op termijn tot de EEG zou kunnen en mogen toetreden, net zoals het ook lid geworden was van de NAVO. Indertijd was iedereen tevreden met deze omfloerse bewoordingen. Turkije had immers een engagement op zak en de toenmalige Europese leiders waren voorlopig van Turkije en zijn aspiraties verlost. Hun ijdele en naïeve hoop dat dit alles wel zou overwaaien, ligt vandaag dus mee aan de bodem van de huidige crisis. Hun après nous, la déluge kunnen we wel zeer letterlijk nemen, want na een eventuele Turkse toetreding kunnen we inderdaad een zondvloed verwachten in West-Europa, een zondvloed van nieuwe migranten.

Nochtans is die belofte vandaag niet meer bindend. De EEG was louter een economische alliantie en bestaat vandaag, na de EU-verdragen van Maastricht, Amsterdam, Brussel en Nice, niet meer. Maar niemand heeft het lef Turkije hierop te wijzen. De EU is een politiek project geworden, waar geen plaats is, en in mijn ogen ook nooit zal zijn, voor een land als Turkije. Willen we de EU niet volledig in diskrediet brengen, moeten we eens definitief afstand gaan nemen van de huidige salamitactiek, de politiek van de voldongen feiten. Het Europese volk, ofschoon dit het establishment klaarduidelijk niets kan schelen, blijft dit niet eeuwig pikken. Of hebben de Eurocraten de uitkomst van de referenda in Frankrijk en Nederland misschien totaal anders geïnterpreteerd?

Het miskennen van de Armeense genocide is ook een officieel Turks staatsstandpunt. In de nieuwe strafwet worden afwijkende meningen op dit staatsnegationisme met 15 jaar eenzame opsluiting bestraft. Nochtans is het erkennen van deze genocide een voorwaarde tot toetreding, net zoals de erkenning van de Holocaust ook een voorwaarde is. Tussen 1915 en 1917 werden bijna 2 miljoen Christelijke Armeniers - voor de ogen van de ganse wereld - uitgemoord door de Ottomanen als gevolg van een besluit van de Turkse dictatuur om de Christenen te deporteren naar Oost-Turkije waar op hen niet het beloofde land wachtte, maar wel de dood.

Hoewel louter deze drie jaren internationaal als "genocide" gekwalificeerd worden, waren de Turken toen niet aan hun proefstuk toe. Deze genocide was niet enkel het intrieste hoogtepunt van decennialang onderdrukking en sporadische zuiveringsacties maar ook de voorbode van hun latere onverdraagzame verknechtingspolitiek tegen de Griekse en Koerdische minderheden. Op 1 april 1909 vond zo'n "sporadische" actie plaats in Adana, toen op één enkele nacht maar liefst 30,000 Armeniers afgeslacht werden. De andere steden en regio's van Cilicië kwamen nadien ook nog "sporadisch" aan de beurt. Niet enkel de Armeniërs waren kop van jut in Turkije, maar ook de Grieken (meer dan 400,000 doden in dezelfde periode) en de Assyro-Chaldeeërs (een kleine 50,000 doden) deelden zwaar in de klappen. Tot op vandaag weigert Turkije deze gebeurtenissen te erkennen, laat staan hun verantwoordelijkheid en dito schuld.

De Turkse indoctrinatie speelt op alle maatschappelijke vlakken en begint met het onderwijs waar deze genocide doodgezwegen wordt, gevolgd door de strafwet die afwijkende meningen zwaar bestraft. Op school krijgt de Turkse jeugd dit staatsnegationisme als leervak opgedrongen. Nochtans verbieden de Europese Unie en elke regel van goed fatsoen dergelijke praktijken. Opvoeding door geschiedenis vormt de basis voor een democratisch Europa, klinkt dit in Europraat. Nochtans weigert Turkije zich ook maar enigszins hiernaar te conformeren en leggen wij hun toetreding geen strobreed in de weg.

Een staat die nu al een eeuwlang pertinent weigert om de eigen misdaden uit het verleden onder ogen te zien en de nagedachtenis van de slachtoffers perverteert door geschiedenisvervalsing, verdient het volgens mij niet om lid te worden van een waardengemeenschap die de Europese Unie pretendeert te zijn. De Turkse barbarennatie hoort volgens mij niet eens tot het concert van beschaafde volkeren, laat staan tot Europa.

Dit artikel is in hoofdzaak gebaseerd op bronnenmateriaal uit het boek "Een brug te ver : Turkije in de Europese Unie".

Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be

Read more...

R.I.P. De Stemmenkampioen °2004-2007+

De Stemmenkampioen

Beste panellid,

U hebt sinds 2004 trouw deelgenomen aan onze internetenquête naar het stemgedrag in Vlaanderen. Maar aan alle liedjes komt een einde, ook aan 'De Stemmenkampioen'.

'De Stemmenkampioen' was een samenwerking tussen drie professoren van de VUB en 'Het Laatste Nieuws' en had tot doel informatie te vergaren over de beweegredenen achter verschuivingen in het stemgedrag. Toen we met het project begonnen, was het het eerste in zijn soort in België. Nu zijn internetenquêtes gemeengoed geworden. Zowat alle media doen ze of hebben ze gedaan.

'De Stemmenkampioen' heeft zijn pioniersrol vervuld en stopt er bijgevolg mee. U zal niet langer iedere week een 'vraag van de week' in uw mailbox krijgen en ook niet langer een maandelijkse vraag naar uw stemkeuze. De databases met de persoonlijke gegevens van de deelnemers aan het onderzoek zullen worden vernietigd. De geheimhouding en de privacy van alle deelnemers blijven volledig gegarandeerd.

Wij danken alle panelleden voor de trouwe deelname aan dit project. Daarom verdelen we 36x de cadeaubox 'Trendy tafelen' onder alle panelleden. De Cadeaubox Trendy Tafelen geeft recht op een driegangen-menu voor twee (exclusief dranken) in een selectie eigentijdse restaurants.

Met dank en vriendelijke groeten,
De Stemmenkampioen

Read more...

Royal Airlines (Vincent De Roeck)

Het is een publiek geheim dat de Belgische vorst, koning Albert II van Saksen-Coburg Gotha, op zijn oude dag van oordeel is dat het beter toeven is aan de Franse Riviera dan in zijn eigen regenachtig landje dat verscheurd wordt door een politieke burgeroorlog waaruit voor hem en zijn gevolg geen heelhuids ontkomen meer aan is. De kans dat zijn nageslacht de troon nog lange tijd in handen zal houden, neemt met de dag af. Met dank aan de escapades van zijn zonen, kroonprins Filip en prins-marinier Laurent. De kans dat België zijn 200ste verjaardag niet halen zal, wordt door elke weldenkende burger als meer dan reëel beschouwd. Redenen teboven dus om eieren voor zijn geld te kiezen en steeds vaker uit te wijken naar de Azurenkust, waar de koninklijke familie de beschikking heeft over een gigantische vakantievilla. In Nice is het voor de Saksen-Coburgs immers zeer aangenaam om wonen. Iedereen spreekt er Frans. Italië is dichtbij. De van het onderdrukte Vlaamse volk gestolen dotatie-overschotten kunnen er probleemloos aangewend worden in menig Monegasks casino. Voor koning Albert II is het er het paradijs op aarde. En laat ons eerlijk zijn. Wie kan het hem kwalijk nemen? Als het schip vergaat, kan de kapitein best al lang weg zijn.

Het schokerende aan dit relaas is echter niet zozeer de grootorde van zijn publieke dotatie als staatshoofd, van elke dotatie, noch het intrinsiek ondemocratisch karakter van zijn koningschap, van elk koningschap, noch de lafheid eigen aan deze vaandelvlucht maar wel de ongekende verspilzucht van zijn francofone entourage. In 2005 waren koning en koningin in totaal voor minstens 120 dagen in Frankrijk. Zelfs president Bush - die bekend staat voor zijn overvloedige vakanties op zijn ranch in Texas - kan hieraan nog niet eens tippen. Meer dan 45 maal werd de navette Brussel-Nice door de vorst en vorstin gedaan. De eerlijkheid gebiedt mij wel om hieraan toe te voegen dat het vorstenpaar deze trip 13 keren uit eigen - lees: via hun op de kap van de burgerij bekomen royale dotatie - zak betaald heeft via conventionele luchtvaartmaatschappijen.

Geen vuiltje aan de lucht dus zou U zeggen? Inderdaad. Ware het niet dat de overige 32 aller-retours wel volledig door de belastingbetaler bekostigd werden en dit bovenop die bewuste jaarlijkse toelage. Deze 64 vluchten werden immers uitgevoerd door de passagiersvliegtuigen van het Belgisch leger via de beperkte nationale defensiebudgetten. Het gemiddeld aantal gasten dat het vorstenpaar met deze vliegtuigen meenam, loopt daarenboven in de tientallen met een piek op één vlucht in oktober 2005 van maar liefst 67 niet-koninklijke gasten! Van verspilzucht en machtsmisbruik gesproken! Terwijl ons rollend materieel verkommert en onze krijgsmacht ten onder gaat aan intern wanbeleid en te krappe budgetten, gooit minister André Flahaut (PS) het geld door ramen naar buiten om de koning en zijn gasten te plezieren, iets wat normaliter onmogelijk de bedoeling kan zijn. De jaarlijkse dotaties werden juist voorzien om voor eens en altijd komaf te maken met de koninklijke kleptocratie van de schatkist zoals we gezien hebben onder Mobutu.

Een ander ergerlijk element inzake is de onhebbelijke houding van de bevoegde politieke instanties achteraf. In december 2005 werd defensieminister Flahaut (PS), die telkens groen licht gaf voor die “militaire” vakantievluchten en politiek verantwoordelijk is voor het doen en laten van de koning als opperbevelhebber van het leger, hierover in de senaat geïnterpelleerd door een aantal senatoren, waaronder ook Karim Van Overmeire (VB). Vooreerst hield André Flahaut (die in de senaat trouwens steevast weigert ook maar één woord Nederlands te spreken waardoor tolken louter pro forma voor hem de vragen moeten vertalen) vol dat er van het aantal vluchten en passagiers van legervliegtuigen geen officiële rapporten bestaan. Nadat senator Van Overmeire echter dergelijke rapporten in de senaat bovenhaalde, moest Flahaut plots een bocht van 180 graden nemen en weigerde hij abrupt elke vorm van commentaar omwille van de "privacy van de koning". Nadien ging Flahaut zelf in de aanval en snauwde hij in de taal van Molière naar de senatoren dat ze "hun neus niet moeten steken in details". Hiermee zat de question time van minister Flahaut erop en verliet hij het halfrond, schuimbekkend van woede.

Summa summarum. Wat leert men uit deze historie? Ten eerste misbruikt de koning dus zijn macht door legermaterieel aan te wenden voor persoonlijke doeleinden die los staan van zijn functie als monarch. Ten tweede wordt de feitelijke oprichting van een Royal Airlines als legersmaldeel door de bevoegde minister niet eens in vraag getrokken. Ten derde weigert diezelfde minister het grondwettelijk beginsel te erkennen dat de senatoren de minister ondervragen en niet vice versa. Tenslotte vindt de bevoegde PS-minister het "een detail" dat de vertegenwoordigers van de natie weten wat er met hun belastinggeld gebeurd. Eén ding weten we alvast zeker. Een ticketje met Royal Airlines zal zeker niet goedkoper geweest zijn dan een aller-retour met Virgin Express of Ryanair.


Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be

Read more...

Einde van De Stemmenkampioen (Hoegin)

Knack meldt vandaag dat De Stemmenkampioen afgeschaft wordt. Het «progressieve» verbond van VLD en De Morgen tegen De Stemmenkampioen haalt daarmee haar slag thuis.

Het zag er verleden week al niet goed uit, toen geen nieuwe weekvraag gelanceerd werd, en deze week ziet het er al niet veel beter uit. Het bericht van Knack dat De Stemmenkampioen afgevoerd wordt is dus niet helemaal een verrassing, maar een spijtige zaak is het wel. Nog opmerkelijker is dat Knack schrijft dat Het Laatste Nieuws de resultaten van de peiling van februari zelfs niet durft te publiceren, uit vrees voor meer controverse. Dit is toch wel iets om even bij stil te staan. Durft die krant de resultaten niet te publiceren omdat de cijfers geen steek houden, of vreest ze voor meer problemen met De Morgen of de VLD? Als het laatste het geval is, zegt dat iets over de toestand waarin de «democratie» in Vlaanderen zich vandaag bevindt. Dat uitgerekend een krant als Het Laatste Nieuws bang is van enige controverse zou toch de wenkbrauwen moeten doen fronsen.

Hoe dan ook, als het definitief gedaan is met De Stemmenkampioen betekent dit ontegensprekelijk een enorme verschraling van het peilingslandschap in Vlaanderen. De laatste peiling van Le Soir en RTBf is al meer dan anderhalf jaar oud, en dus resten enkel nog de driemaandelijkse peilingen van De Standaard/VRT en La Libre Belgique/De Morgen/VTM/RTL TVi. Die twee peilers samen produceerden in de loop van één jaar ongeveer acht peilingen, terwijl De Stemmenkampioen in z'n eentje al meer dan tien maandelijkse peilingen leverde. Alleen wie problemen had met de boodschap die De Stemmenkampioen bracht kan dus met het einde ervan tevreden zijn.

Read more...

Geen Vlaamse Vlag In Riga (Vincent De Roeck)

Waarom hangt er geen Vlaamse vlag aan de Belgische ambassade in Riga (Letland), maar wel een Waalse en een Brusselse? Een foutje?

Het Koninkrijk België beschikt in de Letse hoofdstad Riga recentelijk over een eigen ambassade. Voorheen moesten de Belgische onderdanen zich in Riga immers wenden tot de Nederlandse ambassade. Het nieuwe Belgische ambassadegebouw, gelegen op een paar honderd meter van het Letse “Vrijheidsbeeld” (officieel “Voor Vaderland En Vrijheid” genoemd), is een pareltje van Jugendstilarchitectuur en straalt aanzienlijk wat grandeur uit, een welvarend land als België waardig. Maar deze aangemeten Belgische waardigheid (ook wel “Belgitude” genoemd in sommige kringen) geldt zeker niet voor de communautaire neutraliteit van ambassadeur Christian Verdonck en “zijn” ambassade. Zelfs integendeel, zoals blijkt uit deze foto.

De prachtige met vlaggen gedrapeerde ambassadegevel is een regelrechte aanfluiting van alles waarvoor ons land pretendeert te staan. Naast de Belgische driekleur wapperen immers ook de regionale vlaggen van Wallonië en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Geen vuiltje aan de lucht denkt u. Inderdaad, ware het niet dat de Vlaamse vlag echter nergens te bekennen is. Nochtans is de Vlaamse belastingbetaler de grootste financier van de Belgische staat en van zijn diplomatie. Het minimum dat Vlaanderen mag verwachten van die Belgische staat is toch wel het respect van zijn gelijkwaardigheid aan de andere gefedereerde entiteiten. Zoek ik hier misschien spijkers op laag water? Ben ik misschien helemaal paranoia aan het worden?

Hoe vreemd deze situatie ook mag lijken, ik kan geen enkele rationele verklaring vinden voor het niet ophangen van de Vlaamse vlag, maar wel die van de andere Belgische regio’s. U wel?

Ofschoon ik niet eens verwacht dat er aan elke Belgische consulaire post een Vlaamse vlag hangt - de portefeuille buitenlandse zaken is nu éénmaal een federale bevoegdheid - kan ik met deze praktijk toch ook niet instemmen. Als een ambassadeur per se bepaalde regionale symbolen aan zijn gebouw wil hangen, dan getuigt het in mijn ogen enkel maar van een minimum aan sereniteit en neutraliteit om de symbolen van alle regio’s te gebruiken, en niet enkel die van twee van de drie grondwettelijk erkende deelstaten. Zijn arbitraire keuze inzake stelt hier zware problemen.

Joehoe, Brussel? Heeft iemand van jullie mijn opwerpingen gelezen? Of moeten de Vlamingen deze vernedering zonder meer over zich heen laten gaan? Want ja, alles went natuurlijk.


Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be

Read more...

Open brief aan de hoofdeconoom van premier Verhofstadt

Zoals de aandachtige lezer zal opgemerkt hebben, het artikel van WorkForAll over de statistische stijging van de tewerkstelling in De Tijd op 13 Februari 2007 is niet in goede aarde gevallen bij het Planbureau. Vermits wij hier geen polemiek willen starten maar eerder een positieve bijdrage leveren tot het debat hebben we voor wat verdere toelichting gezorgd in een open brief. We zijn het in alle geval eens met het Planbureau en de premier over de maatschappelijke uitdagingen en delen de doelstellingen. Hieronder de open brief, gevolgd door de repliek op 15 Februari 2007 van Stan Maes, de hoofdeconoom van premier Verhofsdat

Over het verschil tussen tewerkstelling en werk.

Enkele suggesties daaromtrent.

Geachte heer Maes,

Laat mij toe even in te gaan op uw repliek in De Tijd naar aanleiding van ons opiniestuk over de toename van de tewerkstelling. Ik ben vooreerst een beetje verrast door de emotionele en persoonlijke toon. Tenslotte gaat het vooral over een correcte lezing van statistieken die op de website van het Planbureau te vinden zijn.

Komt daarbij dat u ons opiniestuk voorstelt als een persoonlijke aanval op Verhofstadt, of althans Verhofstadt-II. U moet weten dat in de tekst die wij naar De Tijd gestuurd hebben de naam Verhofstadt zelfs niet voorkomt. Die associatie heeft De Tijd erbij gezet. Een regering dient op haar resultaten bekeken te worden en niet op haar naam. Haar samenstelling is trouwens zeer heterogeen met zowel blauwe maar vooral rode schakeringen. Ook het naschrift heeft u blijkbaar niet gelezen. Daarom neem ik het hier over.

"Men kan zich afvragen of die 200 000 jobs een maat voor niets geweest zijn. Tenslotte is toch een deel van de werklozen geactiveerd en dat is sociaal te verkiezen boven ze te laten verkommeren in een kleefmat. Dat is niet alleen een sociaal maar ook een moreel probleem waarbij er gevallen bekend zijn van derde generatie werkloosheid. Wat betekent dat er een groeiende groep is van mensen die opgevoed zijn in een omgeving waar ze hun ouders nooit zien werken hebben. Dit leidt dan tot moreel verval zoals Theodore Dalrymple het treffend weergeeft in zijn boeken zoals 'Life at the bottom.' Dit is ook een uitgesproken probleem van de grootsteden. Er is blijkbaar in Charleroi zelfs een betoging geweest om de aangehouden corrupte politici terug uit de gevangenis te halen. Het kon ook elders gebeuren maar het toont aan hoe zelfs corrupte maar machtige leiders als 'anti-held' door 'het volk' kunnen binnen gehaald worden. Brood en spelen is al eeuwen oud.
De vraag is evenwel wat de gevolgen zijn om deze gesubsidieerde jobs in het leven te roepen. Om te beginnen is het moreel en sociaal bedenkelijk. Men zet mensen aan het werk, en sommigen worden betaald om niet te werken, maar de vraag is of dit wel het beste is voor de ontplooiing van deze mensen. Is het een vorm van bezigheidstherapie of draagt het bij tot de zelfontplooiing van deze mensen als burgers van deze samenleving? Het doet een beetje denken aan de massale aanwervingen door de overheidssector in de jaren 70. Dit was ook de beginperiode van het einde van de golden sixties.
De kost is duidelijk ook niet neutraal voor de overheidsfinanciën en dus via de belastingsdruk evenmin voor de competitiviteit van de private sector. Stel nu even dat men die 15 miljard zou aangewend hebben als een vermindering van de globale belastingsdruk met 10 %. Stel nu ook even dat men deze belastingsvermindering exclusief zou toekennen aan de private arbeidsmarkt. Dit is niet zo onrealistisch want arbeid wordt in de publieke sector in feite niet belast behalve op papier. De bedragen worden gewoon van de ene overheidsdienst naar de andere overgeboekt. Dit komt grosso modo overeen met 5000 euro per werkende Belg in de private economie.
We hoeven hier geen tekening bij te maken maar dit zou een echte economische boom als effect hebben. De loonkost zou voor de bedrijven met 10 à 20 % dalen (afhankelijk van het bedrijf en het arbeidsintensieve karakter). Men kan verwachten dat er zich verschillende effecten zouden voordoen. Die 15 miljard zal men terugvinden in hogere nettolonen, extra personeelsaanwervingen, wellicht ook in nieuwe economische activiteiten en een verbetering van de export positie op de internationale markt. De werknemers zelf zullen wellicht iets meer consumeren maar ook meer sparen en investeren. Via het spaarwezen komt dan een deel ter beschikking van de bedrijven om opnieuw te investeren waardoor er meer aanwervingen gebeuren, enz. Er zal ook een ander effect optreden: werken wordt terug lonend en werkloosheid zal met al die niet ingevulde vacatures snel gaan dalen. Tenslotte, men zal wellicht een half miljoen meer mensen terug een job bezorgd hebben maar deze keer zullen het productieve jobs zijn waarvoor er een echte vraag bestaat. M.a.w. de huidige negatieve spiraal zal een positieve spiraal geworden zijn.
Wat illustreert dit alles? Namelijk dat er niet alleen niets gratis is maar vooral dat de juiste (lange termijn) beleidsopties kiezen en uitvoeren wel degelijk een verschil maken. Dit moet dringend duidelijk worden voor alle stemgerechtigde burgers. Het is ook dringend dat de overheidssector zich terugtrekt en zich gaat focussen op haar kerntaken. En dat geldt ook voor de politici en hun aanhangsels. Micromanagement kan men beter aan de markt overlaten."

Ik volg hier even uw repliek in volgorde.

Dat WorkForAll geen nieuwe ideeën zou aanreiken klopt helemaal niet met de werkelijkheid. WorkForAll werd zelfs opgestart naar aanleiding van een voorstel om 1 miljoen mensen terug een waardige job te bezorgen . Dit plan werd het KickStartPlan genoemd en vertrok van het principe dat de belasting op arbeid dermate hoog is dat ze grondig de markt verstoort. Daarom het idee om toe te laten alle werklozen te laten aannemen aan een nettoloon met behoud van SZ dekking. Na een overgangsfase van 5 jaar zou dit dan voor iedereen gelden. Hoewel men kan discussiëren over de praktische modaliteiten van de invoering in ons verstard sociaal systeem, zou een dergelijke maatregel vooreerst blijvende effecten ressorteren, effectief de competitiviteit ten goede komen, de koopkracht verhogen en de inactiviteitsval wegwerken en geen extra middelen van de begroting vergen. Integendeel, men kan zich verwachten aan stijgende inkomsten voor de overheid. Voorwaarde is wel dat de overheid zelf ook saneert en efficiënt wordt en al dan niet met verschuiving van de belastingsdruk naar verbruikersbelasting moet de globale belastingsdruk drastisch verlaagd worden. Als dat goed uitgevoerd wordt dan zal de burger geen enkele dienst moeten ontberen en zal de verbruikersbelasting globaal gezien niet moeten verhoogd worden. De ECB studie over de overheidseffïëntie levert hiervoor de basis. Ierland heeft ook 25 jaar geleden empirisch bewezen dat het werkt.

Onafhankelijk zijn wij ook. En wij leveren correcte en genuanceerde analyses. Wij zijn in de eerste plaats onafhankelijk omdat wij geen bindingen hebben met welke belangengroep dan ook. Onze analyses mogen dan bij wijlen scherp zijn, we doen er alles aan ze te baseren op objectieve feiten en data. Wij gaan niet uit van een ideologische analyse, maar vanuit een analyse die de mens als burger als de centrale actor beschouwt in de samenleving. Met zijn goede en slechte kantjes. Daarom werd ook een multiple regressieanalyse uitgevoerd om de groeifactoren in Europa te analyseren. Deze studie was een van de eerste in zijn soort. Uit deze studie kwam naar voren dat een overmatig overheidsbeslag de eerste oorzaak is van de hoge werkloosheid, met daaraan gekoppeld een te grote afhankelijkheid van belastingsontvangsten uit inkomsten. Er zijn natuurlijk correlaten. Het gebrek aan flexibiliteit van de arbeidsmarkt, het gebrek aan ondernemingszin, de complexiteit van onze instellingen, wetgeving en sociale zekerheidssysteem zijn er de uitingen van. Er is een hele waslijst op te noemen, maar ze zijn vooral een weerspiegeling van de entropie die in ons systeem binnen geslopen is. De voorbije week zijn er nog anderen die dit nogmaals aan de kaak gesteld hebben. Om te beginnen de Nationale Bank, maar zelfs de ambtenaren van het ministerie van financiën en Minister Van de Lanotte. Ook het VLD congres heeft hier een paar pijnpunten beproken (maar niet noodzakelijk in de resoluties opgenomen).

Dit alles spreekt de facto tegen als zou WorkForAll zich niet bewust zijn van de uitdagingen. Integendeel, onze doelstellingen zijn veel ambitieuzer dan wat de meeste groeperingen aandurven maar vergen dan ook meer ingrijpende maatregelen. Structurele systeemfouten en misgroeiingen kunnen niet verholpen worden door een resem micromaatregeltjes maar vergen een radicale vernieuwing van de basisstructuur.

Voor de cijfers hebben wij de synoptische gegevens van het Planbureau gebruikt. Ten einde de cijfers toegankelijker te maken, werd hierbij in grafiekvorm de aangroei van de tewerkstelling t.o.v. 1999 in beeld gebracht. Wij bevestigen dat de tewerkstelling gestegen is. Wij spreken echter tegen dat het aanbod van effectieve productieve arbeid ("werk") gestegen is.

De tewerkstelling is inderdaad gestegen min of meer op een lineaire manier tussen 1996 en 2007 met een snellere groei tot 2001 om dan twee jaar zelfs lichtjes negatief te worden en dan vanaf 2003 zijn normale groei te hernemen. We herkennen hierin de opkomst van de internet en telecom boom die in 2001 tot een halt kwam.
Deze discussie gaat evenwel vooral over de laatste jaren en wie in de tabellen naar de labels kijkt, ziet onmiddellijk dat dit in eerste plaats een statistisch gegeven is. Daarom is het belangrijk de componenten van deze aangroei te vinden. Het volstaat daarvoor naar de componenten te kijken die in dezelfde periode evenzeer gestegen zijn. Die twee componenten zijn enerzijds een aangroei van het ambtenarenbestand en anderzijds een aangroei van de personen met een RVA-uitkering. In deze tweede groep gaat het vooral over loopbaan onderbrekingen en activeringsprogrammas. De som van de twee grote componenten is nagenoeg identiek aan de aangroei van de tewerkstelling. Deze twee componenten worden beide grotendeels met belastingsontvangsten bekostigd. Het valt ook op dat deze componenten gestadig gestegen in lijn met de groei van de totale bevolking en met een zekere stabilisatie in de laatste jaren. Het lijkt er dan ook op dat deze aangroei eerder een continue gegeven zijn dat weinig te maken heeft met een regerinsgwisseling.

Vooreerst het ambtenarenbestand. Dit is effectief nog eens met 51 000 eenheden toegenomen. De cijfers laten niet toe na te gaan of hier statutaire contractuelen tussen zitten, maar we nemen aan dat dit effectief benoemde ambtenaren zijn. U zegt dat dit een inhaalbeweging is, maar dat is dan wel een inhaalbeweging die al 50 jaar aan de gang is met een toename die veel sterker is dan de bevolkingsaangroei. In vergelijking tot andere landen scoren we hier ook slecht. Nochtans, veel administraties kunnen het werk niet aan. Dit alles heeft veeleer te maken met een onnodige complexiteit van de structuren en wetgeving waarbij extra ambtenaren aannemen geen soelaas zal bieden. Het legt wel een domper op de productiviteit en competitiviteit van het land als geheel want de kost ervan worden uiteindelijk door de private sector gedragen.

Tabel. Tewerkstelling per 1000 inwoners (bron: Knack 2005).
Privaat Overheid Overheid/Privaat
Portugal 310 122 0,39
Italië 272 103 0,38
Ierland 317 126 0,40
Denemarken 304 186 0,61
Zweden 282 182 0,65
Finland 279 149 0,53
Oostenrijk 317 124 0,39
Frankrijk 263 144 0,55
België 249 145 0,58
Nederland 310 165 0,53
Luxemburg 249 155 0,60

Laat we het nu even hebben over de RVA-uitkeringen. Bij de loopbaan onderbrekers gaat het erom dat men ervan uitgaat dat deze mensen door de werknemers volledig of deeltijds vervangen worden waardoor er een nieuwe job zou ontstaan. De facto is er wel geen nieuwe job ontstaan. Een bestaande job wordt nu door twee mensen uitgevoerd, waarvan een de job effectief uitvoert en de andere effectief met steun van de RVA thuis blijft of ze gaan mekaar afwisselen. Dat dit mogelijk gemaakt wordt is sociaal zeker verdedigbaar maar het is niet correct om dan deze job dubbel te tellen in de tewerkstelling. In tegendeel, de facto is er sprake van een vermindering van de productiviteit want de kost om hetzelfde werk uit te voeren is nu verhoogd. Onrechtstreeks betaalt de werkgever zelfs mee aan de uitkering van de RVA. De deeltijdse tewerkstelling neemt nog steeds toe (23,4 % in 2005).

Hetzelfde geldt voor de activeringsprogramma’s waarvan het systeem dienstencheques het best gekend is. Hier ligt de subsidiëringsgraad zeer hoog. Men kan argumenteren dat hierbij een zwarte job wit is geworden, maar dan vergeet men dat deze job eerst zwart was geworden door de belastingsdruk en men hem nu met behulp van nog meer belastingen terug wit gekregen heeft. Die job bestond al dus voordien en qua economische bijdrage is de aangroei zeer beperkt. De dienstencheques hebben vooral bewezen dat als men de loonkost grondig verlaagd de vraag automatisch de aanbieders aan werk kan helpen. Het is dan ook positief dat o.a. de VLD maar ook andere groepen nu beginnen te pleietn voor een blijvende en substantiële daling van de belasting op arbeid.

In conclusie kunnen we zeggen dat we in eerste plaats met een statistisch probleem zitten. Men verwart tewerkstelling met werk. Dit laatste moet in de economische zin begrepen worden en handelen over de productie van toegevoegde waarde. Hetzelfde werk verdelen over meerdere mensen of er een ander label aan geven verhoogt de economische productie niet en legt alleen nog maar zwaardere lasten op aan de productieve private sector. Het is sociaal verdedigbaar om mensen uit hun isolement van de inactiviteitskleefmat te halen, maar dat moet in de eerste plaats gebeuren door aan de oorzaken te werken.
Dit misbruik van statistieken heeft trouwens zijn precedenten. Reeds vorig jaren wezen wij erop dat de werkelijke werkloosheid bijna driemaal hoger was dan het officiële cijfer , tevens dat men een dermate losse definitie gebruikt dat het cijfer niet meer relevant is. De Scandinavische landen en voordien Nederland hebben nog steeds relatief goede officiële tewerkstellingscijfers, maar een groot deel ervan is zuiver statistisch. Denemarken kent zelfs meer zieken (die daarom niet meer als werkloos geteld worden) dan werklozen. Nederland had op een gegeven moment meer dan 10% van zijn bevolking in het WAO systeem. De premier zelf wist trouwens op het VLD congres niet wat het juiste cijfer was en gaf dit ruiterlijk toe. In de wandelgangen was te horen dat hij niet goed wist wat aan te vangen met deze onverwacht goede cijfers.

U heeft het ook even over de economische groei. Eerlijk gezegd is een groei van 2% gedurende 35 jaar geen benijdenswaardige prestatie want dit ligt beduidend onder wat de echte groeilanden halen. Ierland daarentegen is na een ommekeer begin jaren 80 beginnen groeien aan 5%/jaar en heeft zijn BBP dat gelijk was aan de helft van dit van België zien stijgen tot meer dan 150 % van dit van België, terwijl ze een beduidend lager overheidsbeslag en ambtenarenbestand hebben.
Een groei van 2% is stagnatie en slaat snel om in een reële negatieve groei en verarming. Het is een beetje zoals met de lage rente op een spaarboekje. Als men inflatie en bankkosten aftrekt, is het rendement zelfs negatief. Daarenboven rijst de vraag hoe ernstig men een groei van het BBP moet nemen als het overheidsbeslag de helft van dat BBP uitmaakt. Vermits arbeid aan de basis ligt van elke reële welvaartsgroei, en vermits we vaststellen dat de werkelijk groei van nieuwe jobs in de private sector beperkt moet zijn, kan men alleen concluderen dat de productiviteitsgroei in de private sector nog steeds positief is. Wil men hetzelfde bereiken in de overheidssector, dan zal men er drastisch moeten afslanken en de tewerkstelling overhevelen naar de private sector in plaats van tewerkstelling te subsidiëren.

Tenslotte, we hebben ons inderdaad vergist. Guy Verhofstadt heeft de belofte van 20000 jobs inderdaad gedaan over de laatste regeringsperiode en niet over twee regeringsperiodes. Wij hadden dit uit het oog verloren maar wij zijn daarbij ook minder ambitieus geweest dan de premier zelf. Wanneer men de laatste periode alleen beschouwt, is het duidelijk dat volgens de bestaande tewerkstellingsgrafieken die doelstelling niet zal behaald worden. Spijtig.

Nu, laat ons op een positieve noot afsluiten, want voor zover wij kunnen opmaken uit uw repliek, hebben we gelijkaardige doelstellingen. Daarom enkele voorstellen.

- Bouw de overheidsschuld en het overheidsbeslag zo snel mogelijk af. Dit kan het best door vooreerst de overheidssector transparant te maken qua bestuur en qua boekhouding. Dit houdt in dat het gros van de overheidsinstellingen verzelfstandigd worden en hun wettelijk monopolies afgeschaft worden. Dit is trouwens conform met de Europese richtlijnen en is de snelste manier om via de marktwerking een snelle en minder pijnlijke sanering door te voeren. Men kan best het overheidsbeslag grondwettelijk beperken.

- Verschuif de belasting op arbeid (inclusief de basis sociale zekerheidsbijdragen) naar belasting op verbruik. Dit kan men nog steeds sociaal invullen door basisbehoeftes minder te belasten. Grote verbruikers zullen dan automatisch ook meer betalen in functie van hun inkomen. Zuinige verbruikers zullen beloond worden en zullen ook meer kapitaal ter beschikking stellen voor investeringen.

- Wil men de inkomstenbelasting behouden, voer dan zo snel mogelijk een vlaktaks in met vrijstelling. Men kan evenwel overwegen de inkomsten belasting in zijn geheel af te schaffen. Tenslotte zijn inkomsten uit vermogen ook inkomsten uit arbeid en remmen ze de investeringen af. Dat zal ook nuttig zijn in het aanpakken van de enorme pensioenlast. Vorige week nog heeft de OESO dergelijke politiek specifiek aanbevolen aan Zweden in een policy brief.

- Het sociale systeem dient grondig vereenvoudigd. Ons voorstel is alle statuten (ambtenaren, bedienden, arbeiders, zelfstandigen, ...) op gelijke voet te brengen. Het huidige systeem discrimineert op een onhoudbare en immorele manier. Het staat ook een flexibele arbeidsmarkt in de weg. Die laatste met de mogelijkheid om voortdurende vorming tot norm te maken. .

- De Sociale Zekerheid dient ook grondig vereenvoudigd. Men zou zich vanuit de overheid best beperken tot een eerstelijns maar wel universele sociale zekerheid, die een minimum maandelijks inkomen garandeert, zowel tijdens de actieve loopbaan als tijdens de periode van pensioen. Dit betekent ook dat als men werkt dit bedrag dient voor een pensioenopbouw met kapitalisatie. Dit systeem kan gecombineerd worden met de vlaktaks met vrijstelling op voorwaarde dat men overgaat op maandelijkse afrekeningen, wat geen probleem is als men alles automatiseert.

Twee opmerkingen tenslotte. Vooreerst, dit sluit geen bijkomende sociale zekerheidsdekkingen uit via de werkgever of individueel. Ten tweede, dit is in feite een veralgemening van het systeem van loopbaan onderbrekingen maar dan op een manier die niet discrimerend werkt omdat de regeling voor iedereen gelijk is.

Tenslotte, willen wie hier nogmaals een lans breken voor degelijke en bruikbare statistieken. Men kan geen beleid sturen als men niet over juiste en ondubbelzinnige economische cijfers beschikt. Dit is natuurlijk niet alleen een kwestie om benamingen te gebruiken die de lading dekken maar ook een kwestie om structuren te hebben die correcte tellingen mogelijk maken.

Met vriendelijke groet,

Eric Verhulst
Voorzitter WorkForAll

Hieronder vindt u de repliek door het Stan Maes van het Planbureau op 15 Februari 2007 in De Tijd.

Banengroei onder Paars

Wat mag men van een opinie-artikel van een onafhankelijke socio-economische denktank verwachten? Op de eerste plaats dat het nieuwe ideeën aanreikt (denktank). Op de tweede plaats dat het op een correcte en genuanceerde manier een bestaand socio-economisch probleem vlijmscherp analyseert en de geïnteresseerde lezer correct informeert (onafhankelijk).

Het WorkForAll opinie-artikel van gisteren voldoet aan geen van beide criteria. Er staat geen nieuw idee in. Tot daar aan toe. Belangrijker, de analyse bevat factuele fouten zodat de lezer met een onjuiste conclusie achtergelaten wordt: “de extra jobs worden allemaal door de overheid gesubsidieerd”.

Het artikel onderschat daarenboven in sterke mate de uitdagingen waar we voor staan en de ambitie van de regering om hieraan tegemoet te komen. Zo zijn de 200 000 extra jobs een expliciete en ambitieuze resultaatsverbintenis van Verhofstadt aan de start van zijn tweede legislatuur, en niet aan de start van zijn eerste, zoals de auteur beweert. Een dergelijk ambitieus doel past in een verantwoord beleid en het doel realiseren is broodnodig om onze toekomstige welvaart en solidariteit veilig te stellen.

De centrale stelling van de auteur zal eerst ontkracht worden en vervolgens zal een juister beeld geschetst worden van de samenstelling van de jobcreatie onder Paars.

De centrale stelling van de auteur is dat de extra jobs onder Verhofstadt louter en alleen uit gesubsidieerde jobs zouden bestaan; geheel gesubsidieerde jobs zoals ambtenaren, of gedeeltelijk gesubsidieerde jobs zoals dienstencheques, loopbaanonderbreking en tijdskrediet. Deze argumentatie is manifest onjuist. Alleen al omdat de mensen die kiezen voor loopbaanonderbreking of tijdskrediet vanzelfsprekend eerst een job moeten hebben vooraleer ze tijdelijke hun prestaties kunnen stopzetten of verminderen in ruil voor een deeltijdse uitkering. Deze jobs mogen dus niet meegerekend worden om het aantal gecreëerde jobs te relativeren.

Hoe kunnen we een juister inzicht krijgen in de samenstelling van de tewerkstellingsgroei? Uit de nationale rekeningen blijkt dat de tewerkstelling in de private sector groeit met gemiddeld 0.9% op jaarbasis over de volledige periode 1999-2007, met name met 0.7% gemiddeld onder Verhofstadt I en met 1.1% onder Verhofstadt II. Ter vergelijking, in de periode 1992-1999 bedraagt de gemiddelde groeivoet van de tewerkstelling in de private sector slechts 0.6%. Verkijk u niet op de kleine groeipercentages. Op een totaal van 4.2 miljoen werkenden staat 1% voor 42 000 extra jobs per jaar.

Onder Verhofstadt II groeit de totale tewerkstelling gemiddeld met 0.9% en sneller dan het gemiddelde in onze buurlanden, zoals opgemerkt door het IMF. De tewerkstelling in de publieke sector nam echter ook toe. Eerder fors onder Verhofstadt I met een gemiddelde groei van 1.3%, en met een matigere 0.4% onder Verhofstadt II. De relatief sterke groei van de publieke sector onder Verhofstadt I heeft alles te maken met een inhaalbeweging op het niveau de steden en gemeenten en de Gewesten en Gemeenschappen. In de aanloop naar de euro is er noodgedwongen bespaard om aan de Maastricht-criteria te voldoen. Na het wegvallen van de Maastricht restricties werd, mede als gevolg van het uitbreidende takenpakket, dan ook extra personeel aangeworven door de lokale besturen en in mindere maten door de Gewesten en Gemeenschappen.

Deze groei van de tewerkstelling in de publieke sector moet echter in zijn context geplaatst worden omdat de tewerkstelling in de private sector in absolute termen een stuk hoger ligt. Zo heeft maar liefst 85% van de totale tewerkstellingscreatie in de periode 1999-2007 zich in de private sector voorgedaan. Indien we de private sector corrigeren voor de 29.000 dienstencheques-jobs (het Instituut voor de Nationale Rekeningen plaatst deze jobs in de private sector), dan daalt de gemiddelde jaarlijkse groei van de tewerkstelling in de private sector in de periode 1999-2007 van 0.9% naar 0.8%, nog steeds merkelijk beter dan de 0.6% in de periode 1992-1999. Abstractie genomen van de dienstencheque jobs, worden nog steeds 75% of drie jobs op de vier in de private sector gecreëerd (volgens de nationale rekeningen).

Naast de forse banengroei in de private sector, is de stijging van de participatiegraad van vrouwen en 55-plussers opmerkelijk. Zo is er vandaag één op de drie 55-plussers aan het werk, terwijl dit nog maar één op vier was bij het aantreden van Verhofstadt I. We moeten gestaag verder evolueren naar één op twee. Noteer dat de toename van de participatie van vrouwen in de arbeidsmarkt mede te danken is aan de introductie van de systemen van loopbaanonderbreking en tijdskrediet welke het mogelijk maken om werk en gezin beter te combineren. België behoort bij de allerbesten ter wereld wat arbeidsproductiviteit betreft (beter dan de Amerikanen). Dus even kunnen temporiseren om alles draaglijk te houden is welkom voor heel wat ouders in een tweeverdieners gezin. De toename van de participatiegraad van ouderen is gedeeltelijk te danken aan een mentaliteitswijziging en aan de doorgevoerde hervormingen zoals de pensioenbonus en het niet langer fiscaal aanmoedigen van brugpensionering (Generatiepact). Tenslotte kan een daling van de werkloosheid verwacht worden, mede door het installeren van een systeem van controle en begeleiding.

Het is duidelijk dat we van ver komen. De werking en performantie van de arbeidsmarkt blijft een zwakke plek in dit land. Maar de regeringen Verhofstadt hebben tenminste de arbeidsmarkt centraal durven plaatsen in hun regeerprogramma en boeken stilaan de vruchten van de doorgevoerde hervormingen en mentaliteitswijzigingen (hervorming personenbelasting, lastenverminderingen, Generatiepact, etc.). We moeten, aangemoedigd door de goede resultaten en binnen een verantwoordelijk budgettair kader de weg blijven bewandelen van lastenverlagingen en van het verschuiven van lasten op arbeid naar andere grondslagen, waarbij tegelijk de stijging van de primaire uitgaven moet beheerst blijven en afhangen van de gerealiseerde economische groei. Dat is ook wat internationale instellingen zoals OESO en IMF stellen in recente rapporten.

Alles kan altijd beter, maar de hierboven geschetste prestaties qua jobcreatie zijn zeker lovenswaardig. Het goede resultaat is te danken aan de expliciete Paarse beleidskeuze weg van het belasten van arbeid en naar het ondersteunen van de koopkracht van de burgers. Dit is de belangrijkste Paarse trendbreuk en ze staat in schril contrast tot de periode ervoor, waarin de lasten op arbeid werden verhoogd. Paars heeft de budgettaire ruimte op een verantwoorde manier gebruikt om de lasten te verlagen en de koopkracht van de mensen te verhogen. Dit werpt –steeds met enige vertraging - zijn vruchten af door een relatief hoge economische groei en jobcreatie. Bij een reële groei van het BBP per capita van 2% verdubbelt de koopkracht elke 35 jaar.

Ons land staat, zoals ieder ander land, voor de grote uitdaging van de vergrijzing. Wat ons land relatief atypisch maakt is de nog steeds te hoge overheidsschuld en de nog steeds te rigide situatie op de arbeidsmarkt. Deze handicaps laten dus geen plaats over voor berusting en zelfgenoegzaamheid. Maar anderzijds draagt misplaatste en gratuite kritiek ook niet bij tot het maatschappelijk debat. Laat ons samen proberen politiek haalbare oplossingen te bedenken en door te voeren. Het opinie artikel van WorkForAll levert in deze geen constructieve bijdrage.

Stan Maes, economisch adviseur van Premier Verhofstadt

Totaal Publiek Privaat
1992-1999 0,5% 0,0% 0,6%
1999-2007 0,8% 0,8% 0,9%
1999-2003 0,8% 1,3% 0,7%
2003-2007 0,9% 0,4% 1,1%
(Bron: nationale rekeningen)

Annex: Factuele fouten in het artikel

“Bij het aantreden van paars, nu bijna 8 jaar geleden, beloofde de regering dat ze 200 000 jobs zou bij creëren”
• Dit is incorrect. De belofte werd gemaakt bij het aantreden van Verhofstadt II (niet Verhofstadt I), 3.5 jaar geleden. Verhofstadt is dus dubbel zo ambitieus geweest dan de auteur insinueert. Deze graad van ambitie is ook noodzakelijk, gegeven de uitdaging van de vergrijzing waar we voor staan.

Het artikel stelt dat het wel “heel toevallig” is dat de prognoses voor de tewerkstellingsgroei en werkloosheidsgraad in 2007 gunstig zijn.
• De insinuatie dat de FPB cijfers gemanipuleerd worden is frappant en grotesk. De gunstige prognoses qua tewerkstelling lopen gelijk op met die van de NBB. Temeer, tewerkstelling reageert vaak met een zekere vertraging op de economische groei, zodat een sterke prestatie in 2007 na het zeer goede jaar 2006 in de lijn van de verwachting ligt. Internationaal is de tendens identiek.

“De stijging van de tewerkstelling is vooral toe te schrijven aan de verdere groei van het ambtenarenkorps en aan het aantal mensen dat kiest voor loopbaanonderbreking of tewerkgesteld wordt via een of ander activeringsprogramma.”
En
“In alle gevallen gaat het over jobs die door de overheid gesubsidieerd zijn en dat is slecht nieuws.”
• De auteur telt het aantal jobs uit tewerkstellingsprogramma’s (47 000) op bij het aantal mensen die kiezen voor loopbaanonderbrekingen en tijdskrediet (146 700) en bij de stijging van het aantal ambtenaren (51 000). Hij zet dit totaal, 244 700, af tegen het aantal gecreëerde jobs en trekt daaruit de conclusie dat alle banengroei geheel of gedeeltelijk gesubsidieerd is. Dat men een job moet hebben, vooraleer te kunnen genieten van loopbaanonderbreking of tijdskrediet is een detail dat hij over het hoofd schijnt te zien. Dat de jobs uit tewerkstellingsprogramma’s volwaardige jobs zijn die voorheen niet of in het zwart werden uitgevoerd is een ander detail. Dat de toename van de werkgelegenheid in de private sector tenslotte sneller is aangegroeid onder paars dan onder vroegere periodes wordt volkomen verzwegen.

Read more...

Federaal voorakkoord? (Hoegin)

Zowel Jean-Marie Dedecker als CD&V zeggen er zeker van te zijn dat er een federaal voorakkoord bestaat. Of er werkelijk een voorakkoord bestaat weet ik niet, maar minstens één van hen heeft ongelijk aangezien ze het over twee totaal verschillende voorakkoorden hebben. Waarom zij ieder hun eigen versie voor het federale voorakkoord hebben heeft zo zijn redenen.

Fundamenteel zijn er slechts twee voorakkoorden die zin hebben: een voortzetting van de paarse coalitie, desnoods aangevuld met de groenen (en Groen! zegt uitdrukkelijk aan de macht te willen deelnemen), of een tripartite die een nieuwe communautaire ronde moet afwerken. Een voorakkoord voor een tripartite is volgens mij alleen maar mogelijk als de Franstalige partijen nu reeds erkend hebben dat een nieuwe communautaire ronde nodig is, wat volkomen in strijd met hun retoriek van vandaag, en als de VLD Guy Verhofstadt als Eerste Minister opgegeven heeft. Een tripartite met Guy Verhofstadt aan het hoofd ervan lijkt me niet aanvaardbaar voor bijvoorbeeld de CD&V. Ik denk daarom dat aan geen van beide voorwaarden voldaan is, en hou het dus op een al dan niet expliciet paars voorakkoord, wat eigenlijk niet meer dan normaal is voor een regering die niet in slaande ruzie eindigt.

Dat neemt niet weg dat zowel Jean-Marie Dedecker als de CD&V zo hun redenen hebben om het bestaan van een federaal voorakkoord uit te bazuinen. Om met de CD&V te beginnen: voor die partij is het van uiterste belang dat de paarse meerderheid gebroken wordt om er zeker van te zijn mee aan de onderhandelingstafel te mogen zitten na 10 juni. Tenzij de VLD zich opnieuw zou willen wagen aan een paars-groen avontuur –wat ik niet uitsluit als dat alles is wat nodig is om de post van Eerste Minister te mogen behouden– zullen de paarse partijen dan geen andere keuze hebben dan met de christen-democraten te onderhandelen. Slaagt paars erin een meerderheid te behouden, ook al is het maar een krappe, is de positie van de christen-democraten meteen veel zwakker, en kunnen zij veel minder eisen stellen tijdens de onderhandelingen.

Jean-Marie Dedecker gelooft niet in het paarse voorakkoord, en meent dat er nu reeds een tripartite is afgesproken. Dit past trouwens perfect in de apenaffiche die het Vlaams Belang onlangs lanceerde om te onderstrepen dat de drie traditionele politieke families, christen-democraten, liberalen en socialisten, één pot nat zijn. (Wie heeft overigens al opgemerkt dat de groenen op die affiche niet voorkomen? Geen enkele kwaliteitskrant die daar eens een sappig stukje aan gewijd heeft, misschien omdat de conclusies die men daaruit kan maken niet echt in het kraam van de gemiddelde Vlaamse kwaliteitskrant passen…) Maar van één pot nat naar een rooms-paars voorakkoord is een stap die niet bepaald in het voordeel van het Vlaams Belang speelt. Voor Jean-Marie Dedecker is dat voorakkoord immers van existentieel belang: áls er inderdaad een rooms-paars voorakkoord bestaat, maakt het uiteindelijk niet zoveel uit als hij alleen naar de kiezer stapt en onder de kiesdrempel blijft hangen. Zeker, er gaan dan enkele rechtse stemmen en dus ook zetels verloren, maar de verhoudingen in Kamer en Senaat worden daardoor niet fundamenteel gewijzigd vergeleken met hoe de situatie zou zijn als Vlaams Belang, VLOTT en Lijst Dedecker samen in één kartel zouden opkomen en een paar extra zetels in de wacht zouden slepen: rooms-paars zou dan evenzeer een comfortabele tweederde meerderheid hebben.

Dat wordt echter helemaal anders wanneer de inzet van de verkiezingen de voortzetting of het breken van paars is: elke niet-paarse zetel is dan immers van belang. En als de Lijst Dedecker dan alleen opkomt, drie-vier procent haalt en dus geen zetel, kan zij er onrechtstreeks voor zorgen dat paars in stand gehouden wordt. Het is begrijpelijk dat Jean-Marie Dedecker liever niet wil dat de potentiële kiezer daaraan denkt en op 10 juni voor alle zekerheid toch maar zijn stem aan Vlaams Belang of CD&V-N-VA geeft. Zonder rooms-paars voorakkoord loopt hij dus het risico een pak stemmen te verliezen, en heeft hij eigenlijk amper een poot om op te staan om een kartel met Vlaams Belang en VLOTT te blijven afwijzen.

Jean-Marie Dedecker speelt daarmee echter hoog spel: als hij op 10 juni alleen naar de kiezer trekt, de kiesdrempel niet haalt en paars nipt de coalitie kan verderzetten en dat ook doet, misschien zelfs met Guy Verhofstadt opnieuw aan het hoofd, dan zal hij daar achteraf ongetwijfeld de rekening voor gepresenteerd krijgen, zowel bij Vlaams Belang en VLOTT als N-VA en CD&V. En is hij de risee van paars, Guy Verhofstadt, Johan vande Lanotte en Elio di Rupo incluis. Dat zou dus wel eens een bijzonder eenzame en bittere fin de carrière in het Vlaams Parlement kunnen worden.

Read more...

Gaan kiezen is in Frankrijk eigenlijk nogal simpel (victa placet mihi causa)

.
Nog uit de krant van gisteren, een beter geschreven artikel. Het komt dan ook niet uit de pen van een vaste redacteur, maar uit die van een gastauteur, Marc Hooghe van de Katholieke Universiteit Leuven. Zijn stuk gaat over de komende Franse presidentsverkiezingen.
In ons eigen landje zijn verkiezingen altijd complex en verward. Talloze thema’s tegelijk dienen zich aan, en bovenop elk van die thema’s komt nog een communautair sausje, waardoor alles één grote kliederboel wordt en je als kiezer nergens nog een losstaand probleem kunt onderscheiden dat eventueel met louter technische middelen op te lossen valt.
Frankrijk is vergelijkenderwijs een eenvoudig land, leert ons Marc Hooghe: zo eenvoudig dat het land misschien zelfs zónder enige wetenschap der politicologie zou kunnen blijven bestaan!

Onze zuiderburen gaan over precies twee maanden naar de stembus, maar de inzet van de verkiezingen is er klaar en duidelijk. Ofwel kiezen de Fransen voor een competitieve markteconomie, met strakke regels (Nicolas Sarkozy). Ofwel kiezen ze voor een solidaire samenleving, die ervoor zorgt dat er niemand achterblijft (Ségolène Royal).

Dat is toch om jaloers op te zijn! Hoe eenvoudig zitten die Franse verkiezingsprogramma’s in elkaar: politicologisch gesproken heb je één goede kandidate, en één slechte kandidaat. En je kiest maar.
Oude auteurs wezen er al op, en ook Marc Hooghe beseft ongetwijfeld dat de mens al te vaak tot het kwade is geneigd. Enkele peilingen in Frankrijk wezen trouwens al in die richting.
Het Kwade bezit een zekere aantrekkingskracht, en met strak politicologische argumenten en redeneringen valt daar weinig aan te doen. Noodgedwongen moet een goede wetenschapper dan al eens een kunstgreepje uithalen, een simplificatie, of kleine falsificatie van partijprogramma’s bijvoorbeeld. Want al is het probleem bij de Franse verkiezingen simple comme bonjour: de kans bestaat altijd dat het kiesvee zich op het beslissend moment toch nog vergist. Daarom voegt Hooghe wijselijk toe:

Als Nicolas Sarkozy uitpakt met zijn strakke law-and-orderprogramma, dan neemt hij een heel mannelijke rol op zich. Hij wordt dan de Vader des Vaderlands, die eventjes orde op zaken zal stellen. Het is een vanzelfsprekende rol geworden, en Sarkozy treedt daarmee moeiteloos in de voetsporen van generaal De Gaulle. Royal is op dit ogenblik echter bezig een nieuwe rol aan het uitvinden, die van Moeder des Vaderlands. [deze laatste zin valt stilistisch misschien wat tegen, maar de inhoud blijft overeind] Een moeder die zich bekommert om onderwijs, om armoede, maar die ook niet te beroerd is om af en toe op de regels te wijzen.

Veel wetenschappen sluiten zich op in een ivoren toren hoor je vaak zeggen, maar alvast de politicologie valt niet onder dat verwijt.
.

Read more...

Op zijn Vlaams ne keer (victa placet mihi causa)

.
Het Verdriet van België is één zaak, maar dat mag ons het Verdriet van de Vlaamse Schrijvers niet laten vergeten. Die mannen worden in Nederland bijna niet gelezen schrijft De Standaard.
Bij die krant hebben ze een dagelijks rubriekje waarin elk om beurt de redacteurs aan zichzelf een vraagje mogen stellen, en meteen ook het antwoord geven. Dat is handig en snel. Het rubriekje is altijd bovenaan te vinden, pal in het midden van de krant en bijgevolg verdeeld over twee aansluitende pagina’s – toch na verwijdering van een aantal katernen die u voor latere lectuur zult bestemmen. Het rubriekje is overigens herkenbaar genoeg want er staan geen foto’s bij, of hoogstens een kleintje.

Vandaag was het de beurt aan Jeroen Overstijns die normaal De Standaard der Letteren leidt, maar vandaag even uit zijn katern mocht stappen. En zoals dat past in een duidingsrubriek verklaarde hij mij eindelijk waarom Nederlanders geen Vlaamse auteurs lusten.
Maak u niet ongerust lezer, het wordt niet ingewikkeld. Misschien dat u op deze weblog al eens een overtollige of hinderende bijzin hebt gezien, maar in een vlot krantenartikel komen die niet voor. Overstijns bewijst kort en goed dat qua verklaringskracht zelfs werkwoordloze zinnen niet hoeven onderdoen voor een doorwrochte periode.

Ze lusten ons daar weer niet, meneer
Waarom Nederlanders geen Vlaamse boeken lezen

Nederlanders lezen onze boeken niet. Dat ligt gevoelig. Maar het is niet erg.
Droefheid is ons lot. Want slechts twee Belgen vind je in de top honderd van meest gelezen boeken van 2006 in Nederland. Twee Belgen, én de Snoecks. Dat qua Vlaams monument kan tellen. Maar toch. Sabine Dardenne, onze hoogst genoteerde, staat pas op 42. Een Waalse dan nog. Snoecks volgt even verder en De engelenmaker van Stefaan Brijs sluit de rij op 76. […]

Overstijns gaat nog door, maar na deze enkele paragraaf begreep ik al veel. Die auteurs lijken in spiegelbeeld wellicht op hun critici! Bonnet blanc et blanc bonnet.
Ik heb van Vlaamse auteurs eigenlijk nog nooit een boek gekocht, maar dat was enkel omdat ik hen soms op de radio had bezig gehoord, of op de televisie, en dan stond hun ondermaatse Nederlands mij altijd tegen. Onzeker woordgebruik en smerige dictie. Hun subtaaltje heeft nooit mijn interesse kunnen wekken. Vaak kennen zij niet eens correct dialect vermoed ik, en dus koop ik hun boeken niet. Niemand verder die zich aan hun smoutebollentaal lijkt te storen, maar voor mij: Leve de Nederlanders.
Soms hoor je ook uitzonderingen. Over Van Istendael had ik het bijvoorbeeld niet, maar dat is ook een halve Hollander, en zijn boeken lees ik wel. Hemmerechts zou misschien ook in die categorie vallen …als zij niet zo nadrukkelijk een behaagzieke bakvis was.

Maar of zulder dat nu zelf kunnen inschatten of niet, de stijl van criticus Overstijns is dodelijk voor alle Vlaamse auteurs. Terwijl het nochtans kan voorkomen dat een criticus ...je overhaalt om een onverwachte auteur in huis te halen. In de Volkskrant, of was het de NRC, las ik twintig jaar geleden een recensie die mij de Onegin in de vertaling van Jonker heeft doen lezen. Die recensent zijn naam weet ik niet meer, maar hij heeft mij toen verplicht om dat boek te kopen. Hij vond de vertaling overtreffend goed, en zelf schreef hij ook ernstig Nederlands.

.

Read more...

De Europese hersenspoeling (Politiek Incorrect)

Adolf Hitler mag op 30 april 1945 dan wel zelfmoord hebben gepleegd, zijn geest waart duidelijk nog over het Europese continent. Meer zelfs: Nazi-Duitsland is herrezen! Alleen voert dit nieuwe imperialistische rijk geen strijd onder hakenkruisvlag, maar wapperen er nu van Algeciras in Zuid-Spanje tot Gällivare in Zweeds-Lapland donkerblauwe vlaggen met een cirkel van twaalf gele sterren. Die Fahne hoch! Hitler zou er alleen maar van kunnen dromen om zo'n imperium in zijn bezit te kunnen nemen. Tweede verschilpunt met het Duitsland van 1933-1945 en de huidige Europese Unie is de manier waarop strijd geleverd wordt: in 40-45 was dit met behulp van tanks, bommen, gevechtsvliegtuigen en U-boten. Vervang deze wapens door reglementitis, verdragen, machtsusurpatie en ondemocratisch schijnvertoon en merk hoe, deze keer niet vanuit Berlijn maar vanuit Brussel, heel Europa veroverd wordt. De reden waarom zowel de burger als de nationale beleidsvoerder zijn schouders ophaalt bij deze Europese machtsuitbreiding valt eenvoudig te verklaren: in 1945 kon je aan de hand van lijken, concentratiekampen, geruïneerde steden en massagraven makkelijk de effecten van imperialisme aanschouwen. Vandaag kristalliseert dat imperialisme zich onder de vorm van dikke stoffige wetboeken en bundels verdragsteksten. Zaken die bij geen mens ook maar de minste beroering opwekken: de Europese Unie en haar machtslobby speelt het spel dus zeer sluw.

Nog een gelijkenis tussen Nazi-Duitsland en haar opvolger, de Europese Unie, is de manier waarop zij "het volk en haar nationale identiteit" verheerlijkt. In Hitleriaans Duitsland was ieder kind vanaf 12 jaar verplicht zich aan te sluiten bij de Hitlerjugend, en voor de allerjongsten waren er uiteraard de staatsindoctrinaties op de schoolbanken: zo werden de kinderen geleerd hoe een Jood te herkennen en werd het 'Onze Vader' 's ochtends vervangen door een eed aan de Führer. Diezelfde indoctrinatietechnieken worden vandaag de dag ook nog door de Europese Unie gebruikt. Een zeer recent voorbeeld toont dit aan.

In mei 2006 werd op initiatief van de Duitse (federale) minister van Onderwijs, Annette Schaven, een werkgroep samengesteld bestaande uit vijf Duitse en vijf Franse historici. Hun missie? Het samenstellen van een "handboek" over de Europese geschiedenis. Deel I van dit handboek is ondertussen al klaar (gepubliceerd in het Frans en het Duits; andere vertalingen volgen eventueel later) en handelt over de geschiedenis van Europa na de Tweede Wereldoorlog (en wij, leken, maar denken dat de geschiedenis van Europa ongeveer begon met de Minoïsche beschaving (ca 3000 tot 1400 voor Christus) op Kreta!) . De bedoeling is dat dit boek op termijn op zowat alle middelbare schoolbanken in de Europese Unie terechtkomt, zodat er aan een "gemeenschappelijke cultuurvorming" kan worden gekomen. Het voorstel krijgt overigens de steun van de Franse minister van Onderwijs, Angela Merkel (huidig voorzitter van de EU) en de voltallige Europese Commissie.

De ware bedoeling natuurlijk is om de Europese jeugd te indoctrineren met de 'Europese gedachte' en hun blindelings te doen geloven in het ware Europese geloof. Dat er dan in de middelbare schoollessen gebruik gemaakt zou worden van 'EU-handboeken' is zeer bedenkelijk: alsof de geschiedenis van Spanje dezelfde zou zijn als die van Litouwen! Waarmee de Europese Unie haar ware gelaat laat zien: iedere vorm van nationale bewustwording moet onder de knoet worden gehouden ten behoeve van de Nieuwe Europese Orde (NEO). NEO-nazisme krijgt op die manier trouwens een wel heel bijzondere bijklank... Ten tweede zou deze maatregel - ze is nog niet gekomen, dus laat ons hopen dat ze er ook nooit komt - betekenen dat de Europese Unie zich rechtstreeks komt mengen met het onderwijs, een bevoegdheid die wegens haar specifieke eigenheid aan de nationale lidstaten toekomt (op welk niveau het overigens beter geprivatiseerd zou worden, maar dat is een andere discussie).

Het feit dat dit handboek trouwens louter een propagandamiddel is, blijkt ook uit de tekst zelf. Zo staat er het volgende te lezen: "Door haar wil om samen te werken met de Derde Wereld, haar geloof in het multilateralisme en haar bereidwilligheid tot dialoog met andere regio's, verschijnt de Europese Unie als een model op het internationale toneel." Van objectieve geschiedschrijving is hier al geen sprake meer, wel van platvloerse propaganda gehuld in een jasje van politiek-correct taalgebruik.

De utopie van een 'Europese' geschiedschrijving bleek ook al tijdens de werkzaamheden van de werkgroep zelf. Zo werd op een bepaald moment de rol van het communisme in het naoorlogse Europa besproken. Terwijl de Franse historici hier niet al te veel belang aan hechtten (het naoorlogse Frankrijk leefde immers in een roes van hedonisme en modernisme, aangewakkerd door de filosofie van denkers (en Sovjetbeminnaars...) als Jean-Paul Sartrte en met de uiteindelijke "climax" die zich uitte in de mei 68-barbarij (terwijl datzelfde jaar in Praag studenten op straat kwamen om juist te protesteren tègen die ideologie!)), stonden de Duitse historici - de bloedige aanslagen van de Rothe Armee Fraktion en de spanningen tussen de Bondsrepubliek en de DDR nog goed in het geheugen - nogal sceptisch tegenover het communisme. Vandaar dat de Franse en Duitse uitgave van het boek desalniettemin "lichtjes verschillend" is. Wat gaat dat dan geven als dat boek in alle 27 lidstaten moet verschijnen? Hopelijk komt er snel een deel II van dit handboek, getiteld "Europa na de ineenstorting van de Europese Unie".

Read more...

verbod op clusterbommen

3 van de 49 landen aanwezig bij de 'clusterbommenconferentie' in Oslo ondertekenen geen verbod op clusterbommen, het gaat hier om Polen, Roemenië en Japan. De Verenigde Staten van Amerika, de Russische Federatie, de Volksrepubliek China, Pakistan, Australië, Israël, India boycotten de conferentie...en gelijk hebben ze allemaal.

Wat zijn clusterbommen? Gewone luchtbommen die submunitie bevat. De luchtbom ejecteert de submunitie waardoor je een regengordijn aan kleinere bommetjes krijgt.

Gaat het hier om een totaal verbod op alle soorten clusterbommen of over de submunitie?

Wil je ze niet gebruiken? Koop ze dan niet aan, gebruik ze dan ook niet.
Wil je ze wel gebruiken? Produceer/Koop ze dan, gebruik ze dan rationeel.
Heeft men daar een verbodsverdrag voor nodig, en wie gaat dat afdwingen?

Zullen eens zien hoe de media dit gaan aanpakken, vooral de televisionele. Gaat men een boosaardige VSA en Israël afschilderen?

Gaat men ook het publiek informeren over het 'Belgische verbod' gericht op de BL755, en de bijhorende aanpassing van de wetgeving zodanig dat men bij Forges de Zeebruges e.a. in beperkte mate toch nog clusterbommen/submunitie kan produceren?

Read more...

Het Seculiere Egypte En De Zaak Kareem(Vincent De Roeck)

Abdelkareem Nabil Soliman, een 22 jarige Egyptische blogger, werd op 7 november gearresteerd door de politie van Alexandria wegens kritische artikelen die hij op zijn blog publiceerde. Recentelijk werd hij veroordeeld tot 4 jaar cel. Drie jaar voor het beledigen van de Islam en één jaar voor het aanzetten tot gezagsondermijning. Met deze korte feitenschets vat een persbericht aan dat door Evert Gruyaert, de voorzitter van het Leuvense Liberaal Vlaams Studentenverbond, recentelijk de wereld ingezonden werd.

Het LVSV Leuven is de grootste en meest actieve politieke studentenvereniging van Vlaanderen en heeft zusterafdelingen te Brussel, Gent, Antwerpen en Kortrijk. Haar doel is op een studentikoze wijze de liberale ideologie uit te dragen. Zij is volledig onafhankelijk van welke politieke partij of vereniging ook en weigert consequent elke overheidssubsidie.

Begin 2006 leerde de blogwereld Abdelkareem kennen als rechtenstudent die uit de universiteit van Al Ahzar werd gezet. Zij waren het niet eens met enkele berichten op de blog van Abdelkareem. Hij bekritiseerde daarin de godsdienstige en autoritaire overmaat van de Egyptische overheid. Dit debat ging hij ook aan met enkele radicaal Islamitische professoren. Abdelkareem volharde en bleef zijn ideologische strijd voor vrouwenrechten, godsdienstvrijheid, vrijheid van onderwijs en tegen sektarisch geweld verder zetten. Hiervoor werd hij uiteindelijk gearresteerd en recentelijk berecht. Vooral zijn aanklacht tegen het gebrek aan een strikte scheiding tussen kerk en staat was voor de Egyptische autoriteiten een brug te ver en een duidelijk signaal drong zich op. Hierbij bevestigde de overheid de kritiek van Abdelkareem.

Voor het LVSV Leuven toont deze zaak aan dat de strijd voor individuele vrijheden nog lang niet gestreden is. Los van de inhoud van zijn berichten, moet elk individu - conform de rechten van de mens - vrij zijn mening kunnen uiten en is religie een strikte privé zaak. Het is beangstigend vast te stellen dat in 2007 één van de belangrijkste landen uit de Arabische wereld nog steeds geen respect voor deze fundamentele vrijheden toont.

Het LVSV Leuven steunt dan ook het internationale protest tegen de berechting van Abdelkareem en roept de Egyptische regering op zich te bezinnen over hun huidige opvatting ten aanzien van vrije meningsuiting, gelijkheid tussen man en vrouw en godsdienstvrijheid.


Meer informatie hierover op LVSVLeuven.be

Read more...

Vlaamse racisme-industrie (Hoegin)

Vlaanderen kent al enkele jaren iets dat best omschreven kan worden als een racisme-industrie. Telkens er verkiezingen in zicht zijn steekt die industrie ijverig een tandje bij, maar af en toe ontploffen de halfafgewerkte producten van die industrie in de gezichten van de producenten. Hoe het met Wouter van Bellingen zal aflopen valt op dit ogenblik niet te zeggen, maar dat er een geurtje aan deze zaak zit is nu reeds duidelijk.

Wie herinnert zich nog het geval-Remmery? Het hele land werd wekenlang in rep en roer gehouden, en zelfs het Hof liet zich gewillig inschakelen om de zaak toch maar zoveel mogelijk op te blazen, te rekken en uit te buiten. Vandaag blijft er weinig of niets van over: dat Naïma Amzil het slachtoffer was is duidelijk, maar de kern van de zaak had uiteindelijk niets met racisme te maken en was eigenlijk niets meer dan een vulgaire historie die zo zou passen in een derde-rangs soap.

We maken een sprong in de tijd en komen uit bij het geval-Sarrokh een paar weken geleden. Als een donderslag bij heldere hemel werd hij in de media gelanceerd als het slachtoffer van een grotesk geval van racisme, daarbij gesteund door de racisme-KMO Divers & Actief. Twee dagen duurde dit circus, tot één of andere blogger (jaja, eigen lof stinkt) vanop duizend kilometer afstand eens bij Google ging kijken of dit geval van vermoorde onschuld soms geen elektronische sporen had nagelaten op het internet. Blijkt de man op de lijst van de MDP gestaan te hebben, waarna Abdel Ani Sarrokh even plotsklaps als hij verschenen was weer uit de media verdween. Of toch niet: een week later verscheen er in De Standaard dan toch nog een artikeltje met deze keer wat échte achtergrondinformatie over de man, aan de formuleringen te zien door de journalist in kwestie met de staart tussen de benen geschreven. En dat schrijft niet makkelijk. Wat mij nog het meest verwonderde is dat geen enkel, maar dan ook geen enkel lid van de verzamelde Vlaamse kwaliteitsredacties vóór mij op het idee was gekomen eens na te gaan wat die man in zijn leven zoal uitgespookt zou hebben.

Opvallend in die laatste zaak was ook hoe het CGKR, er anders toch als de kippen bij om elke vorm van werkelijk en vermeend racisme aan te klagen, zich volledig afzijdig hield. Geen burgerlijke partijstelling «voor alle zekerheid», of straffe uitspraken van een Jozef de Witte. Neen, niets van dat alles. Hadden zij wel hun huiswerk gedaan en wisten zij welk vlees zij in de kuip hadden met Abdel Ani Sarrokh? In dat geval kan je je afvragen waarom zij de doldraaiende journalisten niet een paar wenkjes hadden gegeven om de onzin te stoppen, wel wetende dat de waarheid vroeg of laat toch aan het licht zou komen?

En daarmee kunnen we terugkeren naar Sint-Niklaas en Wouter van Bellingen. Ook deze keer draaien de propagandamachines op volle toeren: drie koppels zouden geweigerd hebben te trouwen omwille van de huidskleur van de schepen. En vooral SPIRIT, de partij van Wouter van Bellingen, probeert het onderste uit de kan te halen met deze zaak, al wil burgemeester Freddy Willockx voor hen niet bepaald onderdoen. Maar zoals reeds gezegd: er zit een geurtje aan deze zaak. Ook in deze zaak houdt het CGKR zich opvallend afzijdig, hoewel er, zoals de zaak vandaag in de pers voorgesteld wordt, duidelijk sprake is van drie gevallen van stuitend racisme. En merkwaardigst van al: het Centrum wil niet eens zeggen waarom.

Naar de identiteit van die drie koppels is het ondertussen raden. Alweer volgens de pers, of beter, de commentatoren, zouden het raszuivere Vlamingen van het allerpuurste racistische soort moeten zijn. Of dat moeten we toch geloven. Dat nog geen enkele journalist à la Douglas de Coninck, anders niet vies van een stevig stukje onderzoeksjournalistiek als het de politieke zaak kan dienen, nog niet één van die drie koppels heeft kunnen ontmaskeren en hen eens goed aan de schandpaal heeft genageld kan niet anders dan een zeldzaam geval van journalistieke terughoudendheid genoemd worden. Kriebelt het dan niet om één van de trouwlustigen te ontmaskeren als jarenlang lid van het Vlaams Belang/Blok? En misschien heeft één van hen wel een grootvader die nog Oostfronter is geweest, stel je voor! Of zou er met die drie koppels iets aan de hand zijn dat het daglicht niet goed verdraagt – en dan hebben we het niet over hun racisme.

En er is nog meer. Op 21 maart gaat er in Sint-Niklaas een massatrouwpartij door, georganiseerd door «Sint-Niklaas gaat vreemd». Volgens Tessa Vermeiren in Knack is dat een «spontane» beweging, op gang gebracht door een «grappige opmerking» van Wouter van Bellingen. Er gebeuren daar in Sint-Niklaas de laatste tijd anders nogal veel «spontane» en «grappige» dingen, als je het mij vraagt. Zo bijvoorbeeld ook dat net nu Wouter van Bellingen in De Pappenheimers opduikt als onbekende Vlaming. Of beter gezegd, als ex-onbekende Vlaming. Van een toeval gesproken. Nu ja, dat optreden werd reeds maanden geleden vastgelegd, en het toeval zit 'm dus meer in het feit dat precies enkele weken geleden plots uit het niets drie racistische perfect anonieme trouwlustige koppels opdoken in Sint-Niklaas. Het plannetje van Wouter van Bellingen om in het programma zijn rol te spelen van onbekende Vlaming was daarmee ferm om zeep. Het zal je maar overkomen.

De vraag waar ik nu mee zit is hoe lang die Wase onzin nog zal blijven duren, en hoeveel van die koppels die op 21 maart aan die massatrouwpartij gaan deelnemen zich uiteindelijk mooi in het ootje genomen zullen voelen. Want van twee dingen één: ofwel zal vroeg of laat deze zaak leeglopen als een slappe ballon wanneer zal blijken dat er bedrog in het spel zit, ofwel is deze zaak («toevallig», «spontaan» en «grappig») mooi getimed om te passen in de verkiezingscampagne van kandidaat Wouter van Bellingen voor de kamerlijst van sp.a-SPIRIT in Oost-Vlaanderen. De controlecommissie voor de verkiezingsuitgaven kan misschien best voor 21 maart eens een bezoekje aan Sint-Niklaas plannen.

Read more...

De High Society (Vincent De Roeck)

Onafhankelijk vergelijkend onderzoek in de lidstaten van de Europese Unie (weliswaar zonder de laatste nieuwkomers Bulgarije en Roemenië) naar het druggebruik legt de vinger op de wonde. Het aantal druggebruikers en drugsverslaafden neemt met de regelmaat van de klok toe. De cijfers uit de periode 2000-2005 (latere gegevens werden nog niet openbaar gemaakt) werden onlangs bekend gemaakt en strekken onze Europese maatschappij niet echt tot eer. Meer dan elf miljoen Europeanen hebben in dat tijdsbestek minstens één maal geëxperimenteerd met drugs. De Europese Unie telt momenteel in totaal meer dan 2,5 miljoen effectieve drugsverslaafden, waarvan ongeveer 1,5 miljoen aan hard drugs. Van een high society gesproken.

In het door de onderzoekers vooropgestelde tijdsbestek kan men een toename van druggebruik vaststellen in alle 25 onderzochte EU-lidstaten. In twintig van hen bedroeg de toename minstens 5%. Cijfers om inderdaad stil van te worden.

Extreem-rechts en hun vaak nog onverdraagzamere satellietorganisaties wenden deze cijfers steevast verkeerdelijk aan om het gedoogbeleid in ettelijke EU-lidstaten van soft drugs aan te vallen en bijwijlen zelfs af te schilderen als de enige oorzaak van deze malaise. Volgens deze rechts-radicalen heeft de overheid het tot plicht om druggebruik te bestrijden en zeker niet om het aan te moedigen of zelfs maar te dogen. Zij dragen de seculiere moraal van de "nultolerantie" (wat dat ook moge zijn) hoog in het vaandel, ook als het op druggebruik aankomt. Het is in hun ogen de verantwoordelijkheid van de staat om druggebruik te beteugelen. De slippery slope van zachte naar harde drugs is dan ook voor hen een allesomvattende heilige koe waaraan niet getorst mag worden. Deze premisse ontkennen, is in hun ogen al bijna even slecht als zelf drugs gebruiken of verhandelen. Als men marihuana legaliseert, zal men volgens hen op termijn ook cocaïne en heroïne gaan depenaliseren met alle gevolgen van dien. Volgens hen heeft het gedoogbeleid het aantal drugsslachtoffers enkel maar doen toenemen. En eigenlijk kunnen we hen niet eens volledig ongelijk geven. Het is inderdaad een zeer jammerlijk factum dat het aantal drugsslachtoffers de laatste jaren exponentieel toeneemt, en vandaag daadwerkelijk de pan uitswingt. Ook de heisa naar aanleiding van het gratis verstrekken van Methadon aan Luikse verslaafden past perfect in dat angstplaatje. Maar is dit alles wel de schuld van de overheid? Waarom spreekt er niemand meer over de individuele verantwoordelijkheid?

Volgens mij ligt de oorzaak van deze ware drugepidemie niet zozeer bij de overheid, maar bij het algemene morele verval eigen aan onze postmoderne samenleving die nu éénmaal gebaseerd is op consumptie, wegwerpproducten, losse banden en decadentie. Men spreekt in sociologische middens niet voor niets over de throw-away society. Dat er steeds meer en meer mensen zelfmoord plegen of hun toevlucht zoeken in de drugs, is een niet te miskennen feit. Dat drugs sociaal meer en meer aanvaard worden waardoor het gebruik toeneemt, is eveneens de realiteit. Wat echter een grote leugen is, is het aandeel van de deregulariserende overheid in deze onhoudbare toestand. Het is maar al te gemakkelijk om op de overheid te schieten en zo de hamvraag naar de individuele verantwoordelijkheid van de gebruikers te omzeilen.

Het is in de eerste plaats immers niet aan de overheid om bepaalde gedragingen strafbaar te stellen. Het is niet aan vadertje staat om de keuzevrijheid van zijn burgers te beknotten. Het is niet aan Brussel om onze vrijheid als consument in te perken. Elke druggebruiker valt zijn eigen lijf en leden aan zonder daarom per definitie zijn medeburgers tot last te zijn. Het sociaal contract van Rousseau gaat inzake dus niet op. Er zijn geen concurrerende vrijheden en de individuele vrijheid moet inzake dan ook absoluut zijn. Elke druggebruiker heeft het recht zijn ongezond bestaan verder te zetten, zolang hij er zelf ook de gevolgen van draagt. Het doorschuiven van deze individuele verantwoordelijkheid naar de overheid is dan ook een teken van zwakte en lafheid. Nochtans krijgt deze toestand maar al te vaak de steun van de media en van de zelfverklaarde “ideologen” van het “volk”, wie of wat dat ook moge zijn.

Het miskennen van deze opvatting impliceert mutatis mutandis het miskennen van de menselijkheid en de intrinsieke vrijheid van elk individu, nochtans een core value van onze seculiere liberale samenleving. Iets dergelijks kan toch onmogelijk ooit de bedoeling zijn in een verlichte maatschappij als de onze. Het gedoogbeleid kwam er niet om drugs aan te moedigen maar louter om één van de vele overbodige vrijheidsrovende wetten af te schaffen. Elk individu kiest zelf in alle vrijheid om al dan niet drugs te gebruiken. Wie openlijk durft opwerpen dat het aan de monsterstaat is om dat te verbieden, adhereert in feite aan de stelling dat de individuele vrijheid ondergeschikt is aan de willekeur van de staat. In deze etatistische redenering, in deze vrijheidsvernietigende denkpiste, kan ik als jonge vrijgevochten liberaal onmogelijk meegaan. Onze rechten en vrijheden zijn in mijn ogen immers niet te koop.

Onze postmoderne, decadente en rotverwende samenleving kent inderdaad niet enkel positieve kanten, maar zeker ook negatieve aspecten. Ik ontken dit zeker niet, maar tot op de dag van vandaag is er geen beter alternatief voor handen. We kunnen de tijd immers niet terugdraaien tot de Middeleeuwen. We kunnen Adolf Hitler niet reanimeren en terug aan de macht brengen. We kunnen de welvaart en de golden fifties and sixties niet vergeten of doen alsof ze nooit plaatsgevonden hebben. We kunnen de vrijheid van de Westerse mens en beschaving niet meer afschaffen. Onze huidige samenleving is het beste dat we als eenvoudige borelingen doorheen de eeuwen konden bedenken en als een high society daarbij hoort, dan is het maar zo. Ik zal er geen minuut slaap voor laten.


Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be

Read more...

«Open dialoog», VLD-gewijs (Hoegin)

De VLD, pardon Open Vld, trekt naar de komende regeringsonderhandelingen annex communautaire ronde met de wens er een «open dialoog» te kunnen voeren. En legt meteen drie breekpunten op tafel zonder dewelke zij niet in een nieuwe regering wil stappen. Dit getuigt misschien wel van openheid van de kant van de VLD, maar is naar mijn mening niet helemaal in overeenstemming met wat een open dialoog zou moeten voorstellen.

De drie breekpunten van de VLD kunnen als volgt samengevat worden: «neen aan elke vorm van separatisme», behoud van de paarse «ethische tolerantie» en een njet tegen belastingverhogingen en administratieve overlast. Om met dat laatste puntje te beginnen: merkwaardig dat de VLD pas na acht jaar deelname aan de macht daar plots een breekpunt van wil maken. Als de VLD de laatste twee regeringen al iets aangetoond heeft, dan wel dat ze met belastingverhogingen niet echt veel problemen heeft, als het maar niet te openlijk gebeurd. Of neen, de belastingen werden eigenlijk niet verhoogd, er werden er alleen maar nieuwe bijgemaakt. Als ik me niet vergis was het Didier Reynders die het een jaar of wat geleden bestond die enormiteit te produceren. Over de administratieve overlast wil ik nog niet beginnen, want gisteren bleek nog dat de fiscus er ondertussen zelf al niet meer aan uit geraakt. Erg onder de indruk zijn we dus niet van dat derde breekpunt van de VLD.

Het behoud van de «ethische tolerantie» is natuurlijk ook een lachertje. Het is maar wat je «tolerantie» en «ethisch» wil noemen, maar naar mijn bescheiden mening zijn geen van de twee begrippen van toepassing op de twee regeringen-Verhofstadt. Let trouwens op de woordkeuze: «tolerantie». Wie het niet eens is met de paarse cultuur van de dood van de laatste acht jaar wordt meteen in de intolerante zak gestoken, en wie wil er nu iets te maken hebben met intolerante pilaarbijters? Maar verder wil de VLD natuurlijk wel een open dialoog hebben, voor het geval u dat even vergeten was.

Tot het slot het communautaire luik, met een «neen aan elke vorm van separatisme». Ik zal maar niet zo flauw zijn te vragen of ook het separatisme van 1830 onder «elke vorm van separatisme» valt, maar als ik voorzitter Bart Somers moet geloven valt het separatisme van de N-VA –en ik die dacht dat die partij independentistisch was– daar in ieder geval wel onder. «Zelfs als ze niet met een separatistische programma naar de verkiezingen van 2007 trekken,» en daarmee citeer ik hem letterlijk, «beschouwen zij de staatshervorming toch als een opstapje naar het separatisme.» Het gaat hem wat de N-VA betreft dus niet om wat zij feitelijk en concreet eisen, maar wel wat hun verdere achterliggende intenties zijn. Kan wel tellen qua open dialoog.

Het was overigens Rolf Falter die verleden week de opmerking maakte dat hij er problemen mee had die drie breekpunten van de VLD echt serieus te nemen, en meer nog dat ze volgens hem in ieder geval niet tegen de PS gericht waren. Wat het breekpunt over de belastingverhogingen betreft kan daar eventueel nog over geredetwist worden, maar zoals reeds gezegd heeft de VLD op dat vlak de voorbije jaren reeds uitgebreid bewezen wat zij werkelijk waard is. Maar wat de twee andere breekpunten betreft is het inderdaad opvallend dat de VLD vooral de strijd met de CD&V en N-VA wenst aan te gaan,en niet met de Franstalige partijen. Ik heb Bart Somers of Guy Verhofstadt bijvoorbeeld nog niet horen eisen dat het nu toch wel tijd wordt dat Brussel-Halle-Vilvoorde nu eindelijk eens gesplitst zou worden, of dat de Franstaligen in Brussel de taalakkoorden moeten respecteren, om over de geldstromen in de Sociale Zekerheid nog maar te zwijgen. Maar uitgerekend tegenover een andere Vlaamse partij wil de VLD wel op voorhand reeds een veto uitspreken op basis van de intenties van die andere partij, zonder nog maar naar de concrete eisen geluisterd te hebben. Nogmaals, een open dialoog was het waar de VLD het over had.

Het is echter intriest te moeten vaststellen dat op meer dan honderd dagen voor de federale verkiezingen de VLD reeds vrijwillig de broek laat zakken voor de PS van Elio di Rupo, en als het perfecte schandknaapje nu al één van de Vlaamse partners eens goed wil uitkafferen. De Franstaligen hoeven niet eens zelf hun belangen te komen verdedigen, Bart Somers zal dat wel voor hen doen. Flamingante Belg, mon œil.

Read more...