31 maart 2006

Optellen en aftrekken (De andere kijk)

- Bijdrage oliesector tot stookoliekorting: + 12 miljoen euro

- Overname verplichting aanhouding strategische olievoorraad: - 683 miljoen euro

in de veronderstelling dat:
1) België per dag 625.000 vaten olie per dag consumeert,
2) de prijs van 1 vat Brent-olie voor levering in mei op 30 maart 66,08$ (of 54,63€) bedroeg (bron: de Tijd),
3) de huidige voorraad aangehouden door de oliesector 20 (in werkelijkheid tussen 20 en 25) dagen consumptie dekt (bron: de Tijd), en
4) de overheid de verplichting aan marktprijzen overneemt.

Naar 't schijnt moet je om minister van Begroting te zijn enkel kunnen optellen en aftrekken, maar zelfs dat is precies nog te veel gevraagd van 'ons Freya'.
Read more...

30 maart 2006

De zwarte zijde van de grijze OESO-plaat (Politiek Incorrect)

Dat België zowat internationale hoge toppen scheert inzake belastingdruk hoeft al lang niet meer te verbazen. Het wordt een ietwat afgezaagd melodietje, maar het feit alleen maar dat ze zo dikwijls herhaald wordt, bewijst dat het er erg mee gesteld is. En dat melodietje komt al helemaal ironisch over als terzelfdertijd premier Verhofstadt met zijn nationale "notionele intrestcampagne" wil starten.

Het is - weeral eens - de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) die gisteren die fiscale kat de bel aanbond. Een kattebel werd het echter niet; doch veeleer een uitgebreid, enkele tientallen bladzijden tellend rapport. De OESO heeft deze keer leerrijk studiewerk verricht naar de belastingdruk op arbeid (dus loontrekkenden). De resultaten - die gebaseers zijn op gegevens van 2005, en dus ook de resultaten van dat jaar weergeven - zijn weeral eens frappant voor België: Het gezamenlijke loon van een gehuwd echtpaar met twee kinderen en een inkomen gelijk aan het gemiddelde Belgische loon, en een tweede loon gelijk aan 67 % van dit gemiddelde, wordt in dit land aan het 'voordelige' tarief van 48,2 % (inkomensbelasting + SZ-bijdragen). Het OESO-gemiddelde bedraagt echter slechts 32,4 %; dat van de EU-15 36,1 %. Hiermee is België absolute koploper in de OESO-rangschikking. Voor een alleenstaande zonder kinderen met een gemiddeld loon ziet de situatie er nog somberder uit: Zijn of haar loon wordt tegen het fiscaal wurgtarief van 55,4 % belast. Ook hiermee scoort België internationaal hoogste munt. Inzake belastingsgraad voor de andere gezins- en loonsamenstellingen, duikt België steeds op in weinig eerbiedwaardige top 5.

Ook over de loonkosten (dus de inkomensbelasting/bedrijfsvoorheffing even buiten beschouwing gelaten) komen we weer een en ander te weten. Zo blijkt dat 33 % van een gemiddeld loon van een alleenstaande zonder kinderen direct naar de sociale zekerheid vloeit via werkgevers- en werknemersbijdragen. Het OESO-gemiddelde bedraagt 24 %.

De vraag is dus nu wat er met deze resultaten zal aangevangen worden. Gezien het dus vooral de SZ-bijdragen zijn die de totale belasting op het loon zo zwaar maken, lijkt een loonkostenverlaging het meest aangewezen. Hierbij is het dus interessant de link te leggen met de actualiteit van het begin van deze week: Toen kwamen de sociale partners na lang beraad over de verslechtering van de Belgische concurrentiekracht met het bericht naar buiten dat er zowel meer geïnvesteerd moet worden in innovatie en onderwijs, alsook dat de Wet ter Vrijwaring van het Concurrentievermogen van 1996 strikter moet worden toegepast. Een verklaring met daarin dus voor elk wat wils, en de vraag is dan nog maar of er aan die hoge loonkost wel iets gedaan zal worden: De vakbonden benadrukken dat ze met concreet overleg pas in het najaar willen starten, omdat dan het jaarverslag van de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) verschijnt, en ook omdat enkele maanden later toch de onderhandelingen over een interprofessioneel akkoord 2007-2008 moet onderhandeld worden. Blijkbaar gaat men er dus vanuit dat dat onheilzaam interprofessioneel (!) overleg in het vervolg zal blijven bestaan...

Voorts zou het verslag van de CRB komend najaar wel eens vol oranje en rode knipperlichten staan. De Duitse rooms-rode regering is immers van plan grote hervormingen in de Duitse ziekteverzekering te doen, alsook de patronale bijdragen op het brutoloon met minstens 3 % te doen dalen. Dat betekent dus dat de loonkosten in Duitsland verder zullen dalen, waardoor de concurrentiehandicap van België tegenover dat land nog verder zal toenemen. En het toeval wil juist dat de door de CRB voorgestelde loonnorm gedefinieerd wordt op basis van de loonevolutie in onze drie buurlanden... Waaronder dus ook Duitsland. Het is dus zo klaar als een klontje dat een oplossing voor het gigantische Belgische concurrentieprobleem nog niet voor vandaag zal zijn.
Read more...

29 maart 2006

De mosterd ergens anders halen (De andere kijk)

Hieronder het resultaat van een weekje media- en blogwatchen:

Voorbeelden van vooringenomenheid:

- Caspar Weinberger, minister van defensie onder president Reagan, is overleden: volgens Radio 1 was hij een man verbonden met Star Wars, stijgende defensiebudgetten, de invasie van Granada, Iran-Contragate en nog een paar andere ‘fraaie’ zaken. Maar misschien was hij ook een beetje een ‘democratic revolutionary, freedom fighter and great American’.

- The ‘Road to Guantanamo’, een film naar een waargebeurd verhaal volgens de Tijd of een film met een reukje aan (Is het u ook al opgevallen hoe blij sommige journalisten zijn dat de ‘geëngageerde’ cinema terug is? Syriana, Munich, Good night and good luck, Crash, The Constant Gardener… Vaak verschrikkelijk slechte cinema trouwens, maar bon. Mark Steyn heeft over die cinema een mooi stukje geschreven – effe naar beneden scrollen voor de Clooney Tunes).

- Diezelfde Tijd bracht het verhaal dat er geen band is tussen 3/11 (de aanslagen in Madrid) en Al Qaeda. Hallo?

- Robert Fisk krijgt een eredoctoraat van de RUG en de VRT doet uitgebreid verslag. Weten ze ondertussen niet dat er naar Fisk een – weinig vleiende – award en werkwoord zijn genoemd? De man suggereerde onlangs zelfs dat 9/11 het werk was van ... Amerikanen.

- De beschuldiging dat de VS verantwoordelijk zijn voor tientallen doden bij een raid tegen een ‘gebedsruimte’ in Bagdad wordt gretig overgenomen. Voor meer informatie over hoe de vork werkelijk in de steel zit en hoe dit kadert in de politieke context moet je elders wezen.

Voorbeelden van zelfcensuur:

- Een gehandicapte werd door een groep “jongeren” in mekaar geslagen, omdat ‘hij vies keek’. Na gebruik van een vergrootglas werd duidelijk dat de daders Marokkanen waren (Ben ik nu een racist omdat ik daarop wijs?).

- De Deense imam die in het Midden-Oosten ging leuren met drie gefabriceerde cartoons en die o.m. in De Morgen een forum kreeg, had blijkbaar weet van een geplande ‘martelaren-operatie’ Kan iemand bevestigen of het in De Morgen stond?

- De documenten die na de invasie van Irak werden gevonden en nu stilaan het levenslicht zien, zorgen nu (en waarschijnlijk ook in de toekomst) voor heel wat interessante ‘onthullingen’, o.m. m.b.t. de belachelijk gemaakte ‘banden’ tussen Saddam Hoessein en het terrorisme (incl. Al Qaeda). Al iets over gehoord in de media? Past waarschijnlijk niet in het kraam van sommigen.

Enkele reflecties over vooringenomenheid en zelfcensuur:

Milblogger Bill Roggio die verleden jaar een maand bij de Amerikaanse troepen in Irak verbleef wat de Washington Post ertoe inspireerde om zijn ‘embed’ gelijk te stellen met een ‘military information operation’ zegt hierover het volgende:

If you are member of the club, there is no attempt to discern your position on the war; journalists are by default objective and unbiased. Bloggers such as myself, who actually follow the day by day operations and developments in Iraq, and perform accurate analysis based on these details the media cannot be bothered to track, are of course "pro-war," "activists" and such.
Washington Post of Karl van den Broeck, is there a difference?

Edwin Jacobs, collega-blogger op In Flanders Fields haalt een boek aan, waarin de auteur o.m. spreekt over zelfcensuur in de media.

Er schort dus duidelijk iets aan het nieuws- en informatieaanbod. Wie kan er dan nog verbaasd zijn dat het vertrouwen van de modale Vlaming in de media tot een historisch dieptepunt is gezakt en dat mensen zoals ik hun mosterd ergens anders halen?
Read more...

28 maart 2006

Hand Geven aan Mannen is Geen Wettige Toelatingseis Opleiding (Law & Justice)

In Nederland heeft de Commissie Gelijke Behandeling geoordeeld dat een school voor beroepsonderwijs een verboden onderscheid heeft gemaakt door een Islamitische vrouw niet toe te laten tot de opleiding voor onderwijsassistent, omdat zij mannen geen hand wil geven. Volledige artikel hier.
Read more...

27 maart 2006

Marginalizering van de Media: een Belgisch Fenomeen? (Law & Justice)

In "Groeiende marginalizering van de media: een Belgisch fenomeen?" schrijft Rudi De Ceuster, beroepsjournalist, dat het vertrouwen van de modale Vlaming in de media tot een historisch dieptepunt is gezakt.


"(...) Slechts iets meer dan 1 op 7 Belgen koopt dagelijks een krant (één op 8 in Wallonië, één op 7 in Vlaanderen). We blijven daarmee schromelijk ten achter op onze buurlanden: 1 op 3,6 Duitsers, één op 3,4 Britten, en één op 4 Nederlanders koopt dagelijks een krant. Zelfs in televisie- en Internet-land USA koopt één op 4 Amerikanen dagelijks een krant. De penetratie van dagbladen in het dagelijks leven in Vlaanderen is dan ook bedroevend te noemen.

Het is natuurlijk zo dat niemand een krant koopt omwille van de publiciteit die erin verschijnt – wél omwille van het nieuws, de inhoud, de commentaar die hij erin meekrijgt. Er schort dus duidelijk iets aan het nieuws- en informatieaanbod bij onze kranten (want de buurlanden scoren dubbel zo goed).

Men kan overigens gelijkaardige bedenkingen maken bij de cijfers die de audiovisuele media hanteren: zelfs op een goede kijkdag volgen hooguit 1,2 miljoen Vlamingen het nieuws op een Vlaamse televisie-zender. Dat betekent dat 4 op 5 Vlamingen niet kijken, of, zoals schrijver dezes, naar buitenlandse zenders kijken, omdat zij de inhoudelijke zwakte van binnen- en buitenlands nieuws op de Vlaamse zenders niet langer pikken.

Deze bedenkingen moeten ons tevens tot een grote relativering aanzetten van de vermoede invloed die de media wordt toegeschreven wanneer het om politieke verslaggeving en duiding gaat: de grote meerderheid van de Vlamingen (en per extrapolatie ook Belgen) heeft blijkbaar lak aan wat de media verkondigen, of aan de boodschap die politici graag ventileren via bevriende media of journalisten.

Wellicht ligt daar bijvoorbeeld deels de verklaring waarom een politieke partij die – al dan niet terecht – nu al 20 jaar gediabolizeerd wordt in de Belgische pers is uitgegroeid tot de grootste partij in dit land. Buitenlanders, die onze media lezen, hebben het doorgaans moeilijk om dit fenomeen rationeel te verklaren – tenzij via een inderdaad marginale beïnvloeding van het publiek door de media, wat toch ernstige vragen stelt over het democratische gehalte van deze samenleving.

Hoe kunnen we dit alles een andere richting insturen? (...)"
Dit onderwerp doet mij denken aan een boek dat ik recent las, "Handelaars in nieuws" van Freddy De Pauw, voormalig buitenland-journalist van De Standaard en mede-initiatiefnemer van Uitpers, het "Webzine voor internationale politiek", met een gratis e-nieuwsbrief. Ik heb me alvast hierop geabonneerd. Freddy De Pauw heeft het in zijn boek, naast enkele bedenkingen over blogs (p. 135) onder andere ook over de zelfcensuur in de journalistiek :

"(...) Angst is bij lange na niet de enige drijfveer voor manifeste zelfcensuur, die de jongste tijd vaak eufemistisch wordt ingekleed als 'zelfregulering'. Dat soort eufemismen zijn ook een uiting van zelfcensuur. Ik citeer even uit De Journalist, het maandblad van de Vereniging van Vlaamse Journalisten van juni 2002. Daarin verscheen een kort verslag over een studie van Karin de Clerq over het onderwerp:

'Zelfregulering is beseffen tot waar je kunt schrijven en vanaf wanneer je morele en wettelijke grenzen aan het overschrijden bent. Vroeger werd dat zelfcensuur genoemd, maar dat woord werd blijkbaar door minder en minder confraters gepruimd.'

Is dit een vorm van zelfbedrog? Het verbannen van de term zelfcensuur en het zedig spreken over zelfregulering wekken onze achterdocht, dit is vooralzelfbegoocheling.

Het is natuurlijk altijd mogelijk dat het zichzelf opleggen van beperkingen bij het gebruik van termen, bij het behandelen of weglaten van thema's simpelweg is ingegeven door kiesheid. Soms zouden journalisten zich beter aan de regels van zelfregulering houden. (...)" (p. 109)

Nova Civitas Antwerpen organiseert op 24 april e.k. om 20 uur in het IPV (Internationaal Perscentrum Vlaanderen) op de Grote Markt 40 in Antwerpen een debatavond over “De Belgische media bekeken door een buitenlandse bril” met deelname van enkele buitenlandse journalisten: Michael Stabenow, journalist bij de Frankfurter Allgemeine Zeitung, Voorzitter van de IPA (International Press Association), Timothy King (pdf), journalist bij de “European Voice” (The Economist Group) en Heribert Korfmacher, zelfstandig journalist te Brussel, voormalig Directeur van de “Deutsche Welle” te Brussel.
Read more...

Quick en Flupke in Afrika (Politiek Incorrect)

De foto's die tijdens de veelbesproken prinselijke handelsmissie in Zuid-Afrika genomen zijn - in het bijzijn van ex-president Nelson Mandela - hebben sommige journalisten wel "gechoqueerd", omdat achteraf bleek dat ook Staatssecretaris voor Administratieve Vereenvoudiging Vincent van Quickenborne - die zich zowaar uitgaf voor een Belgische minister! - zich op de foto tussen het prinselijke paar (Philippe en Mathilde) had geschaard. Achteraf bleek het foto-incident nog zo niet de zaak te maken. Veel 'erger' is de commotie die de afgelopen dagen ontstaan is naar aanleiding van de atitude van kroonprins Philippe tijdens de handelsmissie.

Het begon een tweetal weken geleden, toen enkele - Vlaamse - kranten berichtten over de desinteresse die de prins tijdens de handelsmissie toonde. "De prins opent en sluit deuren", werd meermaals gekopt. Volgens aanwezige bedrijfsleiders zou de prins maar zeer weinig interesse getoond hebben in het Zuid-Afrikaanse economische reilen en zeilen; zou hij de namen van sommige bedrijfsleiders niet meer kennen - zelfs nadat hij ze al meermaals gezien had - en zou hij daarenboven nogal stuntelig overkomen. Op VTM werd er anderhalve week geleden tijdens het programma "Royalty" een voor de prins weinig positieve reportage uitgezonden, die nogal wat beroering veroorzaakte in koninklijke kringen. Koning Albert II - net terug uit staatsbezoek in Litouwen - stuurde een bericht naar Reynoud Goddyn - journalist bij VTM - met volgende mededeling: "De uitzending van afgelopen zaterdag heeft me veel pijn aan het hart gedaan."

Gezien de commotie ondertussen hoge toppen scheerde, contacteerde de Franstalige (en oer-Belgische) krant La Libre Belgique het Paleis met de vraag een interview met prins Philippe te mogen afnemen. Dat interview werd afgenomen, maar om het communautaire evenwicht in dit land te bewaren, moest ook een Vlaams dagblad de mogelijkheid krijgen om het interview met Philippe te publiceren. Dat Vlaams dagblad werd De Standaard. (de versie die de ronde gaat dat eerst De Standaard werd gecontacteerd, en pas dan La Libre lijkt veeleer onwaarschijnlijk). Doch, sinds de uitspraken die Philippe in het najaar van 2004 deed tijdens de handelsmissie in China - u weet wel: dat hij zich "taai" zou opstellen jegens alle snode splitsers in Vlaanderen - worden alle uitspraken die de kroonprins doet, zeker in de Vlaamse pers, vakkundig gewikt en gewogen. Bijgevolg bestond dat interview niet uit een direct vraaggesprek met Monseigneur, maar uit "een e-mail" waarop de prins dan wel een antwoord zou geven. Die e-mail werd overigens inhoudelijk nog eens gecheckt door een deskundige corrector: Niemand minder dan premier Guy Verhofstadt.

Maar hiermee is de hele saga rond de uitspattingen van prins Philippe nog niet beëindigd. Bij iedere uitspraak die een lid van het koningshuis doet, ontstaat steeds weer het debat over de feitelijke rol van deze. In Vlaanderen is er zowat algemene eensgezindheid dat de rol van de koning louter tot een protocolaire functie zou moeten verworden. Zelfs binnen de sp.a groeit hierover eengezindheid. Ook de commentaren die de verenigde pers schreef naar aanleiding van dit incident zijn zeer divers: In een krant als bijvoorbeeld De Tijd is het bijna het vermelden niet waard, en verschijnt de berichtgeving in een kadertje onder de rubriek 'binnenland'. In het Franstalige Le Soir daarentegen werden vandaag maar liefst twee volle krantenpagina's gevuld met analyses en commentaren. Dit onder de titel "temps fort" (harde tijd). Ook de reacties van Waalse politici zijn haast unisono in het voordeel van de prins. De ex-minister van Economie van het Waals Gewest Serge Kubla (MR) herinnert zich nog wat een aangenaam gezelschap de prins bood tijdens een handelsmissie in de Verenigde Arabische Emiraten.

Philippe en het Hof hebben zich dus andermaal niet meteen populair gemaakt bij de (Vlaamse) bevolking. Er mag nog herinnerd worden aan een peiling die Het Nieuwsblad eind januari - begin februari dit jaar voerde naar aanleiding van koning Alberts toespraak aan 's lands 'gestelde lichamen' waarin hij waarschuwde voor "omfloerst separatisme". Uit die resultaten bleek dat in Wallonië maar liefst 70 % van de bevolking achter het koningshuis bleef staan. In Vlaanderen was dit amper 56 %. Nog verrassender - hoewel... - waren de resultaten i.v.m. de bekwaamheid van kroonprins Philippe om zijn vader op te volgen: Toch nog 61 % der Walen steunt de huidige kroonprins. In Vlaanderen werd hij genadeloos gebuisd: Amper 46 % van het vertrouwen. Benieuwd wat dat resultaat nu zou opleveren. Mocht het koningshuis opgegeven worden, dan zou dit zeker een goede zaak zijn: Niet alleen zouden Vlaamse ondernemingen deze keer wél verzekerd zijn van enkele leuke contractjes in Zuid-Afrika; daarenboven bespaart de schatkist (en dus de belastingbetaler) nog eens welgeteld 10.327.244,03 euro (optelling van civiele lijst en dotaties aan andere leden van de koninklijke familie). Alleszins worden de Saksen-Coburgers meer en meer de vertrouwelingen van het Waalse establishment, danwel de belichaming van 's lands een- en-ondeelbaarheid.
Read more...

26 maart 2006

Cyberhate? (Law & Justice)

Is dit iets voor het nieuwe meldpunt Cyberhate ?
Read more...

Islamisten en «naivisten» in Denemarken (Hoegin)

Donderdag ontstond opnieuw opschudding in Denemarken: in een TV-reportage van de Franse journalist Mohammed Sifaoui verklaart imam Abu Laban, voor een verborgen camera, dat hij iemand kent die bereid is een martelarenactie uit te voeren.

In dezelfde reportage lijkt een andere imam, Ahmed Akkari, een dreigement te uiten aan het adres van het sociaal-liberale parlementslid Naser Khader (B), maar de Deense vertaling van de uitspraken lijken niet helemaal in overeenstemming te zijn met de Franse. In de Deense vertaling zegt Ahmed Akkari gewoon dat het mogelijk is dat iemand het in zijn hoofd zou halen Naser Khader te vermoorden indien hij Minister van Integratie zou worden, zonder dat daar een bedreiging aan gekoppeld hoeft te worden.

Erger is het gesteld met de uitspraken van imam Abu Laban. De opnames dateren van 21 februari, het hoogtepunt van de cartoon-crisis, en in een auto zegt Abu Laban plots, terwijl de verborgen camera filmt, dat hij een man kent die contacten heeft met Amr Moussa, de secretaris-generaal van de Arabische Liga:
Hij doet er alles aan om contacten te leggen. Hij heeft contact opgenomen met Amr Moussa. Hij wil het doen en er een martelarenactie van maken, nu.
De politie neemt de uitspraken alvast ernstig, en zal de twee imams over de zaak ondervragen. De Deense Minister van Justitie Lene Espersen (K) verklaarde zaterdag dat de zaak topprioriteit gekregen heeft bij de politie van Kopenhagen en de Deense veiligheidsdienst PET.

De Deense politieke commentator Ralf Pittelkow, die vroeger nog politiek raadgever is geweest voor de sociaal-democratische Eerste Minister Poul Nyrup Rasmussen (A), komt vandaag naar aanleiding van de hele zaak in Jyllands-Posten met een opiniestuk dat best het lezen waard is. In het stuk heeft hij het in het bijzonder over de haat die heerst in sommige islamitische milieus enerzijds, en rol van wat hij «naivisten» noemt in de cartoon-crisis anderzijds. Zo constateert hij dat het eigenlijk geen rol speelt of Ahmed Akkari nu wel of niet een dreigement aan het adres van Naser Khader heeft geuit, want de laatste tijd heeft het parlementslid zoveel dreigementen ontvangen dat er eigenlijk sprake is van een «golf van psychisch-politieke terreur» tegenover hem. Verder richt de haat zich in meerdere richtingen, niet alleen de krant Jyllands-Posten, maar ook joden («Jyllands-Posten publiceerde de Mohammed-cartoons omdat het een joodse krant is,» kreeg Mohammed Sifaoui te horen), en tegen het Westen in het algemeen. In de TV-reportage worden de kijkers herinnerd aan de contacten die Abu Laban had met Omar Abdel-Rahman, die in 1993 in de gevangenis belandde na de eerste aanslag tegen het WTC. Pittelkow vervolgt met een striemende commentaar die zonder veel problemen zo overgeplant kan worden naar andere Europese landen:
Tegelijkertijd toont de TV-reportage aan hoe doelbewust de islamisten gewerkt hebben om, in verband met de Mohammed-cartoons, de spanning op te voeren om de positie van het islamisme in Europa in het algemeen en Denemarken in het bijzonder te versterken. De conclusie van de journalist luidt: «Deze groep imams heeft de cartoons gebruikt met het doel de Europese samenleving hun wetten, regels en doctrines op te leggen.»

Het TV-programma kan ook bekeken worden als een onrechtstreekse commentaar op de Deense milieus die een verbazingwekkend gebrek aan inzicht in de agenda van de islamisten aan de dag leggen. Men kan hen naivisten noemen.

De naivisten hebben lange tijd niet gereageerd op de haatstemming tegenover Naser Khader, met als gevolg de totaal ongehoorde situatie dat een Deens parlementslid en zijn familie onder politiebescherming moet leven.

De naivisten denken dat de aanval van de islamisten tegenover het gebruik van de vrijheid van meningsuiting door Jyllands-Posten alleen draait rond de nederige wens dat er respect getoond zou worden voor hun religieuze gevoelens. Maar zoals het TV-programma aantoonde, wensen de islamisten elke vorm van vrije meningsuiting die kritiek op hun versie van de islam inhoudt volledig het zwijgen op te leggen.

De naivisten accepteren zonder meer de poging van de islamisten om een moderate façade op te bouwen. Zo ging Dansk Industri in dialoog met Abu Laban. Het pas opgerichte forum Coexistence of Civilizations doet nu precies hetzelfde met Abu Labans kompaan imam Abdul Wahid Pedersen.

En tot slot, maar daarom niet minder belangrijk: de naivisten hebben zich kritiekloos door de islamisten laten misbruiken in de cartoon-crisis. Zoals het TV-programma aantoonde heeft de crisis twee fases doorlopen:

In de eerste maanden na de publicatie van de tekeningen was er alleen maar sprake van een Deens intern debat op eerder lage temperatuur. Het conflict kwam pas echt op gang toen de Egyptische regering, onder druk van zijn eigen islamisten, en de Deense islamisten samen besloten de situatie uit te buiten.

De Deense naivisten roerden omzeggens geen vin in het debat over de cartoons vóór de zaak reeds enorm opgeblazen was door de islamisten. De doelbewuste strijd van de islamisten zorgde ervoor dat de naivisten Jyllands-Posten sterk aankloegen geen respect te tonen voor de religieuze gevoelens van de moslims.

[…]

De cartoon-crisis laat meer en meer een beeld achter van een bijzonder soort samenspel tussen radicale islamisten en Deense naivisten.
Opvallend toch dat nogal wat mensen die er vandaag van beschuldigd worden zich te gedragen als nuttige idioten in dienst van het islamisme, die beschuldiging vaak vroeger nog al eens hebben moeten horen.
Read more...

25 maart 2006

Taaie kroonprins op zijn zieltje getrapt (Hoegin)

Filip, Leopold, Louis, Marie van België, hertog van Brabant, erevoorzitter van de Raad van Bestuur van de Belgische Dienst voor Buitenlandse Handel, voel zich op zijn zieltje getrapt. Het blijkt namelijk dat de Vlaamse zakenlui die hem vergezelden op de handelsmissie naar Zuid-Afrika –of is het eigenlijk omgekeerd?– niet laaiend enthousiast waren over zijn optreden aan de Kaap.

In het «interview» –wat men tegenwoordig allemaal al een interview durft te noemen– schrijft de prins onder meer dat hij «ten dienste van de samenleving» staat. Sta me toe me daar toch even bij in een bulderlach te schieten. Iemand die «ten dienste» van de samenleving staat, krijgt daarvoor niet jaarlijks de habbekrats van 788.301,40 euro uitgekeerd. Gekoppeld aan de index van december 1999, wel te verstaan. Voor dat bedrag wil ik als Vlaming ook wel eens in Zuid-Afrika een toespraak komen houden over de diamant België. Ja, België, en desnoods zing ik achteraf ook nog de brabançonne, al raad ik dat persoonlijk af voor de arme toehoorders.

Daar hoort nog bij dat die Belgisch Dienst voor Buitenlandse Handel dus maar één bestaansreden heeft: ervoor zorgen dat prins Filip af en toe nog eens uit zijn kot kan komen, kwestie van niet altijd op het gezicht van zijn Mathilde te moeten kijken. De Vlaamse en Waalse export hebben immers met mekaar nog evenveel gemeen als mijn douchegordijn met de aardvarkens in Swaziland, niets dus, en daarom werden de twee al een tijdje geleden van mekaar gesplitst en overgedragen naar de Gewesten. Dat was echter niet naar de zin van Laken, en dus moest er maar een nieuwe dienst opgericht worden die reisbureau kon spelen voor de kroonprins. Die overigens, naar ik zo vermoed, zijn vliegtuigbiljetten en hotelonkosten wel niet «zelf» zal betalen, maar de belastingbetaler daar nog eens extra voor laat opdraaien bovenop zijn jaarlijkse dotatie.

Een andere zaak is of het wel de taak is van iemand die «ten dienste» van de samenleving staat om bijvoorbeeld in China allerlei omfloerste dreigementen te uiten aan het adres van ondertussen al meer dan een kwart van de Vlaamse bevolking (omgerekend goed voor 118.245,21 euro per jaar, of zou hij die terugstorten?). En de behandeling die Marie-Rose Morel te beurt viel in China was veelzeggend: Marie-Rose Morel, verkozen volksvertegenwoordiger voor het Vlaams Belang en meegereisd om de rolstoel van haar vader Chris Morel te duwen, moest vijftig meter uit zijn buurt blijven. Chris Morel is overigens ereburger van Shanghai, dat, in tegenstelling tot het erevoorzitterschap van prins Filip, niet speciaal voor hem opgericht werd om hem een bezigheid te geven. En wat hem betreft moest de prins dus absoluut niet mee naar China reizen om daar «deuren te openen».

Laten we overigens wel wezen, en even de enige twee prestaties van de kroonprins die werkelijk van belang zijn op een rijtje zetten: ten eerste dat hij er als eerste in geslaagd is levend uit de moederschoot van de wettige echtgenote van de toenmalige prins Albert te kruipen, en ten tweede dat hij zich sindsdien in leven heeft weten te houden. Moeten we daarvoor onze hoed afnemen? 788.301,40 euro per jaar, dat zijn er meer dan 2.000 per dag. Twee keer Win for life dus, maar dan aan dertigvoudig tempo. Om over leeflonen nog maar te zwijgen. Wat zou er trouwens van onze ouwe taaie geworden zijn als hij uit een andere bloemkool was gekropen? Ergens een rustig kantoorbaantje, waar liefst niet te veel denkwerk aan te pas komt, met als hoogtepunt van de dag de kleine verrassing in de boterhammendoos –de ene keer een doosje rozijnen, de andere keer weer een reep melkchocolade met nootjes, of een lekker koekje– die Mathilde er liefdevol elke keer weer bijsteekt.

Ondertussen is hij er door zijn gedrag van de laatste maanden in geslaagd ervoor te zorgen dat alleen nog overtuigde republikeinen uitkijken naar een snelle aanvang van zijn regnum. In Vlaanderen neemt niemand hem nog serieus, maar wie zijn vaderlandse geschiedenis kent weet dat dit toch van geen belang is. Maar ook de PS in Wallonië kijkt niet bepaald uit naar koning Filip I. Daar vreest men immers dat hij vroeg of laat brokken zal maken door zijn ondoordachte uitspraken, of misschien wel een weigering om één of andere wet te ondertekenen, met mogelijk de ultieme nachtmerrie als gevolg: het einde van België en dus de rijkelijke geldstromen vanuit het Noorden. Elio di Rupo meent het dus ongetwijfeld echt als hij bij gelegenheid koning Albert II een goede gezondheid toewenst. Ik zou het in zijn plaats ook doen.

(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)
Read more...

Democracy, the U.S. and the war against terror (The Flemish Beerdrinker)

Democratic states rarely, if ever, go to war with each other. This statement often is called the “democratic peace”. It’s also often called into question. Yet, there is more than a ring of truth in it. The first observation to make is that since the number of democracies have been on the increase, the number of armed conflicts is declining. Especially since the end of the cold war – an era supposed to be one of great stability – the number of countries engaged in war declined dramatically. All this while the number of states rose as well. Second, not only is it unlikely that democratic states fight each other. Even in their relationships with autocracies do they rarely go to war. In eighty percent of the cases it are the latter ones who instigate an armed conflict. Overwhelmingly democratic states are the victims of war, not the instigators. However, they are more likely to win: in 76% of the cases they are victorious. Third, democratic countries experience less civil war than dictatorships. For example of the 49 low-income countries that had a civil war between 1990 and 2000 only eight were democracies. Finally, autocracies are the main culprit in the worlds refugee crises. Of the 40 countries that have generated refugee crises over the past 20 years, 38 were autocracies engaged in conflict. So when the world has become more peaceful lately it’s thanks to the spread of democracy. It certainly is, I think, one of the more important and hopeful trends of the past years. Will this trend continue? Well, since G.W. Bush came to power America has become known as the country that wants to encourage and even impose democracy all over the world, starting with the Middle-East. It hasn’t always been that way however. For a long time after World War II, and maybe even now (we come back to that), the United States did not support democracy. Instead it supported dictatorships, again especially, but by no means exclusively in the Middle-East. A few years ago G.W. Bush acknowledged this to be a mistake:

Sixty years of Western nations excusing and accommodating the lack of freedom in the Middle East did nothing to make us safe because in the long run stability cannot be purchased at the expense of liberty.

But as Captain Bertorelli in Allo Allo would say: “what a mistaka to maka!”. More than that, U.S. support for autocrats was so vast and extensive that it beggars believe to call it just “a mistake”. Consider. Between 1950 en 2000 the United States gave preference to 104 (!) autocracies with military and economic assistance. That support since 1950 has been substantial and sustained. All the while those autocratic recipients managed to attain a growth rate half that of democratic recipients. And the assistance failed miserably in the quest for regime change: autocratic states receiving aid generally stayed autocratic. So what about now? The U.S. of course is trying to built democracies in Afghanistan and Iraq. It seems to succeed in Afghanistan. For Iraq the picture is less clear. Then again, there is some compelling evidence for the prosecution. Let’s stay in the Middle-East for a few examples:
1. Egypt: highly corrupt, little opportunities for political expression, provider of many recruits for al-Qaeda (in fact the majority of al-qaeda members are thought to be Egyptian). But it’s a top recipient of aid from the U.S.
2. Pakistan: ruled by a self-appointed dictator general Musharraf. Corrupt, spending a quarter of the budget on the military, encouraging the Medrassas where Islamic fundamtalist fighters are trained and indoctrinated.
3. Saudi-Arabia: home of the Whahabi-fundamentalists, oppressor of women, totalitarian regime devoting 40% of the budget to wasteful military projects.

Pakistan is deemed to be a “major non-Nato ally” (the words of Colin Powell). And Al Gore is begging the government and business leaders of Saudi-Arabia not to severe the ties with the U.S. All three countries get military support. And all three get lavish government aid. We get a profound sense of this ambiguity between theory and reality when reading the just released new National Security Strategy of the Bush-administration. In a clear restatement of the neoconservative view it begins this way:

It is the policy of the United States to seek and support democratic movements and institutions in every nation and culture, with the ultimate goal of ending tyranny in our world. In the world today, the fundamental character of regimes matters as much as the distribution of power among them. The goal of our statecraft is to help create a world of democratic, well-governed states that can meet the needs of their citizens and conduct themselves responsibly in the international system. This is the best way to provide enduring security for the American people.

The NSS further contains a very interesting and convincing analysis of why democracy (freedom) is the best anti-dote for terrorism. But then it talks about support of “friends and allies”, even if they are autocracies. If democracy is should a good antidote (a thesis which gets support from this book, the main source of this post by the way) why not push those regimes harder into democratic reforms. In the case of Egypt, Pakistan en Saudi-Arabia the U.S. is satisfied with some cosmetic reforms and some measures against terrorism to include them into the category “friends and allies” and continue it’s support for those regimes. This does not seem to bode well for democracy and thus for the fight against terrorism. But of course I here you say! The American government does not stand on it’s own. It’s a part of the military-industrial complex. It’s the executive arm of those mighty corporations searching for a quick profit. Indeed, one can find many quotes of business executives saying they are happy to do business with dictatorships as long as it’s good for profits. But is it? Well, it isn’t. And business leaders know it. In fact, foreign direct investment is gravitating towards low-income democracies instead of low-income autocracies. And for all it’s brouhaha companies consider the investment climate better in India than in China. Apparently businessmen do not like paying bribes all the time. And in a democracy there is always the rule of law to protect companies against arbitrary confiscation and other misbehavior of government against property rights. So perhaps it’s time business leaders put their mouths were the money is. Their vocal support for democracy could then perhaps persuade politicians to give their support for real.
Read more...

Politie op het Internet (Law & Justice)

Naar aanleiding van de start van het nieuwe Belgische meldpunt voor racisme en discriminatie op het internet "Cyberhate.be", verscheen vandaag een artikel van Jos Dumortier en Eva Lievens in De Standaard. De strijd tegen online illegale en schadelijke inhoud (racisme, discriminatie, pornografie) is een delicate evenwichtsoefening: ,,Initiatieven die dat doel willen bereiken moeten steeds rekening houden met het fundamentele recht op vrijheid van meningsuiting.''
Read more...

24 maart 2006

Belgische innovatie (Politiek Incorrect)

Nieuwe cijfers van Eurostat, het Europese bureau voor de statistiek, tonen aan dat België nog zeer ver verwijderd is van de Europese Lissabondoelstelling om tegen 2010 minstens 3 % van het BBP in innovatie te investeren (totaal van overheids- alsook particuliere investeringen). Wat blijkt? In 2004 investeerde België amper 1,93 % in Onderzoek & Ontwikkeling (O&O). Dit is zelfs een significante daling tegenover 2001, toen die investeringsgraad nog 2,11 % van het BBP dekte. Hiermee is België dus nog geen stap verder - veeleer een stap terug - om de Lissabondoelstellingen te halen. Een magere troost voor België misschien: Het Europese gemiddelde (EU-25) bedroeg in 2004 eveneens slechts 1,90 %... Of hoe het oude continent regelrecht op een economisch drama afstevent.

Terzelfdertijd publiceert het Amerikaanse onderzoekscentrum Hay Group een studie die een indicatie kan geven over het waarom die Belgische O&O-investeringen zo achterblijven: De brutolonen voor wetenschappelijke onderzoekers liggen in België met gemiddeld 98.932 euro per jaar het hoogst in de zeven onderzochte landen (buiten België dus ook nog Duitsland, Nederland, Frankrijk, de VS, het VK en Italië - kortom; de voornaamste Belgische concurrenten); daartegenover staat dat de nettolonen in België evenzeer het laagst (!) liggen; 30.740 euro op jaarbasis. In de VS verdient de gemiddelde onderzoeker netto zomaar eventjes het dubbele van wat hij of zij in België zou kunnen krijgen. Toch wel een hele slok op de borrel.

Daarom is de federale regering eergisteren bijeengekomen om enkele maatregelen uit te dokteren die de nodige impulsen aan de achterblijvende O&O-investeringen moeten geven. Zullen die maatregelen echter wel voldoende blijken? Een eerste genomen maatregel is dat de federale overheid zich "engageert" de regionale steun die aan O&O verleend wordt fiscaal vrij te stellen. Gezien België een federaal land is, is ook het innovatiebeleid versnippert over zowel het federale als het gewestelijke niveau. Hiermee heeft de federale overheid niet echt meteen een grootse daad verricht; zij heeft veeleer een onnodig struikelblok voor een performant - Vlaams - beleid weggehaald. Want een eerste punt waarop geduid dient te worden, is dat een doortastend O&O-beleid niet langer op federaal niveau verwezenlijkt kan worden. Zo is 38,1 % van de actieve beroepsbevolking in Vlaanderen actief in de dienstensector (de sector bij uitstek waar innovatie kan plaatsvinden); tegenover amper 12,9 % in Wallonië. Ook de bruto toegevoegde waarde van de technologische industrie in Vlaanderen bedraagt 10,7 miljard euro; maar liefst 72,9 % van het Belgische totaal. En herinner u bijvoorbeeld de verscheurende discussie in december 2005 rond de Europese begroting: Terwijl Vlaams-minister-president Yves Leterme meer geld vroeg voor onderzoek & ontwikkeling; lobbyde zijn Waalse ambtgenoot Di Rupo voor extra middelen voor "regionale ontwikkeling", voornamelijk voor 'zijn' Henegouwen en Luik. Ook dit was een duidelijk teken dat een adequaat innovatiebeleid alleen maar op Vlaams niveau kan.

Desalniettemin probeert de federale regering nu toch nog enkele, veeleer kleine, maatregelen door te drukken om toch nog enkele innovatieve meubelen uit de brand te slepen. Zo wil de regering de inkomsten van onderzoekers die hun werk commercialiseren, belasten aan het 'gunsttarief' van 33 %. Of dit een echt gunsttarief is, valt nog af te wachten: Het betreft hier namelijk alleen maar de bedrijfsvoorheffing. En het is inderdaad zo, dat in dit complexe land met haar dubbel zo complexe belastingwetgeving, inkomsten boven de 30.840,00 euro op jaarbasis belast worden aan het hoogste marginale aanslagtarief, d.i. 50 %. Maar - om terug even te verwijzen naar de studie van Hay Group aan het begin van deze tekst - het gemiddelde verschil tussen bruto- en nettoloon (= loonwig) in de zeven geanalyseerde landen bedraagt 39,4 %. Gezien het verschil tussen bruto- en nettoloon niet alleen bedrijfsvoorheffing, maar ook nog SZ-bijdragen bedraagt; zou dit betekenen dat de in België operatief zijnde onderzoekers slechts 6,4 % SZ-bijdragen zouden betalen, opdat de Belgische loonwig voor onderzoekers concurrentieel zou zijn met de andere zes referentielanden van Hay Group. Doch, dit is België, het land van Europa's hoogste loonkosten, dus zo goed als onmogelijk dat onderzoekers van dit tarief zullen kunnen genieten. Hiermee zijn we overigens beland bij Belgiës grootste heikele punt: de te hoge loonkost. Veel tekst en uitleg zal hier waarschijnlijk niet meer nodig zijn. En de regering heeft dan wel beslist dat ondernemingen die wetenschappelijk onderzoek stimuleren vanaf 1 januari 2007 kunnen rekenen op een gehele of gedeeltelijke terugbetaling van de RSZ-bijdragen (wat op zich wel een zeer lovenswaardige maatregel is); daarmee houdt de onderzoeker zelf netto geen eurocent extra meer over.

De conclusie is dus dat België - of beter gezegd: Vlaanderen, Wallonië en Europa - een nog lange weg voor de boeg hebben om hun investeringen in O&O - cruciaal in een gemondialiseerde economie - op te krikken. O ja... Hoe zit dat nu eigenlijk met de fameuze claw back en andere pestheffingen ten koste van de farmaceutische industrie? Hierover is de federale regering wel opvallend stil geweest de laatste dagen; of telt de farmasector - goed voor 21,6 % van de totale O&O-investeringen in België! - niet meer mee in dit debat?
Read more...

Laat onze democratie klinken: speel de symfonieën van Carl Nielsen

Tussen enkele Carlsbergs en een portie Danish Blue door kwam ik op een artikel van Lee Harris ( de auteur van Civilization and Its Enemies, besproken door Hans Jansen in HP/De Tijd van 9 aril 2004) op TCS : "The Most Important Nielsen Rating":

There are those who had urged us to buy Danish. But how many Danish plum hams and delectable Danish butter cookies can you eat before endangering your waistline, and possibly even your health? Certainly, there must be a low-calorie alternative.

In fact, there is a simple and less fattening way of standing firm with Denmark. Buy one of the marvelous symphonies of the Danish composer, Carl Nielsen (1865-1931). By doing this, you will not only be showing your support for the Danes, but you will be discovering the music of one of the most neglected of all the great composers.

En inderdaad - in de FNAC in Leuven vond ik gelukkig nog één exemplaar van de volledige symfonieën van Nielsen (we zullen maar zo optimist zijn te veronderstellen dat er honderd waren maar 99 mensen mij waren voor geweest) en ze zijn FANTASTISCH.

Zoals ook Harris uiteenzet drukken deze symfonieën de kracht uit van de steeds doorlevende, onstuitbare, onuitsterfelijke menselijke geest.

Overigens kan er eigenlijk geen mooier protest zijn tegen de éénzijdigheid van islamisme en andere vormen van religieuze paranoia dan symfonische muziek. De symfonie symboliseert meer dan vele andere zaken de Westerse cultuur: een bijzonder complex samenspel waarin zeer verschillende instrumenten elk hun eigen spel spelen, polyfoon en toch harmonisch. De symfonie is het verzet tegen een levensbeschouwing volgens dewelke het goede leven erin bestaat dat wij allemaal hetzelfde doen. Een aanrader zijn de bladzijden die de grote oriëntalist Bernard Lewis schrijft in What went wrong: Western Impact and Middle Eastern Response (in de Nederlandse vertaling: Wat is er misgegaan ?, p. 143 v. en 149 v.) over het gebrek aan polyfone muziek in de Arabische wereld. Over de betekenis van polyfonie schrijft hij:

" ... and in this we may perhaps discern an essential feature of Western civilization.

A distinguishing characteristic of Western music is polyphony, by harmony or counterpoint. This begins in its simplest form with the choir, in which matched voices sing different notes in a planned sequence to produce a combined effect; then comes the keyboard instrument, matching the ten fingers of the two hands, following different routs in a common purpose; and finally, the musical ensemble, from duets and trios to the full orchestra. Different performers play together, from different scores, producing a result that is greater than the sum of its parts.

With a little imagination one may discern the same feature in other aspects of Western culture-- in democratic politics and in team games, both of which require the cooperation, in harmony if not in unison, of different performers playing different parts in a common purpose." (pp. 128-29).

Aan het andere uiterste vinden we dan ook de Wahabieten, die alle muziekinstrumenten willen verbieden behalve trommels ....

Een bijkomende reden om Nielsen te kopen is dat de romantiek allicht de (tot nog toe) laatste stroming in de Westerse beschaving die er nog in geslaagd is een zekere synthese van alle kunsten en wetenschappen te brengen (de laatste echte synthese is wellicht de barok, omdat die natuurlijk veel meer een eenheid van wereldbeeld kende, maar goed). Lees overigens in dit verband de recente bijdrage van Marcel Zwitser op Open Orthodoxie, "De romantische synthese van letterkunde en muziek".Nielsen is weliswaar een laatromanticus - maar is dat niet het beste wat men vandaag kan zijn ?

Een discografie van de werken van Nielsen is onder meer te vinden bij Naxos.
Read more...

interview over het nut van een vlaamse grondwet nu

Le Soir 4 maart 2006 ( édition 1E ) page 16

Matthias Storme Professeur de droit à la KUL, avocat

« L'exercice a-t-il un sens ? Je suis sceptique »

Après le SP.A et Spirit, le VLD et le Vlaams Belang, le CD&V et la NV-A viennent à leur tour d'accoucher d'un projet de « Constitution flamande ». Quelle peut être la portée d'un tel texte ?

Il y a deux éléments à prendre en considération. D'abord, la question du sens d'une constitution d'une Région ou d'une Communauté ; et d'autre part, le contenu du texte. En principe, c'est une bonne chose de doter les entités fédérées d'une constitution. Dans la grande majorité des États fédéraux, les entités fédérées ont une constitution.

Pourquoi est-ce une bonne chose de doter les entités fédérées d'une constitution ?

Une constitution définit les règles fondamentales qui sont soustraites à une modification à la majorité simple - c'est l'élément formel le plus simple qui définit un tel texte. Elle sert à protéger le citoyen contre l'arbitraire du pouvoir, de l'État, et à protéger la nation et les minorités contre une majorité momentanée. Le juge constitutionnel américain Scalia disait : « Une Constitution sert à nous protéger contre les idées momentanément dominantes et non à les imposer ». Vous serez peut-être étonné de l'entendre de la bouche d'un nationaliste flamand, mais je pense que la Constitution belge de 1831 est, de ce point de vue, une constitution modèle.

La Constitution belge ne suffit-elle pas ?

Dès lors qu'un niveau politique dispose d'un pouvoir d'intervenir dans la vie sociale - et on ne peut pas nier que ce soit le cas de la Région flamande : pensons à toute la législation en matière de propriété, d'urbanisme, d'environnement, d'éducation... -, il faut une constitution pour définir les règles de fonctionnement et les garanties des citoyens. Donc, on ne peut faire aucun reproche sur le plan des principes.

Cela n'aurait donc rien à voir avec le nationalisme flamand ?

Pas nécessairement. L'affirmation d'une nation flamande peut être une fonction additionnelle. Mais l'un n'est pas lié à l'autre. S'il y a pouvoirs, il faut une constitution. Quant à savoir à quel niveau on doit attribuer les pouvoirs, c'est la question du nationalisme.

Aucun reproche donc, à votre avis, sur le plan des principes. Et sur l'opportunité d'un tel texte ?

C'est l'autre question : cela a-t-il un sens dans le contexte actuel, sur base des compétences aujourd'hui dévolues aux Régions et Communautés ? Et là, je dois dire que je suis assez critique vis-à-vis du projet de constitution du CD&V et de la NV-A, comme je le suis vis-à-vis des projets du SPA et du VLD. Le projet CD&V - NV-A reste dans les limites de la Constitution fédérale. Il faut se demander si l'exercice a un sens.

Pourquoi ?

Sur base des compétences actuelles des Communautés et des Régions, l'autonomie constitutionnelle du législateur flamand est limitée : organisation du parlement, du gouvernement, certaines matières électorales... Cela ne représente qu'une toute petite partie de ce qui devrait se trouver dans une constitution. Il y a quelques années, suite à une pétition que j'avais initiée avec d'autres, le parlement flamand s'est penché sur l'opportunité de voter un « décret fondamental » (l'équivalent d'une constitution, appelée aussi « loi fondamentale ») dans les matières où, selon la Constitution belge ou la loi spéciale, il ne pouvait voter qu'avec une majorité spéciale. Or, on s'est rendu compte que c'était assez maigre. Alors certains se sont dit que ce serait quand même bien d'avoir un document qui n'a pas la qualité formelle d'une constitution mais qui serait une « charte ». Et là je suis sceptique. Pourquoi qualifier un texte de « constitution » lorsqu'on se réserve le droit de le modifier par majorité simple - ce qui est le cas de toutes les propositions de « constitution flamande » ?

C'est inutile...

Je suis assez sceptique. Je ne dis pas inutile, c'est un peu trop fort, mais d'une utilité limitée.

Si je vous comprends bien, la Flandre doit attendre de disposer de plus compétences avant de rédiger une constitution. En d'autres termes, attendre que les négociations communautaires annoncées pour 2007 aient accordé plus de compétences au législateur flamand.

Oui.

Propos recueillis par DOMINIQUE BERNS
Read more...

23 maart 2006

«Cartoons» kostten Freivalds ministerportefeuille (Hoegin)

Laila Freivalds (S) kondigde eergisteren haar ontslag aan als Minister van Buitenlandse Zaken omdat haar positie onhoudbaar was geworden. In tegenstelling tot eerdere verklaringen bleek zij wél gecontacteerd te zijn over de sluiting van de webstek van de Zwedendemocraten, en haar gedrag was dus flagrant in overtreding met de Grondwet. Maar er is meer.

Het is niet de eerste keer dat sociaal-democratische Laila Freivalds ontslag moet nemen uit de Zweedse regering. In 2000 moest zij aftreden als Minister van Justitie nadat zij een gemeentelijk huurappartement had gekocht terwijl haar partij zich net sterk geprofileerd had tegen zulke praktijken. Eén van de gevolgen van de controverse was dat zij op gespannen voet leefde met de pers, wat haar vandaag niet bepaald geholpen heeft om haar post te behouden. Ook haar stijl, die nogal bureaucratisch en autoritair overkomt, maakte haar niet bepaald populair, ook al kwam die de sociaal-democraten goed van pas toen zij als Minister van Justitie een krachtdadig gezicht aan het beleid kon geven.

Ondanks haar eerste ontslag werd zij in 2003 weer in de regering opgenomen na de moord op de bijzonder populaire Minister van Buitenlandse Zaken Anna Lindh, de gedoodverfde opvolger van Eerste Minister Göran Persson. Zij kwam echter weer in de problemen na de tsoenami, onder meer omdat ze, nadat ze van de ramp op de hoogte was gebracht, ervoor koos naar het theater te gaan. Later verklaarde ze dat ze niet wist wie of wat Phuket was, en dat duizenden Zweden er jaarlijks op vakantie gaan. Meer dan 500 Zweedse toeristen kwamen uiteindelijk om in de ramp. De Zweedse bevolking vond haar houding zeer onsympathiek, en velen vonden dat ze toen al ontslag had moeten nemen. Göran Persson verbond echter zijn lot aan dat van Freivalds, waardoor haar positie tijdelijk gered was. Ondertussen was een parlementaire commissie in haar rapport tot een vernietigende conclusie gekomen over het functioneren van zowel het Ministerie van Buitenlandse Zaken, de minister zelf als de hele regering. In het licht van de parlementaire verkiezingen later dit jaar werd zij daarom meer en meer een ballast voor de sociaal-democratische regering.

Nu is het echter zo dat die parlementaire commissie later deze week opnieuw samen had moeten komen, waardoor de rol van Freivalds opnieuw in de spotlichten geplaatst zou worden. Een aftreden omwille van de bevindingen van de tsoenami-commissie zou een enorm gezichtsverlies betekend hebben voor Eerste Minister Göran Persson, maar wanneer in het begin van de week de gelegenheid zich aanbood om Freivalds ontslag te laten nemen omwille van een andere blunder, was dat ontslag plots wel haalbaar en een bijzonder welgekomen bliksemafleider voor de hele regering. Er bestaat dan ook weinig twijfel over dat Göran Persson het niet bepaald moeilijk had om Freivalds' ontslag te overwegen, als hij al niet zelf een wenk in die zin naar Freivalds gestuurd heeft..

Daarmee is Göran Persson echter nog niet helemaal uit de problemen. Ten eerste heeft hij zelf een imagoprobleem omdat zijn (vierde) vrouw Anitra Steen, directeur voor Systembolaget dat het monopolie bezit over de verkoop van alcohol in Zweden, zich een bijzonder interessante pensioenregeling heeft weten aan te schaffen die de Zweedse belastingbetalers de proletarische som van 55 miljoen Zweedse kroon (ca. 5,9 miljoen euro) per jaar zou kunnen kosten. Ten tweede kocht het paar een paar jaar geleden de boerderij Övre Torp aan voor de prijs van 12,5 miljoen kroon (ca.1,3 miljoen euro). Hoewel Zweden erom bekend staat een rijk land te zijn, kunnen toch niet alle sociaal-democratische kiezers zich zo'n woning veroorloven.

Ook de vervanger van Freivalds, Bosse Ringholm, heeft al voor meer dan één schandaal gezorgd. En verder is er dan nog het probleem van de opvolging. Na de moord op Anna Lindh is er binnen de sociaal-democratische partij nog geen andere persoon opgestaan die de fakkel van Persson kán en wíl overnemen. Tot overmaat van ramp voor de sociaal-democraten is de burgerlijke oppositie er eindelijk in geslaagd als één blok op te treden in de aanloop van de komende verkiezingen, en leidt voorlopig in de opiniepeilingen met een paar procentpunten. Dat laatste heeft er ongetwijfeld toe bijgedragen dat Persson vandaag liever de korte pijn met het ontslag van Freivalds kiest in de hoop dat het hem een paar procentpunten verlies minder zal kosten later dit jaar, misschien net genoeg om de oppositie van de macht af te houden. De sluiting van de webstek van de Zwedendemocraten is dus eerder het excuus dan de ware aanleiding van het ontslag van Freivalds. Nogal wat observateurs hebben al doen opmerken dat zij niet gemist zal worden, noch in de regering, bij de pers of in het Ministerie van Buitenlandse Zaken.
Read more...

22 maart 2006

Geduld wordt uiteindelijk beloond (De andere kijk)

Eergisteren was het drie jaar geleden dat een coalitie van voornamelijk Amerikaanse en Britse troepen militaire operaties begonnen met het oog op de verwijdering van het regime van Saddam Hoessein. Ik wil deze ‘verjaardag’ aangrijpen om de gebeurtenissen van de afgelopen jaren (inclusief de aanloop naar de oorlog) nog eens op een rijtje te zetten en in hun juiste context te plaatsen.

Het humanitaire argument

Saddam Hoessein stond aan het hoofd van een regime dat zijn bevolking terroriseerde, vermoordde tot zelfs vergaste en twee oorlogen begon tegen buurlanden (Iran en Koeweit). Waarom deze dictator verjagen en niet een andere? Moet je het echter daarom laten? Los van welke andere bijbedoelingen de instigatoren van de oorlog volgens sommigen ook mogen gehad hebben, de val van de dictator moet an sich worden toegejuicht. Waarom hebben de demonstranten, die afgelopen weekend in steeds kleinere getale de straat zijn opgegaan, nooit dit resultaat verwelkomd zonder daar meteen een MAAR te menen aan moeten toevoegen? Is het zo moeilijk om Bush, Blair en co tenminste deze historische verdienste toe te dichten? Na het onheil dat Saddam had aangericht, was hij weliswaar in bedwang gehouden door een embargo, VN-inspecties en no-fly-zones die moesten verhinderen dat hij zijn eigen bevolking en andere landen opnieuw zou bedreigen, maar de kansen om dit beleid van ‘containment’ vol te houden, erodeerden over de jaren. Saddam moest dan ook weg en deze doelstelling is in de aanloop naar de oorlog altijd prominent aanwezig geweest in de motivering voor de invasie.

Terrorisme en massavernietigingswapens

Na 9/11 is hét ultieme nachtmerriescenario een nieuwe terroristische aanslag met massavernietigingswapens met de dood van duizenden tot mogelijk zelfs miljoenen mensen tot gevolg. De impact van een dergelijke aanslag op het vrije karakter van een samenleving kan nauwelijks geminimaliseerd worden: de vrije maatschappij zou simpelweg ophouden te bestaan. Vermijden dat vijandige staten met dergelijke wapens deze doorspelen aan terroristen, lijkt me dan ook een evidente beleidsoptie voor een regering die haar opdracht om de veiligheid van haar burgers te verzekeren, ter harte neemt.

De banden van het regime van Saddam met terroristen (hiermee worden niet noodzakelijk Al Qaeda of de daders van 9/11 bedoeld, al wordt deze bedoeling wel - zij het onterecht - aan de Amerikaanse regering toegeschreven) zijn bewezen. Dit blijkt ondermeer uit de massa documenten die in Irak zijn gevonden na de invasie en die nu stilaan in de openbaarheid komen. Saddam had zelfs zijn eigen terroristische bende, de fedayeen, opgericht. Het zou me niet verbazen als deze documenten nog meer ‘verrassingen’ opleveren, al zal je daar waarschijnlijk niet veel over horen in de media gezien hun contrast met de gevestigde ‘waarheid’.

Het is daarnaast een vaststaand feit dat Saddam Hoessein tot drie jaar geleden beschikte over minstens de intentie om zijn wapenprogramma opnieuw op te starten. Bij de inlichtingendiensten (en niet enkel de Amerikaanse) bestond de sterke overtuiging dat Saddam Hoessein nog over verboden wapentuig beschikte. Zelfs Saddam’s eigen generaals waren hiervan overtuigd. Gezien zijn palmares zou het bovendien onverantwoord zijn geweest om Saddam op zijn woord dat hij ze niet bezat, te geloven. Ook zijn weerspannigheid tegenover de wapeninspecteurs leek op het tegendeel te wijzen. Iedereen is tot nu toe (al zijn er onbevestigde geruchten dat de wapens voor de oorlog naar Syrië zijn verplaatst, maar laat ons daar maar niet aan vastklampen, niet dat nodig zou zijn trouwens) bedrogen uitgekomen over de werkelijke aanwezigheid van deze wapens, maar van enige manipulatie van de beschikbare gegevens ten einde de zaak voor de oorlog te bevorderen, is echter geen sprake.

De Bush-doctrine

De vereisten voor een mogelijke terroristische aanslag met massavernietigingswapens waren dus aanwezig: een vijandige staat, banden met terrorisme en een capaciteit tot massavernietigingswapens. Dat deze dreiging imminent zou zijn, is volgens de ‘nieuwe’ Bush-doctrine van ‘pre-emptieve aanvallen’ echter niet noodzakelijk. Bedreigingen worden niet aangepakt wanneer ze zich materialiseren, maar moeten in de kiem worden gesmoord

De Amerikaanse regering heeft de multilaterale weg van de Verenigde Naties bewandeld om het probleem Saddam aan te pakken, maar de tegenstand van landen zoals Duitsland, Frankrijk en Rusland noopte tot een “unilaterale” aanpak. Het is niet verboden te denken dat financiële belangen en de corruptie rond het olie-voor-voedsel programma van de VN, die waarschijnlijk nooit onthuld was geweest zonder de invasie, enige rol hebben gespeeld bij de oppositie.

De misdadigheid van het oude Irakese regime maakte de zaak voor ‘regime change’ binnen het kader van de Bush-doctrine voor het voeren van de War on Terror des te overtuigender.

Dat Saddam niets te maken zou hebben gehad met 9/11 en dat er op het moment van de inval geen massavernietigingswapens in Irak zouden zijn geweest, is dan ook in wezen niet relevant en toont enkel aan dat de tegenstanders van de oorlog in Irak de Bush-doctrine ofwel niet begrijpen ofwel er een te nauwe interpretatie aan geven. Ondanks de moeilijkheden in Irak mag trouwens verwacht worden dat de Bush-doctrine verder zal blijven leven en mogelijk opnieuw toepassingen zal vinden. Men denke dan natuurlijk in de eerste plaats aan Iran (maar dat is een post op zich waard).

De invasie en de resulterende verwijdering van Saddam (een relatief schone operatie zonder de voorspelde duizenden slachtoffers, vluchtelingen en hongersnood) hebben hun korte-termijnobjectief bereikt: Irak zal niet langer kunnen dienen als uitvalsbasis voor terroristen die de VS (en het Westen) bedreigen met massavernietigingswapens.

De logische chaos na de invasie

Het initiële vacuüm onmiddellijk na de bevrijding zorgde begrijpelijkerwijze voor een chaos. Het was de bedoeling dat de Irakezen onmiddellijk na de verdrijving van Saddam het land zouden overnemen, maar daartoe waren zij niet in staat: de leidinggevenden waren gevlucht en lieten een land achter dat na 25 jaar dictatuur, oorlog, sancties, economisch wanbeheer en onderinvestering totaal aan de grond zat. Het Irakese leger kon de orde niet handhaven, want het bestond niet meer: de overwegend soennitische leiding was gevlucht en de sjiietische rekruten waren simpelweg naar huis gegaan. De woede na 30 jaar onderdrukking moest een uitlaatklep vinden, met massale plunderingen en repressie (die van na WO II is er klein bier tegen) tot gevolg. Duizenden criminelen die Saddam kort voor de oorlog had vrijgelaten, hadden vrij spel.

De nieuwe bewindvoerders moesten werkelijk van nul beginnen en stonden voor een schier onmogelijke taak. De uitdagingen waren immens. Er moest een nieuw leger uit de grond worden gestampt. De infrastructuur (olie, energievoorziening) en de economie moesten praktisch van nul heropgebouwd worden. Democratische instellingen moesten opgericht worden, een ‘civil society’ (vrije pers, onafhankelijke rechtspraak e.d.) moest wortel schieten in een land dat hiermee geen ervaring had. Dit is echter een noodzaak opdat Irak een land zou worden dat in tegenstelling tot vroeger de rechten van zijn eigen burgers respecteert en dat geen bedreiging vormt voor zijn buren en dat als broodnodig voorbeeld kan dienen voor de ganse regio.

De vijanden van het nieuwe Irak

Het nieuwe Irak heeft echter vijanden: de oude machthebbers hadden al voor de inval een guerrilla gepland, de moslimfundamentalisten met Zarqawi als hun meest beruchte exponent zagen het land met zijn duizenden geallieerde soldaten als dé arena voor de strijd tegen de ‘goddelozen’ en druppelden het land binnen. De regimes in buurlanden zoals Syrië en Iran, beducht voor het gevaar dat het nieuwe Irak voor hen vormde, mengden zich verdoken met de Irakese aangelegenheden.

Zelfs het beste plan weerstaat niet aan de test van de realiteit en dat heeft de coalitie in Irak aan den lijve ondervonden en diegenen die de illusie koesterden dat dit varkentje eventjes snel zou worden gewassen, zijn daarvan ondertussen verlost. De Amerikaanse regering, die vanuit een haast aandoenlijk idealisme een nieuw vrij, democratisch en vredelievend Irak aan de horizon zag gloren, heeft haar les geleerd.

De media hebben de knop echter nog niet omgedraaid en hebben zich nog niet weten wapenen tegen tegenslag, dood en vernieling, maar spreken na nieuwe bomaanslagen, sektarisch geweld en Amerikaanse doden enkel over onveiligheid, burgeroorlog en een snelle terugtrekking van de troepen. Zelfs bij republikeinse partijgenoten van president Bush is de moed al in de schoenen gezonken.

Niettemin vooruitgang

De vijanden van het nieuwe Irak kunnen evenwel overwonnen worden, zo hebben andere voorbeelden uit het verleden reeds aangetoond. Het zal veel tijd vergen en de manier waarop zal niet mooi zijn, maar in Irak wordt de juiste strategie gevolgd en die levert ondanks alle onheil, trage, maar zekere vooruitgang op.

Op politiek vlak gingen de Irakezen het afgelopen jaar massaal (en talrijker dan in vele westerse democratieën) naar de stembus om een parlement te kiezen en een grondwet goed te keuren, die de meest liberale is van het hele Midden-Oosten. Ondanks de gepercipieerde vertraging (we zijn ondertussen drie maanden na de verkiezingen) blijft Irak op het grondwettelijke vastgelegde schema om een nieuwe president, premier en regering te kiezen (zelfs in België duurde het al eens 100 dagen). De verwachting is dat er uiteindelijk een regering van nationale eenheid zal aantreden met vertegenwoordigers van de verschillende groeperingen van het land. Er zullen twistpunten blijven bestaan, maar tot nu toe worden deze in dialoog en niet met de wapens beslecht.

Het politieke proces wordt weliswaar bedreigd door sektarisch geweld, dat trouwens in zekere zin ook in andere landen (zoals Pakistan) bestaat, maar gaat traag, maar zeker vooruit. Ondermeer daarom is er van een burgeroorlog geen sprake. Maar er zijn ook andere tekenen die hierop wijzen: de opstand wordt bevochten door de regering, het sektarische geweld wordt niet door de politieke partijen gesanctioneerd, de milities zijn weliswaar in de veiligheidsdiensten geïnfiltreerd, maar dit probleem wordt onderkend en aangepakt.

Inmiddels is het ook duidelijk geworden dat de opstand van saddamisten en jihadisten niet zal slagen: ondanks de dood en vernieling die zij zaaien, kunnen zij de vooruitgang niet wezenlijk stoppen of zelfs omkeren. Integendeel, met elke wanhopige, weerzinwekkende aanslag, zoals onlangs in Samarra, vervreemden zij de lokale bevolking verder van zich. Het Koerdische noorden en sjiietische zuiden zijn relatief veilig. In het westen van Irak werd het bolwerk Fallujah gezuiverd. Deze operatie vormde het begin van een langdurige campagne tegen de opstandelingen in West-Irak tot de grens met Syrië. De opstand is daar nu onder controle. De lokale bevolking keert zich meer en meer tegen de aanwezigheid van ‘vreemde elementen’. De grenzen worden beter bewaakt waardoor de aanvoerlijnen van de opstandelingen worden verstoord. Het zwaartepunt heeft zich nu verplaatst naar het noorden van de hoofdstad, dat nu het toneel is van strijd getuige de recente luchtlandingsoperatie mlet codenaam Swarmer. Ook in de hoofdstad Bagdad (voor het oog van de camera’s) blijft het geweld voortduren.

Tegelijkertijd wordt het Irakese leger steeds sterker en ontpopt het zich meer en meer tot de meest gerespecteerde instelling van het land. Steeds meer bataljons zijn gevechtsklaar, kunnen zelfstandig.opereren en hebben ervaring opgedaan op het slagveld. Meer en meer legerbasissen worden overgedragen aan de Irakezen: zij controleren nu 50% van het land alleen (op korte termijn te verhogen naar 75%). Door de voeling (taal, cultuur) die zij hebben met de lokale bevolking wekken zij meer vertrouwen, verzamelen zij meer en betere inlichtingen waardoor een multiplicatoreffect ontstaat.

Terwijl de Irakese troepen sterker worden, kunnen de Amerikanen geleidelijk het slagveld verlaten, zich in hun basissen terugtrekken, hun troepenaantal verminderen of zich met andere, meer gerichte opdrachten bezig houden.

De aanvallen op de Amerikaanse troepen dalen dan ook, het aantal casualties vertoont een positieve trend. Bij gebrek aan Amerikaanse doelwitten, nemen dan ook de aanvallen op het Irakese leger en politie toe, al kan dat hun verdere ontwikkeling niet stoppen.

De inzet

De uitdagingen in Irak zijn immens, de vijanden van het nieuwe Irak rusten niet, maar er wordt niettemin vooruitgang geboekt. Moed en geduld zijn dan ook vereist, maar dit zijn kwaliteiten die onze maatschappij (en vooral onze media) steeds meer lijken te ontberen, gewoon als we zijn aan ‘instant gratification’. De blinde aversie van sommigen tegenover president Bush en de VS haalt bij hen ook niet deze kwaliteiten naar boven.

We zouden haast vergeten wat er op het spel staat en hoe dwaas het zou zijn om op te geven wanneer een succesvolle afronding van de opdracht in Irak binnen handbereik ligt.

Het is niet Bush en de VS die aan de schandpaal moeten worden genageld omwille van de invasie, de “leugens”, het geweld, de dood van onschuldige burgers, Abu Ghraib…, maar wel de saddamisten die terug willen naar de Baath-dictatuur en de jihadisten die terug willen naar de zevende eeuw. Hun plannen mogen niet slagen. De media dragen met hun misplaatste ‘neutraliteit’ hierin een verpletterende verantwoordelijkheid. Wordt het geen hoog tijd dat zij zich zoals tijdens WO II achter een “good war” scharen, een oorlog tegen vijanden van een vrije, open samenleving zoals we die in het Westen kennen en waarin zij nota bene enkel kunnen gedijen? Wordt het dan ook geen hoog tijd om kwesties zoals de Patriot Act, Guantanamo, het afluisterschandaal, … in het juiste perspectief te plaatsen (zonder dat hiermee alles gerechtvaardigd zou zijn).

Het zijn de Amerikaanse soldaat en de gewone Irakees, die ondanks alles hoopvol de toekomst tegemoet ziet, die momenteel een echec in de weg staan. Het zou onvergeeflijk dwaas zijn indien we hen een mes in de rug zouden steken doordat het thuisfront in het Westen niet het geduld en de moed kunnen opbrengen om te volharden tot succes is bereikt.
Read more...

21 maart 2006

De woorden heben inderdaad hun kracht verloren (victa placet mihi causa)

De beroemde filosoof George Steiner heeft een paar onuitstaanbare trekjes vinden velen, en zo ook ik, al was het maar omdat hij gedurig zijn zelfde stokpaardjes berijdt, en daarbij een geweldige stelligheid aan de dag legt. Zo beweert hij bijvoorbeeld dat woorden en begrippen, door abusief gebruik hun kracht kunnen verliezen. Niet na één verkeerd gebruik maar gaandeweg, door herhaald en systematisch verkeerd gebruik. Hij gaat nog verder, en zegt dat ook een volledige Taal versleten kan raken! Die stelling herhaalt hij in bijna al zijn boeken, tot je het met Steiner wel gehad hebt.
Hij voegt daar altijd iets aan toe: de Taal en haar woorden verslijten traag of nauwelijks in een democratie, maar snel onder een dictatuur.
Ik moest vanmiddag aan hem denken. Ik geloof dat de goede man niets heeft overdreven en dat integendeel zijn stelling nog kan worden uitgebreid.

Louise Arbour, de hier eerder genoemde United Nations High Commissioner for Human Rights, heeft het nodig gevonden om een affiche uit te brengen waarin de Denen, en meer bepaald hun lego-blokjes rechtstreeks met racisme in verband worden gebracht. Dit is zonder meer een schande en wij weten dat zij eerder in ons aller UNO-naam, voor enkele tekeningetjes haar verontschuldigingen heeft aangeboden aan 56 voorbeeldige moslimlanden.


Maar wat blijkt nu? Onze 58-jarige Louise is niet meer helemaal bij de pinken, en na protest van Lego verklaart zij dat er nooit een lego-blokje is bedoeld. Zij verontschuldigt zich bij mensen die hier een lego-blokje meenden te herkennen!
"The Geneva-based Office of the High Commissioner for Human Rights said no affiliation to Lego was intended and apologised for the misunderstanding."
Het zijn niet enkel de woorden dus, geachte professor Steiner: beelden verslijten evengoed ...onder het stelsel van de dictatuur.

P.S. "apologise for the misunderstanding", dat zouden eerder wij moeten doen, niet jij Louise: tenslotte hebben wij jouw scheve puzzeltje en eilandblokje misbegrepen.
Misschien toch een goede raad, Wiske: "apologise", "misunderstanding": dat zijn afgezaagde en versleten termen, kortom dat is slechte communicatie, of zoals men vroeger zei: haatzaaierij en leugen.
Read more...

Racistische campagne (Skender)

Racism takes many shapes

Het VN Hoog Commissariaat voor de mensenrechten, een onderdeel van de Verenigde Naties, heeft op haar website een affiche staan waarop een Legoblokje gebruikt wordt als symbool voor racisme. Welke misdaad heeft Lego begaan om zo aan de schandpaal genageld te worden? Of zou de cartooncrisis voldoende reden zijn voor de VN om voortaan alle Denen en Deense bedrijven als racisten te beschouwen? Is het niet net dit soort veralgemeningen die een campagne tegen racisme zou moeten aanklagen?

Read more...

20 maart 2006

Vlaams Belang wint 10% (Hoegin)

Het cordon sanitaire stond vorige week in het centrum van de belangstelling, waarbij deze keer vooral bij de CD&V een tegenstelling tussen het centrale partijbestuur enerzijds en de burgemeesters en hun lokale partijafdelingen anderzijds aan het licht kwam. Het is daarbij nuttig even na te kijken met welke realiteit de burgemeesters op 8 okober geconfronteerd zullen worden.

Traditioneel doet de CD&V het in de gemeenteraadsverkiezingen veel beter dan in de nationale of regionale verkiezingen, en het is daarom moeilijk om aan de hand van regionale opiniepeilingen een voorspelling te doen over de gemeenteraadsverkiezingen. Het is echter wel redelijk aan te nemen dat de trend van de provincieraadsverkiezingen op de gemiddelde gemeente in Vlaanderen geprojecteerd kan worden voor de gemeenteraadsverkiezingen. Bovendien zijn er de regionale verkiezingen van 2004 die ongetwijfeld ook al aangeven welke richting het deze herfst zal uitgaan.

Onderstaande tabel en bovenstaande figuur vergelijken de uitslag van de provincieraadsverkiezingen van 2004 met de verkiezingsuitslag van 2004, de gemiddelde voorspelling van de drie krantenopiniepeilingen (2006[3]), een correctie van dat gemiddelde met de afwijkingen van 2004 (2006[3']), en de laatste resultaten van De Stemmenkampioen (2006[SK]). De waarden voor 2006[3'] werden berekend door de fout die de drie krantenopiniepeilingen gemiddeld in hun laatste peiling maakten toe te voegen aan de laatste gepubliceerde opiniepeilingen. Beschouw die kolom dus als een illustratie van hoe het ook zou kunnen gaan als de opiniepeilingen van vandaag evenveel waard zijn als in 2004. Tot slot moet nog opgemerkt worden dat de resultaten van VU-ID van 2000 gelijk verdeeld werden over N-VA en SPIRIT.

Partij 2000 2004 2006[3] 2006[3'] 2006[SK]
CD&V-N-VA 29,9% 26,1% (-3,8%) 29% (-1%) 25% (-5%) 32% (+2%)
VLD-Vivant 24,0% 19,8% (-4,2%) 19% (-5%) 19% (-5%) 15% (-9%)
sp.a-SPIRIT 19,6% 19,7% (+0,1%) 19% (0%) 16% (-4%) 17% (-2%)
Vlaams Belang 15,0% 24,1% (+9,1%) 24% (+9%) 27% (+12%) 28% (+12%)
Groen! 9,2% 7,6% (-1,6%) 7% (-2%) 9% (0%) 6% (-3%)

Wat onmiddellijk opvalt is de sterke vooruitgang van het Vlaams Belang. Indien de partij het deze herfst even goed doet als in 2004, gaat ze meer dan 9% vooruit. Een winst van 10% of meer is voor die partij dus absoluut niet ondenkbaar. Een ander opvallend feit is dat alle andere partijen alleen maar verliezen laten optekenen, behalve CD&V-N-VA die volgens De Stemmenkampioen 2% zou stijgen. Dit in de veronderstelling dus dat de uitslag van VU-ID van 2000 gelijk verdeeld mag worden over N-VA en SPIRIT, wat vrijwel zeker een onderschatting van de aanhang van de N-VA is. Grootste verliezer is de VLD-Vivant, met een verlies gaande van 5% tot 9%. Als we Guy Verhofstadt en zijn ploeg ook daarop mogen afrekenen, is zijn prestatie werkelijk fenomenaal: het Vlaams Belang is vandaag groter dan zijn partij was in 2000, en zijn partij riskeert morgen zo klein te worden als het Vlaams Belang in 2000 was.

Wanneer men deze cijfers bekijkt, kan de conclusie niets anders zijn dan dat het Vlaams Belang op een stevige winst afstevent, en CD&-V-N-VA als enige andere partij misschien geen verlies zal kennen. Het is dan niet verbazingwekkend dat 16 burgemeesters wél willen praten met het Vlaams Belang, wel dat 292 burgemeesters dat niét willen doen. Anderzijds denkt Walter Vandenbossche, fractievoorzitter van de CD&V in het Brusselse Hoofdstedelijk Parlement het correcte antwoord op de vooruitgang van het Vlaams Belang al gevonden te hebben: een dialoog met de allochtone gemeenschap. Het is nu wachten op een grote winst voor de AEL van Dyab Abou Jahjah, en dan kan hij misschien ook eens gaan luisteren naar wat die één miljoen kiezers van het Vlaams Belang op hun lever hebben.
Read more...

19 maart 2006

Alle macht aan de consument (Politiek Incorrect)

"Iedereen". Zo luidde enkele weken geleden de nieuwe merknaam waaronder de Vlaamse socialistische partij sp.a uitpakte om de kiezer in aanloop van de gemeente- en provincieraadsverkiezingen van 8 oktober aanstaande voor zich te winnen. Ondertussen blijkt natuurlijk wel dat die lokale verkiezingen niet alleen lokaal uitgespeeld worden - dat Aristoteles zich in zijn graf omdraaie... - maar ook op nationaal niveau. Is de sp.a als socialistische partij van het nepotistische concept van bevoordeling der "minder begoeden" (ten koste van...) afgestapt, en probeert zij nu werkelijk "iedereen" gelukkig te maken. Dat lijkt er toch op met de overwinningen tijdens de recente "themaministerraad" rond consumentenbescherming die zij heeft behaald.

Wat een jaar geleden nog bezien werd als een geïsoleerde capriool (d.i. de eis die toen tegenover de banksector werd gesteld dat geldafhalingen gratis moesten blijven) van Hare Dwaasheid Freya Fraaibeen Van den Bossche - toen, en nu nog steeds federaal minister van Consumentenzaken - blijkt nu echter een totale oorlog te zijn: De bescherming van de arme consument tegenover de gelddorstige, kapitalistische producent. Om de consument meer rechtszekerheid te bieden is er dus afgelopen vrijdag een themaministerraad - kwestie van de toch nogal pompeuze benaming 'megaministerraad' van enkele jaren terug te verdoezelen - georganiseerd over consumentenbescherming. Dat het vooral een socialistisch paradepaardje is geworden, moge blijken uit de vooropgestelde maatregelen.

Zo wordt het afsluiten van een bankrekening verplicht (!) een kosteloze operatie. Ook moeten de banken vanaf de eerste dag dat een klant een spaarrekening opent, de rente reeds berekenen. Doorgaans gebeurt dit pas na een periode van 15 dagen. Overigens: Naar verluidt is de PS nu ontstemd dat niemand minder dan minister van Financiën Didier Reynders (MR) deze blijde boodschap mocht verkondigen, terwijl het een expliciet dieprood idee betrof. Ook mag het niet meer gebeuren dat een consument torenhoge schadevergoedingen moet betalen na opzegging van zijn of haar contract, wanneer dit contract verlengd wordt. De vraag of het concept van de 'contractbreuk' nu niet veeleer verlegd wordt van de aanbieder van de dienst of product, naar de consument, hebben de socialistische farizeeërs die dit waanidee bedacht hebben zich duidelijk niet afgevraagd. Nog enkele overbetuttelende maatregelen van onze federale ministeriële excellenties zijn het opgelegde verbod aan bedrijven nog langer een toeslag aan te rekenen indien de klant weigert via domiciliëring te betalen; het verbod aan luchtvaartmaatschappijen dossierkosten aan te rekenen en bovendien moeten de in brochures/affiches aangeduide prijzen 'all-included' zijn. Dit om maar enkele voorbeelden van de overprotectionistische vleugels van moeder kloek de overheid weer te geven. Men had beter dit kieken opgehokt, in plaats van het vele gezonde pluimvee dat dezer dagen onder netten moet leven.

En waar blijven ergens de rechten van de producent of leverancier? Indien de overheid aan dit tempo blijft overbetuttelende regeltjes in 'het voordeel' van de consument blijft uitvaardigen, komt de rechtsstaat toch echt wel in gevaar. Eén der basisprincipes van een contract of verbintenis tussen leverancier (van goederen of diensten) en consument is toch dat beide partijen zich akkoord verklaren met de in het contract bepaalde voorwaarden. En pas indien die voorwaarden door ofwel consument (bv. de opzegging van het contract vooraleer de conctractueel bepaalde geldigheidstermijn is afgelopen) of leverancier/producent (bv. in het contract niet bepaalde extra kosten aanrekenen) geschonden worden, pas dan dient de (burgerlijke) rechterlijke macht ingeschakeld te worden. Maar nu creëert de overheid door deze resem aan onzinnige maatregelen reeds een sfeer van wantrouwen tussen beide partijen, nog voor een contract wordt afgesloten. En wie zegt overigens dat al deze maatregelen wel in het voordeel van de consument zullen uitdraaien? Denken we bijvoorbeeld maar aan het verbod aan reisagentschappen extra dossierkosten aan te rekenen: Wie garandeert dan dat deze maatschappijen hun totaalprijzen niet zullen verhogen? Niemand natuurlijk! Maar de socialisten hebben zich ondertussen wel populair kunnen maken bij "de consument" - bij "iedereen"! En overigens: De federale overheid, en de socialisten in het bijzonder, hadden beter eerst in de spiegel gekeken vooraleer op de "kapitalistische producent" te schieten: Of moeten we de torenhoge benzine- en tabaksaccijnzen, de 15 %-heffing op BEVEKS, de beurstaks, de Elia-heffing en andere pestheffingen meer ook interpretteren als door de staat gestuurde daden van barmhartigheid in het voordeel van "de consument" ?

Maar de klap op de rode vuurpijl is toch wel het gewoonweg lachwekkende concept van de "collectieve consumentenovereenkomsten" (CCO's), naar analogie met de reeds bestaande collectieve arbeidsovereenkomsten (CAO's). Hierbij zouden consumentenorganisaties - waarvan Test-Aankoop veruit de belangrijkste is - collectieve akkoorden kunnen sluiten met de producenten en leveranciers. Maar het meest angstaanjagende is wel dat die CCO's - logischerwijs - juridisch afdwingbaar worden: Na publicatie van een nieuwe CCO, zou deze namelijk binnen een termijn van 15 dagen in het Belgisch Staatsblad verschijnen. In dat geval zal dat Staatsblad in aantal bladzijden snel en drastisch verdubbelen - beklagenswaardig worden de studenten aan de diverse Vlaamse rechstfaculteiten, waaronder ondergetekende vanaf komende oktobermaand... - want indien CCO's op dezelfde manier zullen ontstaan als CAO's, zullen ze met velen zijn. Artikel 5 van de "wet van 5 december 1968 betreffende de collectieve arbeidsovereenkomsten en de paritaire comités" is terzake duidelijk:

"De collectieve arbeidsovereenkomst is een akkoord dat gesloten wordt tussen één of meer werknemersorganisaties en één of meer werkgeversorganisaties of één of meer werkgevers en waarbij individuele en collectieve betrekkingen tussen werkgevers en werknemers in ondernemingen of in een bedrijfstak worden vastgesteld en de rechten en verplichtingen van de contracterende partijen worden geregeld."

..."in ondernemingen"... Getransformeerd naar een CCO betekent dit dus dat u met uw lokale Test-Aankoop-afdeling naar de plaatselijke Delhaize kunt trekken om daar per juridisch dwingende overeenkomst kunt bepalen aan welke prijs de potten Nutella verkocht dienen te worden! En gezien die CCO dan ook nog eens in het Belgisch Staatsblad wordt gepubliceerd; betekent dit dat het niet langer een burgerlijk (dus privaat) contract betreft dat eventueel voor een burgerlijke rechtbank kan worden aangevochten, maar ook nog eens de staat in een driehoeksverhouding komt de staan. In dat geval kunt u direct naar de Raad van State trekken indien uw pot Nutella 5 eurocent duurder dan per CCO bepaalde prijs verkocht wordt...

Het is dus duidelijk dat de verkiezingskoorts weer hoge thermometerstanden laat zien. Of al deze paarse paradetochten waar de meest wilde en waanzinnige ideeën in het rond worden gestrooid het Vlaams belang ten goede komt is nog maar de vraag. Het Vlaams Belang daarentegen kan zich reeds in de handen wrijven voor een komende electorale zege.
Read more...

18 maart 2006

Geschiedenis van Spotprenten in Nederland (Law & Justice)

Op de zeer actieve Nederlandse blog Boek9 vond ik dit bericht:

"Gratis digitale AO-uitgave over spotprenten - Met o.a. spotprenten van Balkenende, Jezus, en Mohammed. In het nieuwste AO wordt de geschiedenis van de spotprent in Nederland besproken waarbij ook aandacht wordt besteed aan de wijze waarop in de loop der eeuwen door verschillende groeperingen op de prenten is gereageerd. De uitgave is ook digitaal verkrijgbaar. In het belang van het maatschappelijke debat stelt de uitgever deze gratis via deze website beschikbaar."


Interessant voor iedereen die de controverse over de Deense spotprenten volgt.
Read more...

Johan vande Lanotte: «Houd de dief!» (Hoegin)

Johan vande Lanotte zegt op het sp.a-congres dat sommige burgemeesters liever met het Vlaams Belang samenwerken om hun sjerp te behouden, niet omdat hun gemeente anders onbestuurbaar wordt.

De analyse van Johan vande Lanotte is grotendeels correct, ook al zal het in sommige gemeenten ongetwijfeld praktisch onmogelijk zijn om te regeren met een coalitie van één-tegen-allen, maar ze heeft ook een keerzijde. Immers, zoals de zaken er nu voorstaan, ziet het ernaar uit dat mét het cordon sanitaire intact de sp.a zowat in elke gemeente in Vlaanderen mee in de coalitie betrokken moet worden om aan een meerderheid te raken. Het cordon sanitaire als levensverzekering van de socialisten, het wordt minder en minder een stelling, en meer en meer een eenvoudige wiskundige vaststelling. Immers, daar waar een CD&V- of VLD-burgemeester besluit toch maar samen te werken met het Vlaams Belang, zijn het vrijwel zeker socialistische schepenzetels die verloren gaan. Als voorzitter van de sp.a is het daarom ook de taak van Johan vande Lanotte om dat te proberen verhinderen.

Of het ook de taak van Yves Leterme is om burgemeesters die hun CD&V-sjerp willen behouden uit de partij te zetten, dat is een andere vraag. Bovendien stel ik me vragen bij de taktische waarde van zijn uitspraken. CD&V-burgemeesters die de mogelijkheid hebben om eventueel ook met het Vlaams Belang in zee te gaan, staan in een veel sterkere positie om onderhandelingen aan te gaan met andere partijen. Wordt het Vlaams Belang a priori al uitgesloten, ja, hoe kan men dan nog de meest gekke eisen van een lokale sp.a-afdeling afwijzen, de burgemeesterssjerp incluis?
Read more...

Danish Cartoon Case to be Judged by United Nations (Law & Justice)

Denmark's Director of Public Prosecutions has recently decided not to press criminal charges against Jyllands-Posten, the Danish newspaper that first published the twelve cartoons (see them here, halfway down the page). The Islamic Faith Community, an umbrella organisation of 27 Danish Muslim organisations, has reacted by announcing that it plans to sue Danish newspaper Jyllands-Posten in a Danish court. The Islamic Faith Community is also preparing a complaint against the state of Denmark with the United Nations High Commisioner for Human Rights in Geneva, because Denmark won't pursue the newspaper and therefore acts as a barrier to justice.

AFP reports that Islamic Community spokesman Kasem Said Ahmad said that “Muslims living in the Islamic world have greater confidence in the United Nations than in the European Union”. Ahmad Akkari, the Imam in the city Aarhus, accused Denmark of breaching UN human rights conventions and stated that “our point is that in failing to censure Jyllands-Posten, Denmark has committed a breach of its duties as a signatory of UN conventions on human and political rights as well as international agreements on the elimination of all forms of racial discrimination.”

They had previously said they planned to take the case to the European Human Rights Court in Strasbourg. The European Court of Human Rights has already received another earlier application from French Muslims asking it to declare the publication of cartoons in French newspapers an infringement of the non-discrimination provisions of the European Convention on Human Rights.
Read more...

<<Oudere berichten     Nieuwere berichten>>